بررسی علل و تحلیل اخراج مهاجران افغان از پاکستان
کارشناس حمید تقدیمی
شبکه ی سحر
ساعت ۱۸،۳۰

تحلیل جریان کشتار علمای شیعه در افغانستان
ساعت ۱۸.۳۰ امروز؛ ۱۴۰۲/۹/۲۲
شبکه ی سحر
برنامه ی(چراغ سرخ)
مهمان برنامه؛ حمید تقدیمی

بر همه ی امت اسلام، محرز شده است که بیش از گذشته سیاستِ نظام ها و حاکمیتِ ملت دولتی به دلیل انشعابات موثر مدنی وتعاریف حقوقی نوینِ شهر و شهروندی وسلایق و صلاح اندیشی حکماء و...، دیگر تابع محض دیانت نبوده و نخواهد بود
سوال من این است که آیا دینداران هم می‌توانند( مانند اهل سیاست)تبصره یا چوکات های ویژه ای تابع اصول اعتقادی برای خود ایجاد نمایند؟وفارغ از تبصره های سیاسی به اصول و منش و مرام دینی خود پایبند باشد و هرگاه کردار سیاسی را در خدمت تدیّن اصیل ندیدند دست از دستان همسفران پرلغزش ومتعارض خود(سیاسسیون) بکشند؟
با دوستان متدیّن و اهل مجالس تعذیه و امام حسینی راحت تر صحبت کنم؛
اگر مظلوم،مظلوم است چه فرقی می‌کند که در غزه باشد یا در کابل؟
چه فرقی می کند هزاره ی فارسی زبان باشد،یاعرب زبانِ فلسطینی؟چه فرقی می‌کند میانماری باشد یا نیجریه ای؟
درست است سیاست می‌داند ومصلحتش!سیاست می‌داند ترجیحاتش!اما شما را چه شده؟
سیاست،مظلوم ومظلومیت را بر اساس مقدار منفعت به رسمیت می‌شناسد و می‌بیند و یاری می کند و هیچ گله ای هم نیست که مشی سیاسی همین است و بس!
اما وظیفه ی مسلمان به عنوان یک فرد ازاده در برابر مظلوم(فارغ از رنگ پوست وتفاوت فیزیولوژی و بُعد مسافت)پاسخ به مقدار اقتضاء و وسع است
پس چرا از بین این همه آزاده ی حاضر،در صفحات مجازی که برای فلسطین به حق و دقیق و سربزنگاه سینه چاک میکنند و گریانند،نسبت به غم بلخاب و غزنی و بهسود و کابل و بغلان و مزارشریف، بی تفاوتی محض می بینیم؟مگر یک پست یا استوری چقدر از شما زمان و هزینه می گیرد؟
توجه و رصد شما بازدارنده است برادران!
سیل حملات در همین ماه در سایه ی اخبار کشتار غزه؛
_مسجد امام زمان پلخمری؛ ۸۰کشته و۴۰نفر زخمی
_انفجار کلوپ ورزشی ۸کشته و ۳۰ زخمی
_انفجار اتوبوس در دشت برچی ۱۷ کشته و ۲۲ زخمی
دلمان اگر خالی از زنگار باشد باید برای یک کودک فلسطینی ویک کودک هراتی و کابلی،یکسان به درد بیاید مگر اینکه...
به قول راقم وصائب تبریزی؛
از شیشه ی بی می،میِ بی شیشه طلب کن
حق را ز دل خالی از اندیشه طلب کن
خلاصه این روزها با اینکه عمیقا غمگین و مضطرب کودکان بیگناه غزه ام و اگر چه حوصله ی گله مندی و شکوائیه ی تکراری را ندارم،اما دقیقا مثل سال‌های قبل از حجم این تفاوت مابین توجه و عدم توجه از رفقای انصار متعجبم
بعد از ان همه شعار،به این نتیجه رسیده ام که دیانت اتاق خصوصی ای می‌خواهد که سیاست کلید ورود به آن را نداشته باشد
ما با می ومینا سر تقوا داریم
دنیا طلبیم و میل عقبی داریم
کی دنیی ودین به یکدگر جمع شود
این است که ما نه دین، نه دنیا داریم

به راستی نخبگان انسان دوست این قبایل چرا اظهار وجود نمی کنند ودر جریان تحقق عدالت،هیچ تلاشی را از سمت آنان شاهد نیستیم به طوری که انگار یا به دنیا نیامده یا منقرض شده اند!
پاسخ سوال دوم؛
_بله آن ها هم در آخر تسلیم پذیرش مدنیت خواهند شد اما تا کی کشته شویم وانحطاط سرزمین و زبان و فرهنگ خود را شاهد باشیم به این امید بعید‌ وپرهزینه؟
به قول پوتین شاید با نجنگیدنِ ما با اکراین و نابودی  روسیه در تمامی ابعاد،جهان همچنان برای دیگران زیبا باقی بماند زیرا جهان بدون جنگ زیباست اما ما مردم روسیه آن جهان زیبای شما را چه کنیم؟
اگر بخواهیم شاکله ی تهاجم را در قالب یک مثلث پیاده کنیم
مسئله ی "اقتصاد غارتی"(بابت صراحت عذرخواهم
چه بخواهیم و چه نخواهیم پایه و اساس زیست این قبایل شده است و با دخالت بیگانگان و ایجاد شغل عمومی مزدوری تقویت هم شده است) ظلع قاعده و بستر ان است
وتفکر کشتارشیعیان وتزریق مسموم وهابیت و تحریف اندیشه ی دیوبندی،دو ظلع متساوی الساقین آن و نوک مثلث هم در زیر دامان خراسانیان سالهاست که می‌جنبد!
"گپ به درازا نرود"
میخواهم  عرض کنم که مسئله ی سرزمین افغانستان_خراسان یک موضوع کاملا عینی وادراکی علی حده و خاص است و تمام عوامل بیرونی و درونی نزاع سازِ ان در نوع خود منحصر به فرد است وجامعه پذیری و طراحی پلوتیک و ایجاد خط مشی برای تغییر وضعیت با خواندن صرف و کشاکش تئوری های اندیشمندان غربی چون هگل و کانت و مارکس و دوگی و دوتوکویل... در بین دانشجویانمان حل نمی‌شود
حقیر در پایان این <دردودل نامه>این نکته را عرض می کنم که کارنامه ی سران سیاسی سایر اقوام هم پاشنه اشیل ما بوده وابراز و اثبات تهاجم مشترک آشکار یک توده،به معنای انکار واقعیات درونی نبوده و نیست
به امید شهامت زیستن و جرات ابراز نظر ومقاومت نظری و میدانی یاران پرتوانمان
نویسنده؛حمید تقدیمی
@hamid_taqdimi
http://paadzahr.com

به نام حق
به گفته ی ارسطو؛انسان حیوانی است سیاسی،
به غلظتِ بیشتر می توان گفت وقتی که از خواب برمی خیزیم و در خانه و منزل خود راه می رویم و با دیدن فرزند و همسر خود به آن ها سلام می کنیم سیاست آغاز شده است زیرا جامعه در حداقل حالت تشکیل آن به صورت دو نفره،فاقد خصوصیات سیاسی نیست(از لحن کلام تا نوع نگاه ملایم گذاشتن لیوان روی میز یا نوع تکه کردن نان)
در پدیده های سیاسی عواملی مانند افکار و تمایلات و انگیزه ها و احساسات انسانی بدون شک تاثیرگذارند پس ظرفیت سنجش و تجربه ی علمی دقیق و مشخصی در علم سیاست امکان‌پذیر نیست اما آگاهانه و ناآگاهانه تجربه های سیاسی را نمی‌توان انکار کرد و از آنان در جهت مقصود میتوان یاری گرفت.به گفته ی [آوگوست کنت] ؛هر دگرگونی سیاسی نوعی تجربه است،هر قانونی که اعمال میشود و یا هر سیاستی که بارگذاری می‌شود با توجه به تجربه و برآیند،قابل تغییر است و پذیرش آن زمانی ممکن است که آن را مفید و مناسب دریابیم
در مورد ملی گرایی افغانی وهزینه شدن جان و مال خراسانیان تحت میراث داری بیرق و پازل جغرافیایی وزیرستانی ها و شکست این پروژه،نیازی به بسط کلام نیست اما آیا در نظرِ صاحب نظرانِ جامعه ی کلان مورد ستم،این فهم و ادراک حاصل نشده است که دیگر زمان تغییر رویکرد و طراحی یک راه حل نجات بخش فرا رسیده است؟
ملت به عنوان یک موجود ارگانیک و زنده ای است که اعضای آن به مثابه ی اجزای آن است در این جامعه ی تنانه،سردمداران حوزه ی فرهنگی وتحصیلی به عنوان
مغز و قوه ی فکریه ایفای نقش می کنند،سال هاست که اندام مجروح و معلول جامعه ی خراسان در برابر برخورد و آسیب‌هایی که از طرف مقابل و نوعیت متخاصم که در پی ضرب و جرح آین بدن حیران است منتظر پاسخ واندیشه ای کارساز است اما چرا این اندیشه در تکاپوی عناصر کنش گر ودریافت کننده ی پیام، تولید نمیشود؟
در کنار عوامل گسترده،عدم شناخت و عدم مفاهمه و گفتمانِ بخش های مختلف را بزرگترین علت این ناکامی میدانم، در تمام داد و ستد تاریخی که بر ما گذشته خون ها و جان ها و مال ها از کف رفته و چه حتک حرمت ها واهانت های هویتی و مذهبی وفرهنگی که بر ما نگذشته است!
اما در قبال آن اگر چیزی را به دست نیاورده باشیم دو ارمغان بزرگ به نسل نو هدیه شده است و آن فهم شرایط و فرصت تغییر موروثی است
مسائل را عینی تر بیان می کنم؛
قوم کلانِ مقابل(پشتون) به واسطه ی زرِ غارتی و تزویرِ حاکمان و ملایان و زورِ تفنگ انگلیس،تقریبا ۳سده فرصت داشته است که تا یک جامعه ی هم پذیر و تحت چتر ملیت واحد که بر پایه ی توزیع عادلانه ی ثروت و قدرت و هویت بخشی افغانی(به صورت عینی و حقیقی نه شعاری) است را پایه گذاری کند اما نخواست و نکرد و نتوانست
حال تاریخ نیز گواهِ عملکرد یک نواخت و مکرر و تشدیدی آنان است بگذارید یک لطیفه ی وطنی بگویم؛به یک پیرزن می گویند که اگر ۸ جوجه داشته باشیم و پیشک(گربه)بیاید و یکی را ببرد چند دانه می ماند؟
می گوید ؛
۷تا
میپرسند؛
اگر دوباره بیاید چندتا را میبرد؟
می‌گوید؛ اوه ه ه ه...!هیچ چی نمی ماند!
باز می پرسند؛چرا؟
پیرزن می گوید به خاطر این که او آموخته شده(عادت کرده)همه را کم کم می‌برد!
وضعیت امروز چیزی شبیه به همین تمثیل است، خراسانیان جوجه ها و پیشک، پشتون هاست
و پیرزن نیز عقل سلیم و اگاه بر پایه ی تجربه ودرک شخصی است
در برخی جلسات عده ای بعد از شنیدن صحبت های حقیر(برخی را شنیده و برخی را رسیده ام اما همه را از غربال تفکر خود عبور داده ام)با چهره های برافروخته و گردن های فربه (یا خواهران گرامی)با سگرمه های ترش ودرهم تنیده و صدای لطیف گِله مندانه می پرسند؛
_ایا آنان(پشتون ها) به حیث یک جامعه ی انسانی لیاقت یاری ونگاه انسان دوستانه ی ما را ندارند؟
_آیا فکر نمی کنید که زمان و جهان مدرن،آنان را حزم انسان دوستی و هضم مدنیت نمایند؟
پاسخ؛در دنیا جنگلی به نام آمازون وجود دارد که قبایل درونی آن هنوز طعم مدنیت وهمزیستی عظیمِ نوین را درک نکرده اند آیا عنوان نمودنِ: <جوامع فاقد تمدن>به انان،خارج از انصاف است!؟
(گرچه به ندرت شنیده شده که آنان به توریست ها و انسان های مدنی حمله نمایند)
به گمان من از شمال وزیرستان تا شمال غربی پیشاور و خیبر پختونخواه، آمازون سیاسی و امنیتی جهان است و تعجب برانگیز همان است که بیرون امدگان از این جنگل اجتماعی،و علی رغم خرج وتلاش جوامع میزبان،باز هم همان غریزه ی توحش و طمع ورزی خود را از دست نمی دهند و وفادار به اصول جنگل(پشتونوالی)جامعه ی طعمه را می فریبد وگوشت آن را در کام قبایل خود میریزد(از کرزی تا خلیلزاد واشرف غنی...)  پس در تمدن سازی این منطقه،تمام نیرو و دولت ها و تمدن های دیگرِ زمین در قالب وجدان انسانی،مسئولیت دارند و منحصرا ما نیز بعد از رهایی و اطفاء دامان آتش زده ی کودکانمان، اگر بخواهیم می‌توانیم به میزان توان و تکلف خود نقش آفرینی کنیم