از همان اوایل هم من به لیلة الرغائب (شب آرزوها) شک داشتم. دین اسلام نه تنها اینقدر رومانتیک نیست که بخواهد شبی را به آرزوها اختصاص دهد، بلکه اساساً ضد آرزوست. شما نهج‌البلاغه را تورق هم بکنید، می‌فهمید که علی (ع) با عنوان مهمترین شخصیت پس از پیامبر، چقدر با آرزو مشکل دارد و هر چه می‌تواند، آرزو داشتن را می‌کوبد.

بعدتر دیدم که تصور من درست بوده و اساساً ما چیزی به نام شب آرزوها نداریم و لیلة الرغائب هم از آنجا که تلاقی دو شب خاص است (شب جمعه و شبهای ماه رجب) که هر دو، شب‌های مخصوص عبادت هستند، اینگونه نامگذاری شده و رغائب هم جمع رغبة به معنای رغبت کردن به سوی پروردگار است ‌و لیلة الرغائب یعنی شب کسانی که دوست دارند با عبادت بسیار به خدا نزدیک شوند.

لذا زین پس در لیلة الرغائب آرزو نکنید که همه در بارگاه الهی بایگانی می‌شوند!

پزشکیان رئیس بیمارستان بوده، رییس دانشگاه بوده، آمده بالاتر شده وزیر، نماینده مجلس، و قاعدتاً بالاتر هم می‌شود رئیس جمهور.

حالا سوال: آیا دیگر مقامات کشور، سابقه اداره یک اداره ده نفره را هم داشتند که آمدند در بالاترین مناصب کشور جای گرفتند؟

یکی از بارزترین نشانه‌های آدم احمق، تف سربالا انداختن است.

یک نکته مهم در استفاده از متون دینی، توجه به معادل های مفاهیم قدیمی در جهان امروز است.

به عنوان نمونه، امام علی در عهدنامه مالک درباره کارگزاران حکومت فرموده‌اند:

وَتَوَخَّ مِنْهُمْ أَهْلَ التَّجْرِبَةِ وَالْحَيَاءِ، مِنْ أَهْلِ الْبُيُوتَاتِ الصَّالِحَةِ...

به دنبال افراد با تجربه و با حیا باش، از بیوت صالحه...

بیوت صالحه یعنی خاندان‌های خوشنام.
برداشتی که برخی از بزرگان از این فقره دارند، این است که باید مدیران را از خانواده‌های خوشنام انقلاب انتخاب کنند. لذا مثلاً زمانی رؤسای دو قوه از سه قوه مملکت از یک خانواده بودند. و این همه آقازاده که قارچی رشد کرده‌اند هم مثال دیگر.

در صورتی که بیت در زمان علی، با خانواده و خاندان زمان ما، زامبیا تا کانادا فاصله دارد! بیت در نظام قبیله‌ای، یک نهاد سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی است که امروزه چه بسا معادل دقیق نداشته باشد و کارکردهایش در میان نهادهای مختلف پخش شده است.

اگر از من بپرسند معادل امروزی بیوتات صالحه چیست، می‌گویم: احزاب، شرکت‌ها، کارخانه‌ها، موسسات مردم‌نهاد و ... .

بهترین مدیران کشور در شرایط کنونی، کسانی هستند که در این اوضاع قاراشمیش مملکت، توانسته‌اند کسب و کاری (واقعی، نه رانتی) را سرپا نگه دارند. آرزوی من این است که ما هم بتوانیم در کشورمان، رئیس‌جمهوری مثل ترامپ داشته باشیم. کسی که بدون داشتن سابقه سیاسی، از نهاد اقتصاد وارد نهاد سیاست شود و به بالاترین کرسی مدیریت کشور تکیه بزند.

لذا، در استفاده از متون دینی دقت کنیم!

امروز سومین جلسه را برگزار خواهیم کرد. چقدر هم جلسات خوبی!

انسانها وحشتناک به یادگیری علاقه دارند، اگر چیزی یاد بگیرند که به دردشان بخورد.

اگر نه همه انسانها، حداقل بنده که اینطورم?

در جلسه با رئیس‌جمهور، ایشان فرمودند که: «دانشگاهیان برای اصلاح ناترازیها و مشکلات عدیده کشور، پا پیش بگذارند، دولت هر اختیاری که دارد به آنها خواهد داد.»

اگر میکروفون داشتم می‌گفتم: دولت اختیار همین دانشگاه را به خود دانشگاهیان بدهد، بقیه جاها پیشکش!

عرض کرده بودم که مضحکه میشیم!

بعد از ظهر ها وقتی مامان جلسه داشت یا باید می‌رفت جایی زود طاقتم طاق می‌شد.
نفیسه گفته بود وقتی منتظر کسی هستی اگر پشت سر هم صلوات بفرستی زود می‌آید.
آن روزها هر چیزی نفیسه می‌گفت درست بود. همچو که ده پانزده دقیقه از رفتن مامان می‌گذشت می‌نشستم روی طاقچه‌ی رو به کوچه، کله‌ام را می‌چسباندم به شیشه و تا خود آمدنش صلوات می‌فرستادم و کوچه را می‌پاییدم.
وقتی می‌رسید هنوز کلید نیانداخته، می‌کوبیدم به شیشه که من را ببیند، برایش دست تکان می‌دادم، او هم همینطور و علاوه می‌کرد به آن لبخند زیباش را و تمام. دیگر باهاش کاری نداشتم و می‌توانستم بروم پی بازی.

چرا قبلش نمی‌رفتم؟
چون مامان توی خانه نبود که.
وقتی مامان نبود همه چیز خشک، یخ، اخمو و بی تفاوت متوقف می‌ماند تا او دوباره بیاید، خانه را بخنداند و در و دیوار را با ما مهربان کند. خانه حرف مامان را گوش می‌کرد و در حضورش رام بود.
فرقی نمی‌کرد او دارد توی خانه چه کار می‌کند. خواب است؟ غذا می‌پزد؟ لباسی را اتو می‌کند؟ کتاب می‌خواند؟ ورقه تصحیح می‌کند؟
هیچ مهم نبود.
فقط چرخ می‌زدم، نگاه می‌کردم که باشد و می‌رفتم پی بازی، توی زیر زمین، توی کوچه، خانه دوست‌هام و مطمئن بودم که مامان خانه است. و خانه گرم است و نقطه‌ی امنی در دنیا برای بازگشت وجود دارد.