چقدر سکوت ادم‌ها بعد از مرگ عجیب و غیرقابل‌باور و سنگینه!

توی کافه نشستم و ناخواسته به صحبت‌های دختری گوش می‌دم که اینجا سفارش می‌گیره و داره با تلفن حرف می‌زنه و به طرف مقابلش می‌گه بی‌رحمی دنیا رو گرفته چون همش می‌گیم همه‌چیز باید دو طرفه باشه
آدم باید بی‌منت به همه عشق بده تا آدم‌ها از بدی خودشون پشیمون بشن.
دلم می‌خواد بهش بگم که با این حرفش موافق نیستم
که دلم می‌خواد با تمام وجود از خودم از این زن خسته مراقبت کنم که ما جون اضافی نداریم که مثل توی بازی‌ اگه این جونمون سوخت هنوز فرصت داشته باشیم .
دلم می‌خواد اما اون با من حرف نمی‌زنه!

ما نمی‌تونیم ادم‌های اطرافمون رو تغییر بدیم اما می‌تونیم بپذیریم
تغییر دادن اون‌ها وظیفه ما نیست
انتظارتمون رو تغییر بدیم
زاویه‌ی دیدمون رو تغییر بدیم
با خودمون با شفقت رفتار کنیم
افکار و احساسات و نیازهامون رو بیان کنیم
پذیرش رو تمرین کنیم
حد و مرز با دیگران رو تعیین کنیم

توی سریالی که دارم می‌بینم یه جا شخصیت اصلی فیلم روز عروسیش می‌گه شاید من دارم بزرگ‌ترین اشتباه زندگیم رو می‌کنم اما چه کسی کامله؟
تجربه نکردن ترسناکه اما اشتباه کردن نه .
واقعا زندگی چیه جز آزمون و خطا؟
دوست دارم خیلی از چیزها رو تجربه کنم حتی به غلط.
کارهایی که به هیچکس آسیب نزنه و جزئی از خواست‌های من باشه
حتی اگر به خاطرشون درد بکشم
آدم زنده و پویا درد هم می‌کشه و این بخشی از زیستنه مگه نه؟

یه تصویر کليشه‌ای از خوشبختی

دلم میخواد یه کلبه‌ی چوبی یه جای خیلی دووووور نزدیک به جنگل داشته باشم
برف بیاد بی‌وقفه برف بیاد
و من بعد از قدم زدن و پارو کردن برف‌ها گم بشم توی صدای زوزه‌ی گرگ‌ها توی لیوان گرم چای و نور زرد و آتش شومینه و غذا دادن به گربه‌هام و ورق زدن یک کتاب..‌.
چقدر دوریم از رویا و چقدر نزدیکیم!

مادربزرگ پدریم نابینا بود،همیشه ازم می‌پرسید شعر جدید ننوشتی که برام بخونی؟من که حتی پیش از اینکه سواد خوندن و نوشتن پیدا کنم شعر می‌گفتم و برام یادداشت می‌کردن ،فکر می‌کنم ننه مخاطب جدی من بود،جدا از شعر ،عادتم بود که براش تئاتر بازی کنم و اون بدون اینکه ببینه به تماشا می‌نشست!
من داستان‌های خودم رو روی صحنه می‌بردم و بازی می‌کردم و اگه جایی از نمایش غم‌انگیز می‌شد ننه که روی پله‌ی سنگی حیاط نشسته بود واقعا بغض می‌کرد، دستمال پارچه‌ایش رو برمی‌داشت و اشکاش رو پاک می‌کرد ،ننه نابینا بود اما آشپزی می‌کرد،با لمس کردن متوجه تمیز بودن یا نبودن ملافه‌ها می‌شد ،سوزن نخ می‌کرد،سریال‌های تلویزیونی رو دنبال می‌کرد، یه فوتبال‌دوست واقعی بود و کمدش به خاطر نگه داشتن داروهای گیاهی همیشه بوی عطاری می‌داد.
خیلی‌وقتا بدون اینکه بشه حتی صدای نفس‌کشیدنم رو شنید، پاورچین‌پاورچین می‌رفتم توی تنهاییش و یواشکی می‌نشستم روبه‌روش به چند ثانیه نمی‌رسید که می‌گفت فاطمه تو اینجایی؟
ننه کسی بود که اجازه می‌داد موهاش رو هرجوری که دلم میخواد کوتاه کنم و نگران زشتی و زیبایی نبود
من میتونستم توی موهاش ،ابروهاش،تنهاییش و خاطراتش دست ببرم و حتی خراب کنم !
داشتم فکر می‌کردم همه‌ی آدم‌ها می‌تونن شخصیت منحصر به فرد یه رمان باشن به شرط اینکه کسی باشه تا اون‌ها رو ببینه و قلم به دست بگيره...

چندشب پیش با دوستی درمورد گرایش‌های جنسی حرف می‌زدیم
آخر بحث به من گفت تا به حال به درمان این قضیه در خودت فکر کردی؟!!!
و من پرت شدم به قرون وسطی!
چند روزه دارم به این فکر می‌کنم ما با آدم‌هایی زندگی می‌کنیم که ابتدایی‌ترین مسائل رو آموزش ندیدن و عزیزان ما هستن و در متن زندگی ما پررنگ هستن
به اینکه واقعا چه باید کرد؟

زل بزنی به غروب و به رفیق مُرده‌ت بگی جای تو هم دارم به این غروب لعنتی نگاه می‌کنم
دقیقا با چشم‌های تو

خانمی کنار من توی فضای عمومی نشسته بود با دستی که پر بود از وسایل مختلف.
خسته و با لباس‌ فرم و آشفته و رنگ‌پریده بود.
بهش لبخند زدم و گفتم چه چشم‌های قشنگی داری‌.
صورتش شکفت
گفت توی این همه خستگی قشنگی هنوز دیده می‌شه؟
گفتم هنوز دیده می‌شه.
رفته و قلب من همچنان تند می‌زنه و گرمه
به خاطر لبخندش که واقعی بود.