راه رفتن تو مسیر کم ترددی که یکی از عزیزانت قبلا توش راه رفته، خیلی راحت‌تر از راه رفتن تو مسیریه که هزاران نفر ازش رد شدن ولی تو نمیتونی دست هیچ‌کدومشون رو بگیری.

دلم برای وقتایی که تو مدرسه وسطی بازی میکردم تنگ شده. اون لحظات از شادترین زمان‌هایی بودن که تو اون سن تجربه میکردم.

دهه شصتیِ خوش‌بین که به اقتضای سن و مثل هربار از وقتی که سنش به رای دادن رسیده میپره بغل اصلاحات، سن‌بالاتر‌ها هم که میپرن بغل آخوند (اصولگرا حتی کت‌شلواری آخونده. حالا نمیخوام نام ببرم مثل آقایی که فامیلیش با ج شروع میشه) میمونیم ما هفتادی، هشتادی‌ها که امیدوارم خون‌های کف خیابون و بند ۲۰۹ اوین و سرهای بالای چوبه دار رو به این زودی فراموش نکرده باشیم.

تازه این در شرایطیه که شما ۸۸ رو یادت نیاد. ۸۸ که اصلا اوضاع از این هم عجیب‌تر بود و جو داغ‌تر.

انقدر هوا قشنگه که دلم نمیاد بخوابم.