take me back to خلیج فارس چون پارسال نتونستم تنهایی دور کل جزیره مارو بچرخم.

وقتی می‌رم توی واتساپ شبیه مامان‌بزرگا می‌شم، نمی‌دونم باید با کجاش چیکار کنم و این ایموجیه داره می‌خنده یا گریه می‌کنه از بس کیری کشیدنش.

i'm so in love i think i'm gonna crash and get whiplash

محرک و انگیزه من فرار است. فرار از آنچه آرامش و امنیت ندارد. آرامش و امنیت لزوما خوشحالی و خوشبختی نیست. گاهی، مثل الان، توانایی بروز ناراحتی و بدبختی است. وقتی بدانی که ناراحتی و بدبختی‌ات در چشم و ذهن دیگری حداقل ارزش دیده و شنیده شدن دارند، آن امنیت و آرامش است. درست است ناراحتی و بدبختی داری ولی حداقل آن انسان نه‌تنها اضافه بر آن‌ها نیست، بلکه دلیلی برای ادامه دادن با وجود آن‌ها است.
من نمی‌دانم چه در انتظارم است و در آینده از چه فرار خواهم کرد؛ ولی می‌دانم الان چه چیزی را دوست ندارم و در تکاپو برای گریز از آنم.

مرگ راه‌حل است؟
خیر، ولی چقدر آسان می‌شد اگر بود.

دلم می‌خواد برم توی بارون زیر رعد و برق بشینم چون دقیقا حالم همونه ولی متاسفانه نمی‌تونم ریسک رعد و برق مرگبار رو به جون بخرم.

adventurous day 11.

Telegram

Odyssey

#AdventurousDay with Roshanak.

تابستون داره تموم می‌شه و هر بار کسی از من حالمو پرسید خوب نبودم. قرار رو بر این گذاشته بودم که هر کس حالم رو هر موقعی پرسید جواب واقعی رو بهش بدم و مثل اینکه جواب واقعی همیشه رگه‌هایی از غم رو با خودش داره. نمی‌تونم فکر نکنم این غم جدید هم به‌خاطر وجود آدم‌…

تفاوت الان که دارم چیزهایی رو می‌خونم و می‌کنم که اشتباه‌ها و سختی‌های موردعلاقه‌ی خودم هستن با وقتی که موردعلاقه‌ی دیگران رو به‌اجبار انجام می‌دادم اینه که اگه الان خون دماغ بشم باعث نمی‌شه به کل زندگی و تصمیماتم شک کنم و خیلی عاقلانه فکر می‌کنم از خشکی هوا و پاره‌شدن مویرگ‌های خونی بینیمه، نه چیز دیگه‌ای.