خیلی تصاویر نابیه از طبیعت ایران...

?من همواره درختان را پرنفوذترین واعظان جهان دانسته‌ام...باید بگویم که تک درختانِ استوار را بیش‌تر ستایش می‌کنم. آن‌ها به آدم‌های تنها می‌مانند. البته نه مانند عزلت‌گزیدگان که از سرزبونی به گوشه‌ای گریخته باشند، بلکه همچون آدم‌های بزرگ و یگانه، مانند بتهوون و نیچه.

در بلندترین شاخه‌های این درختان هستی‌ست که خش خش می‌کند، این درختان در ابدیت ریشه دارند؛ اما هرگز خود را در ابدیت گم نمی‌کنند، بلکه با تمامی شیره‌های حیاتی‌شان تلاش می‌کنند تا به آن‌چه در دل دارند فعلیت ببخشند. آن‌ها می‌خواهند اسرارشان را هویدا کنند، می‌خواهند وجودشان را ابراز کنند.
هیچ چیز در دنیا قدسی‌تر و در خور پیروی‌تر از یک درختِ تنومند زیبا نیست.

هرمان هسه‌‌/ دلتنگی‌ها و پرسه‌ها/ ترجمه‌ی مسیحا برزگر

#هرمان_هسه
#طبیعت
#تک_درخت
#تنهایی
#توسعه_فردی

?@drvatanparast402

بودن در جهان،
چطور می توان به یک مورچه عشق ورزید؟

http://greenvolunteers.ir/1403/03/17/m14030317

جمعیت داوطلبان سبز

بودن در جهان

بودن در جهان، چطور می توان به یک مورچه عشق ورزید؟ چند روز پیش گرفتارِ تماشای مورچه‌ها شده بودم. زیر تابش بی‌امان آفتابِ خردادماهی که بی‌فاصله و ناگهان؛ اردیبهشت بارانی را پرتاب کرده به آغوشِ تابستانی داغ، و یاد پرسشی افتاده بودم که کسی از ادوارد ویلسونِ…

نخستین رویداد #هنر و #محیط_زیست

شنبه ۱۹ خرداد ۱۴۰۳
تهران، فرهنگسرای ارسباران

@greenvolunteers

?چند روز پیش گرفتارِ تماشای مورچه‌ها شده بودم. زیر تابش بی‌امان آفتابِ خردادماهی که بی‌فاصله و ناگهان؛ اردیبهشت بارانی را پرتاب کرده به آغوشِ تابستانی داغ، و یاد پرسشی افتاده بودم که کسی از ادوارد ویلسونِ عاشقِ طبیعت پرسیده بود:
شما چطور می‌توانید به یک مورچه عشق بورزید؟
ویلسون -که پیش‌تر تصویرش را با نگاهی مشتاق به یک مورچه همین‌جا دیده‌اید- در پاسخ می‌گوید: در واقع این کار شدنی است. البته عشق که نه؛ اما...
...ویلسون در ادامه از تعلق خاطری که توجه به جزییات طبیعت در جان ما می‌ریزد حرف می‌زند، از ایجاد حسِ مکان و "بودن‌درجهان" و دریافت ارزش‌های ذاتی آن.

طبیعت قرار است با ما چه کند و ما باید با طبیعت چه کنیم؟

بی‌شک این اساسی‌ترین پرسشی است که باید از خودمان بپرسیم! شاید این حرف عجیب به نظر برسد وقتی این همه پرسش معروف درباره‌ی معنای زندگی، چیستی مرگ و در جهان‌بودگی وجود دارد. ویلسون در همین گفت‌وگو می‌گوید: ما خودمان را از چیزی که برای شکل‌گیری روانی و هیجانی انسان حیاتی است جدا کرده‌ایم...جوانانی که احتمالا خودشان را به شدت درگیر نگرانی‌های مربوط به منِ خودشان و روابط‌شان با دوستان و آینده کرده‌اند و دارند به درون قالب‌های تنگِ ذهنی سقوط می‌کنند و بسیار افسرده می‌شوند، به این دلیل که تصور بسیار محدودی از جهان دارند.

امروز روز جهانی محیط زیست است.
راستش هدفم این نیست که بخشی از تمام حرف‌های ظاهرن بی‌اثری را که درباره‌ی زمین و آینده‌ی آن و بلایی که ما انسان‌ها برسر طبیعت و خودمان آورده‌ایم و می‌آوریم، در این نوشتار کوتاه تکرار کنم. به قول استاد عبدالحسین وهاب‌زاده در مقدمه‌ی کتابِ اخلاق محیط زیست، "در تخریب و تباهی محیط زیست مرثیه بسیار سروده‌ایم و اغلب هم بی نتیجه!" در این سال‌ها، حرف‌زدن در‌باره‌ی محیط زیست و طبیعت آن‌قدر شبیه زنجموره‌های بیهوده و بی‌اثر شده، که گاهی به خودم می‌گویم چه فایده که باز هم کلماتی بی‌اثر درباره‌ی فاجعه‌ای که پیش‌روی ماست بزنیم و احتمالن حال مردمان جهان را میان این همه دلیل برای حالِ بد، باز هم بدتر کنیم؟

هدفم بازآفرینی این پرسش‌ها در فضایی متفاوت است.
درست جایی ایستاده‌ایم  که شیوه‌های پرسش از جهان و خود، در قالب ادبیاتی تازه ما را باز هم گمراه‌تر می‌کنند.. معتقدم، اگر درافتادن در ادبیات موفقیت- چه فردی و چه گروهی- جوری تقلیل‌گرایی در مسیر رشد واقعی انسان است، در نگاهی موسع‌تر، درافتادن در ادبیات توسعه-باز هم چه در مقیاس فردی و چه در مقیاس اجتماعی- بدون توجه جدی به طبیعت و ارزش‌های آن، تقلیل‌گرایی در گستره‌ای نگران‌کننده تر است.

بدون فهم دقیق نسبتی که با طبیعت داریم، بدون فهم درست از موقعیتمان در طبیعت و مسوولیت‌هایمان در قبال آن،  هیچ راهی برای انسان شدن و انسانِ درست شدن و  درست زندگی‌کردن نخواهیم داشت.

طبیعت به عنوان اصلی‌ترین منبع زندگی و زمینه‌ی رشد، در عین حال، مهم‌ترین مسوولیت ما نیز هست.

بدون نزدیک شدنِ تمام وکمال به طبیعت و عاشق شدن به مورچه‌ها و علف‌ها و پذیرشِ مسوولیت در قبال آن‌ها، تمام مسیرهای رشدی که می‌رویم، راه به جای درستی نخواهند برد.

...آنگاه که به مصیبتی دچار می‌آییم و دیگر نمی‌توانیم زندگی را تحمل کنیم، درخت است که به کمک‌مان می‌آید و چیزی دارد که به ما بگوید: آرام باش! شکیبا باش! به من نگاه کن!...اگر بیاموزیم که چگونه به درختان گوش بسپاریم، آنگاه ایجاز و چالاکی و شتاب کودکانه‌ی افکارمان به سرمستی غیرقابل وصفی می‌رسند. (هرمان هسه/ دلتنگی‌ها و پرسه‌ها)

ابوالفضل وطن‌پرست

نگاه کنید به:
-         در جست‌و‌جوی طبیعت/ ادوارد ویلسون/ ترجمه‌ی کاوه فیض‌اللهی/ فرهنگ نشرنو
-         اخلاق محیط زیست/ جان بنسون/ ترجمه‌ی عبدالحسین وهاب‌زاده/ جهاد دانشگاهی مشهد
-         دلتنگی‌ها و پرسه‌ها/ هرمان هسه/ ترجمه‌ی مسیحا برزگر

#روز_جهانی_محیط_زیست
#توسعه_فردی
#طبیعت
#ادوارد_ویلسون

?@drvatanparast402

?فاصله‌‌ی این دو قاب به اندازه‌ی یک خیابان کوتاه است در محله‌ی الهیه‌ی تهران!

یکی محصول ذهنی زیباست که به بازآفرینی زندگی در ویرانه‌ها اندیشیده است و دیگری حاصل کار ذهنی است که معنای توسعه برای او چیزی جز موفقیت فردی و به محبس کشاندن نشانه‌های حیات نبوده است. فا‌وست‌هایی که روحشان را به شیطان- به پول و انباشت بی‌حساب سرمایه- فروخته‌اند.

معنای توسعه برای ما چگونه است؟
توسعه و موفقیت در ذهن ما چه شکلی دارد؟
ما به صاحب کدام تصویر نزدیک‌تریم وقتی در روزمره و کار جهان غرقیم، اگر بخواهیم با خود صادق باشیم؟

چه کارهایی، چه اندیشه‌هایی، می‌توانند ذهن ما را زیباتر کند؟

ابوالفضل وطن‌پرست

#توسعه_فردی
#ذهن_زیبا
#خوراک_فکر
#فاوست_گوته

?@drvatanparast402

آیین درخت کاری در مرکز نگهداری سالمندان/ اسفندماه ۱۳۸۷…جمعیت داوطلبان سبز… جوانانی که در حال پیر شدنیم و کودکانی که حالا جوانانی شده اند…گروهی ناامید و اندکی همچنان امیدوار و در راه…

گزارش و بیانیه درختکاری و درختداری جمعیت داوطلبان سبز در خشک‌بوم (اسفند ۱۴۰۲)

@greenvolunteers

جمعیت داوطلبان سبز

گزارش و بیانیه درختکاری و درختداری جمعیت داوطلبان سبز در خشک‌بوم (اسفند ۱۴۰۲)

زمان: جمعه ۱۸ اسفند ماه ۱۴۰۲ مکان: ارتفاعات شمال شرق تهران، منطقه عمومی تلو بعد از چشمه ایرج هدف: ترویج فرهنگ درختکاری، درختداری و انس با طبیعت، یادآوری و تداوم سنت درختکاری تعداد شرکت کنندگان ‌حدود ۱۷۰ نفر تعداد نهال کاشته شده: بیش از ۳۰۰ اصله از…

https://www.khabaronline.ir/news/1840456

www.khabaronline.ir

امید باغ گیاه‌شناسی به دیوان عدالت

باغ گیاه‌شناسی ایران در جاده‌ی تهران – کرج که به‌عنوان یک اثر ملی و تاریخی به ثبت رسیده، از بهترین باغ‌های این نوع در جهان است.