همین فعالیت اینجارو گهگاهی داخلش پیش‌ می‌برم، نزدیک تر به منِ واقعی؛ در کنار مکالمه‌های چالش‌برانگیز همراه‌تون. پس این رو هم در نظر داشه باشید که قرار نیست فقط سکوت باشه و مکالمه‌ای نداشته باشیم؛ دوست داشتید بیاید و لطفا اگر نوتیف‌های پی‌در‌پی باعث ناراحتی‌تون هست، جوین نشید.

بخشی از صحبت‌های دیشب بود که بهتر دونستم بذارم. دیگه اینجا، حداقل الان، فعالیتی ندارم و فقط داخل پرایوت هستم؛ لطفا اگر اومدید اونجا ذهنیتی که از آی‌سن داخل ذهن‌تون هست رو فراموش کنید و قضاوت‌هارو بر پایه "آیدا" انجام بدید.

من اینم. به قول شما؛ تو صریح‌ترین، بی‌پرده و واقعی‌ترین ورژن ممکن.

دربرگیرندگی از فردیت دلیلی بر مشتملی از شخصیت نیست.

The sad truth is that the truth is sad.

روحم رو به کسی که با گیتارالکتریک le parole lontane رو واسه‌م بنوازه خواهم فروخت.

چقدر دلم می‌خواد همزمان جفتشون باشم.

من الان باید اون دختر پیرهنِ داتیِ تا بالای زانو پوشیده‌ای توی دهه شصت بودم که تلفون قرمز براق و سیگارش رو تو دست راستش گرفته بود و خیره به دیوار روبه‌روش با چشم‌هایی که تو این دنیا سیر نمی‌کننُ حرکت پشتِ همِ پاهاش در جهت مخالف تو هوا که شیطنتِ کودک درونش…

شاید الان باید اون تینیجر دنیم آن دنیم پوشِ متعلق به 1‌9‌8‌0 می‌بودم که با شوق از خرید اولین سری واکمن سونی بعد از یک سال اومدنش، نزدیک‌های غروب با اسکیت مشکیش می‌زنه بیرون و بی هدف، مسیر نور خورشید رو تو کوچه‌های کنسینگتون می‌گذرونه و با هربار اوج گیتارلاین…

از فیلم‌ها و سریال‌هایی که شخصیتِ کرکتر اصلیش با شخصیتم هم‌خونی داره بدم میاد، چون بهم یادآوری می‌کنه که تو یک سری موقعیت‌ها، چه آدم پلیدی می‌تونم باشم.