گاهی از خود پرسیده‌ای که پنج سال بعد کجا خواهی بود؟

۱۱:۱۱

امشب نگاهِ انداختم به عکس‌های تیلفونم و متوجه شدم ۹۵ فیصد عکس‌های تیلفونم از کتابهایم هستند، نه از خودم. زمانی که در گالری به ماه جون ۲۰۲۴ رسیدم، با آخرین عکس‌های کتابخانه‌ هایم و کتاب‌هایم مواجه شدم؛ این که بیشترین کتاب‌هایم هنوز هم در دسترسم قرار ندارند عذابم می‌دهد ولی چاره چیست؟ دلم برای تمامی کتاب‌فروشی‌های کابل مخصوصاً منطقه‌ی پل سرخ تنگ شده؛ کاش در این‌جا هم مناطق پل سرخ، شهرنو، قلعه نجارا با یک عالم کتاب‌های فارسی وجود داشت تا دلم می‌خواست کتاب می‌خریدم.

پ.ن: خداییش خرید کتاب‌های انگلیسی آنقدر که کتاب‌های فارسی برایم دوست داشتنی بودند، نیست.

پرنده‌ مهاجر عزیزم!

آخرین بارِ که با هم صحبت کردیم برایم گفتی که من برای تو و در زندگی تو اثر هنری شهکاری هستم، زندگی با من جریان دارد و برایم تاکید کردی که لبخندم را دوست داری و همیشه باید بخندم، بعد از ختم تماس همیشه به این فکر می‌کنم که واقعاً چطور می‌‌تواند یک آدم آنقدر ترا دوست بدارد و برایت ارزش قایل باشد که ترا شهکار هنری بنامد؟! خود می‌دانی که در دوست داشتن تو شک و شبهه‌ای ندارم؛ تو فرشته‌ی بی‌بالِ هستی که در آسمان‌ها دنبالت بودم و در زمین پیدایت کردم، تو که نباشی من حتی حوصله‌ی خودم را هم ندارم چه برسد به آدم‌های دیگری. تو خانه‌ی منی! پر هیاهو، دوستداشتی اما امن. تو روشن‌ترین حقیقت زندگی منی، نه حاصل وهم و خیالم.

نوت: چرا باید در نوشتن آنقدر تنبل شده باشم که نتوانم نامه‌ام را تمام کنم؟ 😑

نیاز من به تو، مثل نیاز یک گلدان به گل است
مثل نیازِ کفش به پا، گوشواره به گوش، لباس به تن. اگر نباشی، به تنهایی معنایی نخواهم داشت.

بگذار کسی هوایت را داشته باشد و گرنه از تنهایی دق مرگ می‌شوی و همان آدم نیز دیگر بر نمی‌گردد.

وقتی چیزی مرا رنج می‌داد در مورد آن با هیچکس حرف نمی‌زدم. خودم در موردش فکر می‌کردم، به نتیجه می‌رسیدم و به تنهایی عمل می‌کردم. نه اینکه واقعا احساس تنهایی بکنم، نه...بلکه فکر می‌کردم که انسان‌ها در آخر باید خودشان، خودشان را نجاد دهند.

می‌خواهم لااقل یک نفر باشد که با او همانطور حرف بزنم، که با خودم حرف می‌زنم.

به ترس از عاشق شدن میگن فیلوفوبیا.

پرندهٔ رنگ‌رنگی من!
می‌دانم این روزها را خیلی سخت می‌گذرانی؛ و سخت‌ترین بخشِ زندگی‌ات هم دوری از وطن است. ولی باید این را باید بدانی که در این‌ وطن هم چیزی نمانده که بشود دل‌ات را خوش کرد. می‌دانی پرندهٔ من؟! من هر روز صبح وقتی چشم‌هایم را باز می‌کنم فکر می‌کنم در اعماق جهنم قرار دارم و راه بیرون رفت از این‌جا را پیدا کرده نمی‌توانم. اما چاره چیست؟ تو دور از وطن قلبت برای وطن می‌تپد و من داخل وطن قلبم برای بیرون رفت از این بحبوحه می‌تپد. می‌دانی پرنده جان، این‌روزها دلم خیلی می‌خواهد شبیه سه سال قبل؛ با همان استایل سه سال قبل بروم به شهرنو و پل سرخ تا کُلی کتاب و نقره بخرم و از خواندن کتاب‌ها و پوشیدن نقره‌های جدیدم حسابی ذوق کنم، اما می‌دانی نمی‌شود بدون لباس سیاه دراز یا همان حجاب از خانه بیرون رفت و باید با محرم خود باشی تا با خیال راحت بتوانی کُلی خرید کنی و در هر دکانِ کتاب‌فروشی بوی کتاب‌های جدید را استشمام کنی، ولی با وجود این هم نمی‌توانی بوی کتاب‌های جدید را استشمام کنی. می‌دانی چرا؟ چون باید ماسکِ لعنتی را همیشه بپوشی تا کسی نتواند آن چهره‌ی که هویت تو است را ببیند. آه، پرنده‌ی گُل‌گُلی من! شاید به یاد داشته باشی که خیلی دلتنگی دارم و نمی‌توانم لباس‌های گلو بلند بپوشم چه برسد به ماسک، ولی تو برایم بگو چاره چیست؟ حالا با وجود این همه مشکلات باز هم می‌خواهی بیایی وطن؟ کدام وطن؟ وطنِ تو؟ کدام وطنِ من و تو؟ خیلی دوست دارم این روزها برایت امید بدهم ولی خدایشش هیچ امیدی در وجودِ من باقی نمانده که ترا هم امیدوار بسازم. فقط بدان که می‌خواهم روزی در دور افتاده ترین جزیره‌ی دنیا با تو، کنارِ تو، باهم وطنی برای هر دوی‌مان بسازیم و دیگر این‌جا برنگردیم و در وطنِ جدید مان کُلی خوش بگذرانیم و کُلی لذت ببریم. مگر نمی‌گویند که وطنِ هر آدمی همان مکانی است که با دستان خود، برای خود آشیانه‌ی قشنگی ساخته و از داشته‌های کوچک خود لذت می‌برد؟

۵ جولای ۲۰۲۴