گویی پیوندی به نازکی تارهای موهای پریشانش بین من و اوست.

غم، دورِ قلبم شاخه دوانده. شاخه‌هایی آراسته شده با تیغ‌های خونین، حصاری کشیده‌‌اند دورِ ماهیچه‌ای که میان استخوان‌های جناق سینه‌ام پنهان شده؛ جای زخم‌هایم می‌سوزد، رد تیغ‌ها بر قلبم فریاد می‌زنند.
من، به آغوش پر مهر و محبتت برای تسکین دردهای وجودم نیاز دارم.
اما‌ معبود من! بیم دارم از این شاخه‌های بی‌رحم؛ مبادا وجودِ پرستیدنی‌ات را خراشی بی‌اندازند.
که هر خراش بر حلقه‌ی دستانت، زخمیست عمیق بر پیکر من.

از حرف زدن با مغزم خسته شدم، کاش میشد باهاش قطع ارتباط کنم.

حس میکنم هدف خدا از آفرینشم این بوده که امتحان کنه یه آدم تا چقدر میتونه درد بکشه..

هی خواستم نگهت دارم نشد
با خواستنت
با دوست داشتنت
با مواظبت کردن ازت
با حفظ کردن عادتات و اینکه ببالم به خودم که انقدر خوب بلدت شدم
با کنار اومدن با دلتنگی بخاطر ندیدن چشمای پرستیدنیت
میدونی من همه کار کردم برای اینکه کنار خودم نگهت دارم برای اینکه خودمو بهت ثابت کنم
اون ماهیچه لعنتی باور نمیکرد تویی که انقد سنگشو به سینه میزنم نمیخوای منو
مدام برات میکوبید
وقتی نزدیکت بودم، وقتی دورمیشدم ازت وقتی چشمام میدید خندیدناتو که مال من نیست، اخمای خوشگلتو
حتی وقتی که اصلا نگاهت به من نبود هم این لعنتی داشت قفسه سینمو فشار میداد، نمیفهمید،
من، قلبم، تمام من همه کار کرد تا موندنی باشی برام
ولی نشد.

وقتایی که دوست داشته میشم یهو خیلی خوشگل میشم:)

جسمم زندست؛
اما روحم؟! دیگه حتی وجود هم نداره.

اون شده بود کلبه‌ی سرد و تیره‌ای که دیواراش بوی خون میده؛
فریاد میزنن ولی تنها چیزی که شنیده میشه سکوته‌‌‌.

WTF is love with no pain, no suffer?!