پنجم - یک نوع هرزگی امن، تو برای اینکه به این نتیجه برسی که دختری که باهاشی، و خیلی میخوادت، اگر غیر از تو زیر هر کسی دیگه هم که بود دقیقا رو همون گام ناله میکرد که زیر تو ناله میکنه، اولا باید ادم باهوشی باشی، ثانیا باید ببینیش زیر یکی دیگه، منظور اینکه یه سری شهود هست که در دنیای هرزگی، سخت به دست میاد، اینا، در فضای رقص خیلی ساده تر بدست میان، طرف با تو چجوری میرقصید؟ با بقیه چطوری میرقصید؟ کافیه نگاه کنی رقصشو با بقیه، انقدر واضحه این قضیه که روش اسم هست: استایل. استایل ایستادن و حرکات و دستها و نگاه کردنا، انقدر برای همه ثابته، (و فرق عجیبی نداره که با کی میرقصن) که بهش میگن استایل، فلانی استایلش خوبه، فلانی بده. ازین شهودها زیاد هست.

چهارم - رودخونه ای که جاریه تو کوه، اگر جلوش سد نزنن ممکنه بشه سیل و همه چیز رو خراب کنه، اگر روش سد بزنن اما اون انرژی تبدیل به نور و روشنایی و برق میشه، کمیستری انگار تو رقص چنین چیزیه، اگر کمیستری ای که به طرف داری رو مهار نکنی، انگار داری میمالیش، برای ناظر سوم اصلا لذتبخش نیست دیدنش (پورن استارین مگه که همو بمالین چیز دیدنی ای از اب دربیاد؟)، اما اگر مهارش کنی، (که اون تکنیک و گرامر و موزیکالیتی، حکم مهار کردن اون کمیستری رو داره)، میتونی بشونیش رو موزیک، این ازین نظر جالبه، که انگار تو باید از یه طرف، انرژی جنسی ات رو متمرکز کنی رو طرف، و از یه طرف مهارش کنی، انگار هم میخوای سیخ بمونی، هم زود نیای، شبیه سکسه؟ البته.

لذا، برخلاف اون چیزی که در وهله اول بنظر میاد، از نظر ذهنی داری کار پیچیده ای انجام میدی، و راهنمای این پیچیدگی موزیکیه که میشنوی، اینکه تصمیم بگیری کدوم ساز، و کدوم قسمت موزیک رو بشنوی، و روی اون بخوای حرکاتت رو بچینی، و کلمات رو بذاری کنار هم، چیزیه که بهش میگن موزیکالیتی (و بغایت سخته).

دوم - جزئیات زیاد هست این وسط، مثلا عمده رقصهای دو نفره رو که ادم میبینه، از خودش میپرسه اینا چطوری بلدن این حرکات رو برن؟ چجوری گیج نمیشن؟ حفظ میکنن ایا؟ یا چی؟ خوب، همه چیز در تعادله، حفظ نمیکنن، به اون معنا که وقتی دو نفر با هم حرف میزنن الزاما از روی یه نوشته نمیخونن حرفاشونو، اما در عین حال کلماتی که استفاده میکنن کلمات مشخصیه، کلمات زبان فارسی، از خودشون کلمه و گرامر اختراع نمیکنن، اینام همینه، حرکت مشخصه، مثل کلمات که مشخصن، گرامر مشخصه، هر کلمه ای رو به هر کلمه ای نمیشه چسبوند، اینجام همینه، حرکات مشخصن (و گسترده)، اینکه چطوری به هم وصلشون کنی هم گرامر داره، هر چیزی رو به هر چیزی نمیشه چسبوند، ازون طرف یه چیزی شبیه state machine عه، (حس توضیحش نیست، ولی خوب بچه های مهندسی میدونن چی میگم)، یعنی تو از یه state (مثلا ازون حالتی که دختره جلوته، و تو پشت سرشی)، میخوای بری تو یه state دیگه (اینکه دختره جلوت باشه و دستاشو گرفته باشی)، ازین state به اون state رفتن، بسته به حرکاتی که بلدی، و جوری که میتونی بچینیشون کنار هم، ممکنه مسیرهای مختلفی باشه، برخی از این مسیرها ممکنه طولانی تر باشن، برخی کوتاه تر

اول - رقص میشه گفت وجه اشتراک سه تا چیزه: موزیک، زبان، زن. در مورد موزیک خیلی میشه گفت، موزیک یه جای مناسبی از اون طیفه، که یه طرفش همه چیز مشخص و ساختار یافته است، و یه طرف همه چیز شلم شوربا و غیرقابل پیشبینی، این حرف هست که زندگی چیزی نیست جز اینکه هی بیفتی تو یه اش شلم شوربا و غیرقابل پیشبینی و طوفان گونه، و هی سعی کنی از اوج بی نظمی دورت یه نظم دراری، و تا یه خرده این نظم بخواد کسل ات کنه دوباره طوفان بشه، ازین نظر موزیک جای عجیبی از این طیفه، موزیک رو باید بشه پیشبینی کرد، وگرنه چرا ادم باید اهنگ تکراری گوش کنه؟ ازونطرف، خیلی هم نباید کسل کننده و قابل پیشبینی باشه، یه تعادل خوبی باید باشه، فیلم و نمایش و سریال یه خرده اونطرف تره، باید یه المانی باشه که نتونی پیشبینی کنی، اما تو همون فاز هم باید داستان نظم داشته باشه، مثلا وسط برکینگ بد اگر یهو گودزیلا حمله کنه کیری میشه، برگردیم عقب، موزیک چیز زیباییه، اینو همه میدونیم. زن؟ زن هم که قربونش برم، الان 4 فصله داریم مینویسیم در موردش و هنوز حرف برای گفتن هست، زبان؟ از چه جهت، ازین جهت که این قضیه که دو نفر بخوان با هم ارتباط برقرار کنن، با هم حرف بزنن، از دنیای خودشون بیان بیرون بخوان با هم حرف بزنن، چیزی شبیه معجزه است و اینجا رقص چیزیه که هر 3 تای اینارو داره، موزیکی هست، و دو نفر، روی اون موزیک، دارن با هم حرف میزنن، درسته یکی لید میکنه و یکی فالو میکنه، ولی خوب، دارن با هم حرف میزنن.

اما رقص؟ خیلی میشه ازش گفت و ازش شنید، چیزی که جلومو میگیره برای نوشتن ازش اینه که هنوز بلدش نیستم (جوری که خودم میخوام)، در نتیجه چیزهایی که میگم، چیزهایی نیست که صبح تا شب تجربه اش کرده باشم، صرفا چیزهاییه که حس میکنم درسته، ممکنه بعدا به این نتیجه برسم که درست نیست، اکی؟

شاید بشه ازونجایی شروع کرد، که مشکل اغوا کردن چیه؟ در نگاه اول زیاد چیز بدی بنظر نمیاد، اما خوب اگر دقیق بشیم، سوال اینه که کجا مجبور میشیم کسی رو اغوا کنیم؟ اصلا اغوا رو کی جواب میده؟ رو ادمی که جواب اولیه اش نه عه، و تو بخوای به هر نحوی نه رو تبدیل کنی به اره، اما خوب، چرا نه بوده؟ شاید بابت اینکه یه سری دلیل محکم تو ذهنش داره بابت همینم جوابش نه عه، (ما الان داریم فرض میکنیم با دو تا ادمی طرفیم که یه مینیمومی در زندگی بازی انجام دادن، منظورم نه ِ یه ادمیه که میدونه چرا داره میگه نه، نه ازین نه های سیکیم خیاری 18 سالگی)، اغوا چیکار میکنه؟ در بهترین حالت سعی میکنه به اون دلایل عمیق غلبه کنه، که طرف برای مدتی اون دلایل رو فراموش کنه و جوابش بشه اره، خوب کم کم داره واضح میشه مشکل اغوا چیه؟ با اغوا اگر شروع کنی باید تا اخر سربالایی بری، چون کافیه یه خرده شل کنی، تا دوباره اون دلایل بزنه بالا، برای همینه که حتی اگر اغوا جواب بده، بعد یه مدت، میبینی یه اتفاقی افتاد، و دوباره سر و کله اون دلایل پیدا شد، عجیب نیست؟ عجیبه. در چنین شرایطی بود که اصغر فاز اغوا رو کلا برداشت تعطیل کرد، با این شعار که، اگر طرف من رو بخواد نیازی به اغوا کردنش قاعدتا نباید باشه، مرتضا اما میگف تو صرفا داری خاک و خولها رو جارو میکنی زیر فرش، چون بخوای با اون فرمون بری که بخوای "طرفت بخوادت"، باید یه مینیمومی سکسی باشی، نه برای اون فرد خاص، برای همه، که توجهی جلب کنی و سایر قضایا، لذا بازم خودت داری سربالایی میری، سربالایی کل جمع رو داری میری، به جای اینکه سربالایی یه نفر رو بری بالا، اصغرم اینجوری بود که آسمان بار امانت نتوانست کشید، گذاشتنش رو شونه های من.