To Speak Of Things-Hossein Karami

کتاب‌ها، پادکست‌ها، ویدیوهای یوتوب و... اغلب منبع اطلاعات هستند. اطلاعات، به ساختن چارچوب‌ها و ابزارهای فکری کمک می‌کند. در قالب این چارچوب‌ها، و با کمک این ابزارها می‌شود تجربه (و سایر اطلاعات) را تفسیر کرد و این کارکرد مهمی است. با این حال، اطلاعات را نباید با خود تجربه اشتباه گرفت؛ اطلاعات تجربه نیست.

اطلاعات اغلب درباره‌ی چیزی‌ست؛ خود آن چیز نیست. مادامی که فرد در میان اطلاعات دنبال متریال برای شناخت بهتر چیزی می‌گردد، در مسیر درستی قرار دارد. آنجا فرد گیج و گمراه می‌شود که در جست‌وجوی تجربه به اطلاعات رجوع می‌کند.

از اطلاعات موجود چیزهای زیادی می‌شود درباره دریاها یاد گرفت؛ از شیمی ملکول‌های آب تا زیست‌شناسی ماهی‌ها، تا اقتصاد ماهی‌گیری یا قصه‌هایی خیالی از پری‌های دریایی و اغوا شدن مردهای جوان. با این حال، هیچ‌کدام از این‌ها معادل تجربه‌ی حضور فیزیکی در کنار دریا و شنا زیر نور آفتاب نیست. نه دقیق‌ترین اطلاعات فیزیکی-شیمیایی و نه هنری‌ترین رمان‌های ادبی، قادر به انتقال تجربه‌ی شنا در دریا در زیر نور آفتاب نیستند.

کمی قبل و بعد از بیست سالگی، زیاد در این وادی گمراه می‌شدم. برای تجربه‌ی چیزها، درباره‌ی آنها می‌خواندم و هرچه بیشتر می‌خواندم، کمتر حس می‌کردم که به آنچه می‌خواستم رسیده‌ام.

سال‌هاست که دیگر به این محدودیت اطلاعات واقفم و حواسم هست که کجا دارم دنبال چی می‌گردم... دیگر می‌دانم که تجربه‌ی شنا در دریاها، جایی لابه‌لای کتاب‌ها و ویدیوهای یوتوب و پادکست‌ها نیست.

فرزاد بیان
@bayanz

گنوسین شماره ۱ یکی از قطعات مشهور و تاثیرگذار اریک ساتی، آهنگساز مدرن و پیشرو فرانسوی است. این اثر که بخشی از مجموعه سه‌گانه‌ی گنوسین است، در اواخر قرن نوزدهم نوشته شده و با فضای مینیمالیستی، ملودی‌های آزاد و ریتم‌های غیرمعمول خود شناخته می‌شود.
‌‌
گنوسین شماره ۱ فضایی مرموز و تامل‌برانگیز خلق می‌کند و با استفاده از هارمونی‌های غیرمعمول و فقدان نشان‌گذاری‌های زمانی، حس بداهه‌نوازی و آزادی را به شنونده القا می‌کند. این قطعه اغلب به‌عنوان یکی از پیشگامان موسیقی مدرن و نمایانگر خلاقیت منحصر به‌ فرد ساتی در عبور از قواعد موسیقی کلاسیک محسوب می‌شود.
‌‌‌
‌آلدو چیکولینی (۱۹۲۵ - ۲۰۱۵)، پیانیست برجسته ایتالیایی-فرانسوی، یکی از چهره‌های مهم موسیقی کلاسیک در قرن بیستم بود. او در سال 1925 در ناپل ایتالیا متولد شد و در کنسرواتوار سان پیترو آ ماجلا آموزش دید. چیکولینی به خاطر تفسیرهای بی‌نظیرش از آثار آهنگسازان فرانسوی همچون اریک ساتی، دبوسی و راول شهرت یافت. ضبط‌های او از آثار ساتی، از جمله گنوسین، همچنان از محبوب‌ترین و ماندگارترین اجراهای این آثار محسوب می‌شود. او علاوه بر تکنیک استثنایی، به دلیل حساسیت موسیقایی، شفافیت در اجرا و درک عمیق از سبک‌های موسیقی شناخته می‌شد. چیکولینی در طول زندگی حرفه‌ای خود چندین جایزه معتبر دریافت کرد و تاثیر ماندگاری بر موسیقی کلاسیک قرن بیستم گذاشت. او در سال 2015 در پاریس درگذشت.
©Doholchi

تقدیر برخی این است که از همه چیز تلخی اش به کامشان بماند، برای آنان هر حادثه‌ی شگفتی دردناک است و هر تجربه بهانه‌ای نو برای عذاب. اگر به من بگویند چنین رنجی دلایل ذهنی‌ای، وابسته به خمیره‌ی ذاتی هر فرد دارد خواهم پرسید:آیا برای سنجش رنج معیاری عینی وجود دارد؟ چه کسی به روشنی میتواند بگوید که رنج همسایه‌ی من بیش از من یا رنج مسیح بیش از همه ماست؟ هیچ معیار عینی ای در کار نیست؛ چرا که رنج را نه در تناسب با محرکهای بیرونی یا آزردگیهای موضعی موجود زنده، بلکه فقط آن گونه که در آگاهی حس میشود یا بازتاب می یابد میتوان سنجید.

نوشتن عملی وحشیانه است...
هیچ چیزی مانند عاشق بودن نمیرنجاند هیچ چیزی. اگر نمیخواهیم درد بکشیم نباید عاشق شویم...
تلاش میکنم بر اساس بنیادی ترین چیزها بنویسم. تلاش میکنم با
کمترین چیزها تقریبا همه چیز را بگویم...
جاده خوشبختی
شاید جاده فراموشی ست...
ترتیب کلمات در شخصیتها پراکنده هستند، در صفحات پنهان شده هستند از همه بی خبر نمیدانیم از کجا می آیند...

◻️نخواستن زندگی◻️

تجربه هایی هست که کسی نمیتواند از آنها جان به در برد.
تجربه هایی که در پی آنها حس میکنی همه چیز از معنا تهی میشود. همین که به کرانه های زندگی دست یافته باشی و تمام آنچه را که در آن مرزهای پرخطر فراهم است به غایت زیسته باشی تمام رفتارهای روزمره و اشتیاق های معمول افسون اغواگرانه شان را از دست میدهند تو تنها با ظرفیتت برای ابژه کردن میتوانی به زندگی ادامه دهی با توانایی برای رهایی از این فشار بینهایت با نوشتن خلاقیت راه نجاتی موقتی از چنگال مرگ است.
حس میکنم باید به خاطر هر آنچه زندگی به من پیشکش کرده منفجر شوم و نیز به خاطر دورنمای مرگ انگار دارم میمیرم از انزوا ،عشق ناامیدی نفرت و هر آنچه این جهان در اختیارم گذاشته با هر تجربه همچون بادکنکی که بیش از ظرفیتش باد شده منبسط میشوم تشدید این وضعیت در هولناک ترین ،غایت به ناگاه به پوچی می انجامد. در خود می بالی دیوانه وار گسترش مییابی تا جایی که هیچ مرزی نمی ماند به کرانه های زندگی میرسی آنجا که تاریکی نور را می رباید و از آن فراوانی انگار که در گردبادی وحشی به دل نیستی پرتاب میشوی زندگی هم فراوانی به بار می آورد هم خلاً، هم سرخوشی و هم دل مردگی چیستیم ما در رویارویی با گرداب درونی که به درون پوچی فرو می بلعدمان؟ حس میکنم زندگی در درونم از شور و بی ثباتی بیش از حد ترک میخورد.
همچون انفجاری مهارنشدنی که تو را با هر چیز دیگر به هوا پرتاب میکند در کرانه های زندگی احساس میکنید دیگر بر زندگی درونی تان تسلط ندارید. ذهنیات خیالات است و نیروهای افسار گسیخته ای درونتان در جوش و خروشن اند و بی هیچ ارتباطی با یک مرکز شخصی یا نظم منفرد معین در حال تکامل در کرانه های زندگی همه چیز بهانه ای است برای مرگ.