لوتزرات؛ روستای کوچکی در غرب آلمان
پس از اعلام برنامه‌های شرکتRWEبرای توسعه یک معدن زغال‌سنگ، اعتراضات در منطقه به اوج رسید. حامیان محیط زیست به این دهکده سرازیر شده و شروع به راهپیمایی کردند. نیکو نول یکی ازعکاسانی بود که این اعتراضات و اشغال دهکده را به ثبت رساند. او در روز ۱۴ ژانویه که حدود ۲۵۰۰۰ نفر در آنجا حضور داشتند برای مستندنگاری در دهکده حاضر شد. پلیس شروع به تلاش برای خارج کردن افرادی که وارد دهکده شده بودند کرده بود.
«در آن لحظه، ذهن من با آمیزه‌ای از شوک، ناباوری و همدلی پر شده بود. شاهد پاسخ وحشیانه پلیس به یک تظاهرات عمدتاً مسالمت آمیز بودم، چیزی که احساساتم را به شدت تحت تاثیر قرار می‌داد. چالش اصلی این بود که نقشم به عنوان یک مستندساز را حفظ کنم و تحت تاثیر احساساتم قرار نگیرم.»
نول تصویر چشمگیری ثبت کرده است. عکسی که نه تنها رویدادی را مستند می‌کند، بلکه حس ناشناس بودن را به شکل خاصی به تصویر می‌کشد و تجربه‌ی تماشا به روشی جدید را به بیننده القا می‌کند. موضوع اصلی عکس را شاید بتوان احساسات دانست، چیزی که عکاس به خوبی بر آن فوکوس کرده است. در همین راستا عدم توازن بین نیروهای پلیس و معترضان نیز به خوبی به تصویر کشیده شده و همه این‌ها در حالی‌ست که رویداد به درستی و بی ‌کم و کاست ثبت شده.
عکس مبهم است و هیچ صورتی در آن به وضوح دیده نمی‌شود. سیاهی بخش عمده‌ی کادر را پوشانده است. ازدحام و تشویش به خوبی حس می‌شود. لباس‌های خاکی، سوژه‌های بی‌تعادل و دستی که برای کمک به میان عکس آمده...
اثری هنرمندانه و تاثیرگذار. مستندی که هرآنچه لازم است را به کمال داراست.
@Misterphotographer

Balancing Roles
Lützerath, Germany, Jan. 14
Photo: Nico Knoll

@Misterphotographer

بررسی ۱۰ عکس برتر ۲۰۲۳ از نگاه تایمز
از امروز با هم به تماشا و بررسی ۱۰ عکس برتر سال گذشته‌ی میلادی از نگاه تایمز می‌پردازیم. ترتیب عکس‌ها فاقد اهمیت هستند و به صورت اتفاقی انتخاب می‌شوند.

مرتضی پورصمدی عکاس، مدیر فیلمبرداری و مستندنگار اهل همدان بود. ۱۸ مهر ماه ۱۳۳۱ متولد شد و ۱۱ شهریور ۱۴۰۲ چشم از جهان فروبست. او عکس‌هایی به یاد ماندنی به خصوص از زندگی عشایر در ایران به یادگار گذاشت. پورصمدی برای ثبت این تصاویر ماه‌ها با عشایر بختیاری همراه بوده و عکس‌هایش را در مسیر کوچ از آنها برداشت.‌
@Misterphotographer

همه‌چیز خیلی ساده اتفاق می‌افتد؛ آنقدر ساده که حتی باورمان نمی‌شود. همین چند روز پیش بود که قرار بود خدمت آقای پورصمدی برسم. متأسفم که این اتفاق نیفتاد. وقتی داشتم با یکی از دوستان صحبت می‌کردم که این هفته ایشان را ببینم اصلا فکرش را هم نمی‌کردم چند ساعت بعد از این‌که تلفن را قطع می‌کنم خبر فوت ایشان را در خبرگزاری‌ها ببینم.‌
با این‌که مرگ قطعی‌ترین اتفاق زندگی است، اما همیشه غافلگیرمان می‌کند. هر بار تازه‌ است. باورمان نمی‌شود کسی که همین چند ساعت پیش داشت راه می‌رفت، می‌خندید، حرف می‌زد و نفس می‌کشید، حالا هیچ حرفی با ما ندارد. ‌
ما در مواجهه با مرگ آب‌دیده نمی‌شویم، همیشه تازه‌کاریم، نابلدیم. نمی‌دانیم چه باید کرد، بلد نیستیم باورش کنیم. حداقل من که این‌طورم.
بدرود آقای پورصمدی... .
‌
@MisterPhotographer