تا یه جایی با نقش بازی کردن میتونی دووم بیاری، از یه جایی به بعد یا باید زندگیش کنی یا طرد میشی.

-مینیاتور

می‌خواهم و می‌خواستمت تا نفسم بود
می‌سوختم از حسرت و عشق تو بسم بود

عشق تو بسم بود، که این شعله بیدار
روشنگر شب‌های بلند قفسم بود

آن بخت گریزنده دمی‌ آمد و بگذشت
غم بود، که پیوسته نفس در نفسم بود

دست من و آغوش تو، هیهات، که یک عمر
تنها نفسی‌ با تو نشستن هوسم بود

بالله، که بجز یاد تو، گر هیچ کسم هست
حاشا، که بجز عشق تو، گر هیچ کسم بود

سیمای مسیحایی‌ اندوه تو، ای عشق
در غربت این مهلکه فریاد رسم بود

لب بسته و پر سوخته، از کوی تو رفتم
رفتم، به خدا گر هوسم بود، بسم بود

-فریدون مشیری

تا میفهمنت،قبولت میکنن
ولی اگه نفهمیدنت، مسخرت میکنن!

[حالا میخوای تسلیمِ ذهن های کوچیک بشی؟]

این منم که از این من ناراحته.
این منم که از دور لبخندم مشخصه..!
آدماهم که عاشق لبخند؛ میان میشینن زخماشونو باز میکنن، من اینم، من با لبخندم مُهر تایید زدم پای برگه ی غم هاشون؛ الان چرا از زخم هاشون می ترسم؟ چرا از خنجر تو دستشون می ترسم؟ و اگه می ترسم چرا لبخند میزنم بهشون؟! شاید چون این منم اما دیگه این من رو دوست ندارم.

"مانده‌ام خیره به راه نه مرا پای گریز، نه مرا تاب نگاه"
- فریدون‌ مشیری

?

میگه: ببین ساختن چه قدر سخته ولی ویرونی آسونه...

غروب خسته مهاجرت غربت پیری تنهایی

"الهی قشنگ بمونید"
شبتون بخیر?