می‌خواهم لااقل یک نفر باشد که با او همانطور حرف بزنم، که با خودم حرف می‌زنم.

به ترس از عاشق شدن میگن فیلوفوبیا.

پرندهٔ رنگ‌رنگی من!
می‌دانم این روزها را خیلی سخت می‌گذرانی؛ و سخت‌ترین بخشِ زندگی‌ات هم دوری از وطن است. ولی باید این را باید بدانی که در این‌ وطن هم چیزی نمانده که بشود دل‌ات را خوش کرد. می‌دانی پرندهٔ من؟! من هر روز صبح وقتی چشم‌هایم را باز می‌کنم فکر می‌کنم در اعماق جهنم قرار دارم و راه بیرون رفت از این‌جا را پیدا کرده نمی‌توانم. اما چاره چیست؟ تو دور از وطن قلبت برای وطن می‌تپد و من داخل وطن قلبم برای بیرون رفت از این بحبوحه می‌تپد. می‌دانی پرنده جان، این‌روزها دلم خیلی می‌خواهد شبیه سه سال قبل؛ با همان استایل سه سال قبل بروم به شهرنو و پل سرخ تا کُلی کتاب و نقره بخرم و از خواندن کتاب‌ها و پوشیدن نقره‌های جدیدم حسابی ذوق کنم، اما می‌دانی نمی‌شود بدون لباس سیاه دراز یا همان حجاب از خانه بیرون رفت و باید با محرم خود باشی تا با خیال راحت بتوانی کُلی خرید کنی و در هر دکانِ کتاب‌فروشی بوی کتاب‌های جدید را استشمام کنی، ولی با وجود این هم نمی‌توانی بوی کتاب‌های جدید را استشمام کنی. می‌دانی چرا؟ چون باید ماسکِ لعنتی را همیشه بپوشی تا کسی نتواند آن چهره‌ی که هویت تو است را ببیند. آه، پرنده‌ی گُل‌گُلی من! شاید به یاد داشته باشی که خیلی دلتنگی دارم و نمی‌توانم لباس‌های گلو بلند بپوشم چه برسد به ماسک، ولی تو برایم بگو چاره چیست؟ حالا با وجود این همه مشکلات باز هم می‌خواهی بیایی وطن؟ کدام وطن؟ وطنِ تو؟ کدام وطنِ من و تو؟ خیلی دوست دارم این روزها برایت امید بدهم ولی خدایشش هیچ امیدی در وجودِ من باقی نمانده که ترا هم امیدوار بسازم. فقط بدان که می‌خواهم روزی در دور افتاده ترین جزیره‌ی دنیا با تو، کنارِ تو، باهم وطنی برای هر دوی‌مان بسازیم و دیگر این‌جا برنگردیم و در وطنِ جدید مان کُلی خوش بگذرانیم و کُلی لذت ببریم. مگر نمی‌گویند که وطنِ هر آدمی همان مکانی است که با دستان خود، برای خود آشیانه‌ی قشنگی ساخته و از داشته‌های کوچک خود لذت می‌برد؟

۵ جولای ۲۰۲۴

♥️

جی کی رولینگ جلد اول هری پاتر را در کافه نوشت.
او فقط صبح‌ها که بچه‌اش را می‌برد مدرسه، تا ظهر که از مدرسه برگردد، در کافه‌ای نزدیک مدرسه فرصت نوشتن داشت.
رفتنش هم به خاطر کافه‌نشینی نبود؛ پول نداشت خانه را گرم کند، صبح وسایل گرمایشی را خاموش می‌کرده تا ظهر، می‌رفته توی کافه که گرم بوده می‌نوشت.

پ.ن: تصویر واقعی از کافه و میزی که جی کی رولینگ در آن هری پاتر را نوشت...

و من می‌خواستم تمامِ زنانی باشم که حتی تو یک دقیقه فکر کرده‌ای که «چه زیبایند!» و من می‌خواستم تمام زنانی باشم که در خیابان از تو پرسیده‌اند «ساعت چند است؟» و تمام زنانی که فقط یکبار سر بر روی شانه‌ی تو گذاشته‌اند.
من می‌خواستم همه باشم، تا حتی در لحظه‌ای کوتاه با اتصالی کوچک، به تو وصل باشم.

Being alone is a part of life, it’s a part of adulting. Your friends and mates cannot stay with you for the rest of your life. Life moves pretty fast and everyone is trying to run faster so they aren’t left behind. The simple truth of the life is, people leave, for good and bad, and life goes on.

P#11

The Art of Being Alone

‏داستایفسکی می‌گوید:

«زنی که کتاب می‌خواند، به آسانی عاشق نمی‌شود؛ او تنها به دنبال همتای معنوی‌ای است که با جزئیات کوچکش تشابه داشته باشد.»