گابریل گارسیا مارکز توی کتاب صد سال تنهایی میگه :« میدونم ک تصمیم درستی گرفتم ولی کاش تصمیم درست این نبود»

و ما بیشترِ زندگیمون رو صرفِ نگفتنِ چیز هایی می‌کنیم که شاید باید میگفتیم.

ترک برداشته چینی بند زده ام ، از سردی و گرمیِ مداومِ احساساتش توسط آدم ها.

فرد را مقصر بدانید نه قشر و جنسیتی.

نهایتِ آسیبی که آدمای ناخالص بهمون میزنن اینه که باعث میشن فکر کنیم همه دو رو و دروغگو هستن و هیچ کدوم از حرفا و رفتاراشون واقعی و زلال نیست.

زمونه بد شده یا ما ، رفاقت ها به مو بنده.

نمیدونم چمه که تقریبا زود آدمارو میبخشم ولی هیچوقت یادم نمیره چیا گفتن و چیکارا کردن و هی خودمو با یادآوریِ اون چیزا و واقعی نبودنِ حرفا و نگاهاشون اذیت میکنم.

دیگه اعتمادی به آدما و حس هایی که بهم میدن ندارم.