نیاز من به تو، مثل نیاز یک گلدان به گل است
مثل نیازِ کفش به پا، گوشواره به گوش، لباس به تن. اگر نباشی، به تنهایی معنایی نخواهم داشت.

بگذار کسی هوایت را داشته باشد و گرنه از تنهایی دق مرگ می‌شوی و همان آدم نیز دیگر بر نمی‌گردد.

وقتی چیزی مرا رنج می‌داد در مورد آن با هیچکس حرف نمی‌زدم. خودم در موردش فکر می‌کردم، به نتیجه می‌رسیدم و به تنهایی عمل می‌کردم. نه اینکه واقعا احساس تنهایی بکنم، نه...بلکه فکر می‌کردم که انسان‌ها در آخر باید خودشان، خودشان را نجاد دهند.

می‌خواهم لااقل یک نفر باشد که با او همانطور حرف بزنم، که با خودم حرف می‌زنم.

به ترس از عاشق شدن میگن فیلوفوبیا.

پرندهٔ رنگ‌رنگی من!
می‌دانم این روزها را خیلی سخت می‌گذرانی؛ و سخت‌ترین بخشِ زندگی‌ات هم دوری از وطن است. ولی باید این را باید بدانی که در این‌ وطن هم چیزی نمانده که بشود دل‌ات را خوش کرد. می‌دانی پرندهٔ من؟! من هر روز صبح وقتی چشم‌هایم را باز می‌کنم فکر می‌کنم در اعماق جهنم قرار دارم و راه بیرون رفت از این‌جا را پیدا کرده نمی‌توانم. اما چاره چیست؟ تو دور از وطن قلبت برای وطن می‌تپد و من داخل وطن قلبم برای بیرون رفت از این بحبوحه می‌تپد. می‌دانی پرنده جان، این‌روزها دلم خیلی می‌خواهد شبیه سه سال قبل؛ با همان استایل سه سال قبل بروم به شهرنو و پل سرخ تا کُلی کتاب و نقره بخرم و از خواندن کتاب‌ها و پوشیدن نقره‌های جدیدم حسابی ذوق کنم، اما می‌دانی نمی‌شود بدون لباس سیاه دراز یا همان حجاب از خانه بیرون رفت و باید با محرم خود باشی تا با خیال راحت بتوانی کُلی خرید کنی و در هر دکانِ کتاب‌فروشی بوی کتاب‌های جدید را استشمام کنی، ولی با وجود این هم نمی‌توانی بوی کتاب‌های جدید را استشمام کنی. می‌دانی چرا؟ چون باید ماسکِ لعنتی را همیشه بپوشی تا کسی نتواند آن چهره‌ی که هویت تو است را ببیند. آه، پرنده‌ی گُل‌گُلی من! شاید به یاد داشته باشی که خیلی دلتنگی دارم و نمی‌توانم لباس‌های گلو بلند بپوشم چه برسد به ماسک، ولی تو برایم بگو چاره چیست؟ حالا با وجود این همه مشکلات باز هم می‌خواهی بیایی وطن؟ کدام وطن؟ وطنِ تو؟ کدام وطنِ من و تو؟ خیلی دوست دارم این روزها برایت امید بدهم ولی خدایشش هیچ امیدی در وجودِ من باقی نمانده که ترا هم امیدوار بسازم. فقط بدان که می‌خواهم روزی در دور افتاده ترین جزیره‌ی دنیا با تو، کنارِ تو، باهم وطنی برای هر دوی‌مان بسازیم و دیگر این‌جا برنگردیم و در وطنِ جدید مان کُلی خوش بگذرانیم و کُلی لذت ببریم. مگر نمی‌گویند که وطنِ هر آدمی همان مکانی است که با دستان خود، برای خود آشیانه‌ی قشنگی ساخته و از داشته‌های کوچک خود لذت می‌برد؟

۵ جولای ۲۰۲۴

و من می‌خواستم تمامِ زنانی باشم که حتی تو یک دقیقه فکر کرده‌ای که «چه زیبایند!» و من می‌خواستم تمام زنانی باشم که در خیابان از تو پرسیده‌اند «ساعت چند است؟» و تمام زنانی که فقط یکبار سر بر روی شانه‌ی تو گذاشته‌اند.
من می‌خواستم همه باشم، تا حتی در لحظه‌ای کوتاه با اتصالی کوچک، به تو وصل باشم.