ولی من مطمئنم دلم واسه شبایی که تا صبح شادمهر گوش میدم و باهاش می‌خونم، تنگ میشه…

می‌گفت:
باباجان، روز آرام کجا بود؟
آدم‌ها همیشه در حال گله و شکایت از این‌اند که کِی راحت می‌شوند. آدم از یک سنی به بعد دیگر روز راحت ندارد؛ چون مغز آدم دیگر راحت بودن را فراموش می‌کند، چون مغز آدم کار و تعطیلی حالی‌اش نمی‌شود، چون مغز آدم از یک جایی به بعد همیشه درگیر فکرهای ناتمام است.

«زندگی پر از اتفاقای غیرمنتظره‌ست.»

«برای درکِ شگفتیِ صدا.»
@shakibanevis

عشق همیشه درست و به‌جا نیست عزیز دلم؛
دل آدمه، گاهی دل می‌بنده به اشتباه‌ترین فرد جهان.
درست و غلطشو کی تعیین می‌کنه؟
نمی‌‌دونم. یه جایی به خودت میای می‌بینی این آدم واسه من ساخته نشده.

خاطرات یه نفر می‌تونن باارزش‌ترین دارایی‌های اون آدم باشن؛ وقتی یه نفر می‌گرده دنبال یه عطر، یه چهره، یا شاید یه تکیه‌کلام، که فقط یه سری خاطرات رو براش تداعی کنه.
این آدما ممکنه اونقد ضربه خورده باشن و چیزای باارزش از دست داده باشن که دیگه تحملِ ساختن خاطرات جدید با آدمای جدید رو نداشته باشن.
اگه یه نفر بهت گفت با دیدنت یاد فلان آدم یا فلان خاطره افتادم، حواست باشه که تو اون لحظه ممکنه واسه‌ش تداعی کننده شیرین‌ترین لحظات و شاید باارزش‌ترین دارایی‌های زندگیش باشی.

تا به حال به این فکر کرده‌ای که شاید، برای آفرینشِ وجودِ یک نفر از موادِ مخدر بهره برده باشند؟
بعضی آدم‌ها ذاتاً اعتیادآورند؛ آنقدر وابسته‌شان می‌شوی که روزی تمامِ جانت را می‌گیرند اما تو متوجه نمی‌شوی.
می‌گذرد و روزی می‌رسد که دیگر جانی برای زندگی کردن برایت نمانده؛ خود مجبور به ترک‌اش می‌شوی. اما مقصر تو نیستی که ترک کرده‌ای؛ آن مادهٔ اعتیادآور مقصر است که زندگی‌ات را نابود کرده و اکنون راهی جز رها کردن برایت باقی نگذاشته‌است.

«حس می‌کنم واسه جمعه، هفته‌ای یه بار تکرار شدن واقعا زیاده.»

و تو جبران نمی‌شوی
حتی به گریه‌های عمیق!