مجموعه شعر «ابرموفرفری» تقدیم به شما، امیدوارم لذت ببرید. من سال‌ها برای این شعرها تلاش کردم و شعر را فقط برای شعر نوشتم.

جوان می‌شوم با جنون تنت
تنت واقعا کیمیا می‌کند
حیات دوباره به من می‌دهد
مرا تا که در خود فنا می‌کند

صدا می‌زند، چارده ساله‌ام
صدا می‌زند بیست سالم شده
صدا می‌زند بیست و شش می‌شوم
به سی می‌رسم او صدا می‌کند

که من نوجنونم که او نوجوان
چه است او؟ بلوغ سپیده دمان
کی است او؟ خداوند چند آسمان
مرا محو، آن کبریا می‌کند

پر از شهوت قدسی است آن دو سبز
پر است از می‌ی پارسی آن دو سرخ
نگاهش، مرا می‌برد سوی بلخ
سپس راهی‌ی کربلا می‌کند

خداوندِ نیچه اگر مرده است
بدانید ای خلق ایمان به دوش
تدابیر امر جهان را درست
خداوند طناز ما می‌کند

که او لایزال است و او لم یزل
که او هم غزال است و او هم غزل
که او مومنان را گرفتارتر...
که او کافران را دوا می‌کند

مرا که سرم مرقد فلسفه‌ست
بدون سوال و جواب و سکوت
که می‌خندد و مثل کیک از وسط
مرا از جهانم جدا می‌کند

مرا می‌کَشد سوی مرز بدن
سپس می‌کُشد بی‌وطن بی‌وطن
به او می‌رسم جان به جان، تن به تن
مرا تا ابد مبتلا می‌کند

بشر باید او را عبادت کند
که او نسخه‌ی کاملی از خداست
همه راز میخانه‌ها را شبی
تن شرقی اش برملا می‌کند

احسان بدخشانی

صدا شد صدایش نمِ صبحدم داشت
زنی که گلوگاهِ او زنگِ غم داشت

زنی کالبد‌یخ زنی روح‌آتش..
که در سینه‌اش کوره‌ی آه و دَم داشت

زنی باد شکل و زنی ریشه در خاک
که بر شاخه‌اش میوه‌ای از عَدم داشت

صدا شد صدا در دل دشت پیچید
صدا نی به نی در نفیرش اَلَم داشت..

_چنین زن که در من به زاری نشسته
غروری بلند و غمی محتشم داشت

ندیمانِ چشمش پری‌زاده‌مردم
که هر غمزه‌ی او هزاران خَدم داشت

زنی سِتر جان و  زنی پرکرشمه
که در قلبِ دلدادگانش حرم داشت

به جولان زنی رام و آمُخته اما
میانِ دلش گله‌ ای اسبِ رَم داشت...

کسی آمد از سمت ِ کوهی مقدس
که در دست هایش دوات و قلم داشت

چه نَفسِ نفیسی، عجب خوشنویسی
که تَحریرِ هر سَطر او پیچ و خم داشت

مرا ریخت بر کاغذِ اَبر و بادش
مرا داد بر باد و چشمانِ نم داشت

شدم نقشِ دستِ چلیپا نویسش
که قلبِ هنرمندِ او عشق کم داشت..

#سیده_تکتم_حسینی

@t_hosseyni

نفرین به زندگی که تو ماهی من آدمم
نفرین به من که پیش فراوانیت کمم

نفرین به آنکه فرق نهاده ست بین ما
تا تو بهشت پاکی، تا من جهنمم

نفرین به خلقتی که مرا عرضه کرده است
من که تمام رنجم من که فقط غمم

آهسته تر به زندگی من قدم بنه
من گور دسته جمعی گل های مریمم

لب های من دو مار لهند و لورده اند
با بوی خون به سینه فرو می رود دمم

ای ماه! مهربانی تو می کشد مرا
ای ماه! من سیاه دلم از تو می رمم

بالا بلند خوبی! عظمای مرحمت
نفرین به من که پیش فراوانیت کمم

#سیدرضامحمدی