کلاود فیشر درباره‌ی شهر اینگونه می‌نویسد:
تقریباً همه ساکنان شهرها زندگی معقول و محدودی دارند، به ندرت به مرکز شهر می‌روند، با بخش‌هایی از شهر که نه زندگی می‌کنند و نه کار می‌کنند، ناآشنا هستند و (با هر معیار جامعه‌شناختی معنادار) تنها بخش کوچکی از جمعیت آن را می‌بینند. گاهی اوقات در ساعات شلوغی، بازی‌های فوتبال و غیره - مطمئناً ممکن است خود را در حضور هزاران غریبه بیابند، اما این لزوماً تأثیر مستقیمی بر زندگی شخصی آنها ندارد [...] شهروندان در جهان‌های اجتماعی کوچکی زندگی می‌کنند که آن را لمس می‌کنند، با یکدیگرند اما در هم نفوذ نمی‌کنند."
- The Dawn of Everything
پ‌ن: این زیباترین توصیفیه که از شهر و زندگی انسانی تا به حال خوندم.

به نظر می‌رسید گروه‌ شکارچیان و جمع‌آورندگان را افراد متنوع زیادی شکل داده باشند که تنها کمتر از ۱۰ درصد آنان، اشتراکات ژنتیکی دارند یا با یکدیگر خانواده هستند، به نظر می‌رسد بسیاری از آنان از یک خانواده نبودند و حتی به یک زبان نیز صحبت نمی‌کردند.
- The Dawn of Everything
پ‌ن: آخیش! ممنونم. حتی مهاجرت هم انقدر مسئله‌ی نو و عجیبی نیست.

دانبار، روانشناس تکاملی توضیح می‌دهد که انسان‌ها چطور با افراد خانواده‌شان در یک گروه کوچک بودند و در نهایت در جمع‌ها به ۱۵۰ نفر می‌رسیدند و این را لیمیت ظرفیت شناختی انسان در تحمل افراد و جمعیت عنوان می‌کنند. به دور از ایرادات جدی، یک نکته را این روانشناسان تکاملی درنظر نمی‌گیرند: همه‌ی انسان‌ها عاشق خانواده‌شان نیستند و بنظر میاید شکارچیان-جمع‌آورندگان، بیشتر از هرکسی عاشق خانواده خویش نباشند. آنطور که بنظر می‌آید برخی از آنان حاضر بودند مسیرهای بسیار طولانی و سخت را طی کنند تا از خانواده‌شان دور باشند.
- The Dawn of Everything
پ‌ن: نه آخه می‌دونی؟ ژن خودخواهه و همه از خانوادشون مراقبت میکنن تا ژنشون تکثیر شه و ما فقط ماشین ژنیم ?

دانش را چه کسی و چگونه می سازد؟ فمینیسم و مسئله جایگاه
سخنران: دکتر شیوا علی‌نقیان
انجمن انسان شناسی، ۲۶ شهریور ۱۴۰۳

@AnthropologyOfGender

چاتال‌هویوک، ۷۴۰۰ سال پیش از مسیح ساخته شد و چیزی نزدیک به ۵ هزار، جمعیت داشت.
- The Dawn of Everything
پ‌ن: نه آخه می‌دونی اونها جمعیتشون کم بود میتونستن بدون پول و دولت خودشونو سازماندهی کنن ما زیادیم نمی‌شه ?

گروه نالج کلاب:
منبعی برای تمام آنچه می‌دانیم.
فرقی نمی‌کنه چه رشته‌ای می‌خونید! فرقی نمی‌کنه چه علاقه‌ای دارید! اینجا برای همه، چیزی وجود داره. توی این گروه در تاپیک‌های متنوع می‌تونید سوالاتتون رو بپرسید، منابع رد و بدل کنید و درباره‌ی دیگر حوزه‌ها کنجکاوی کنید. اگر محیط آکادمیک به ما فرصت چندرشته‌ای و بین‌رشته‌ای بودن رو نداده، ما اینجاییم تا این فرصت رو فراهم کنیم.
پیوستن به گروه:
https://t.me/+h6iVW7m46cdkZDdk
برای ورود باید اسم و پروفایل مشخص داشته باشید.

روایتی از یک مرکز ethnopsychiatry در تورین:
مردی مهاجر با سیمتوم تب و درد بسیار در پا، به اورژانس مراجعه می‌کنه و پس از آزمایش‌ها و عکس‌های لازم، به بخش جراحی می‌ره و جراحی می‌شه اما همچنان خوب نمی‌شه به حدی که کم کم توانایی راه رفتن باهاش رو هم از دست می‌ده. پس از مدتی تیم پزشکی تصمیم می‌گیره یک بررسی دوباره کنه و متوجه بشه مشکل از کجاست و چرا جراحی، به خوبی عمل نکرده و چه چیزی موجب شده چنین اتفاقی بیفته؟ در این حین به دلیل روحیه‌ی پایین، مرد مهاجر، به ویزیت در مرکز ethnopsychiatry نیز فرستاده می‌شه. پس از بررسی‌های متنوع کاشف به عمل میاد که این مرد، نقطه‌ی شروع درد و تب در پاش زمانی بوده که به خواب می‌ره و در خواب مورد سرزنش و کتک یک خویشاوندش قرار می‌گیره و بلافاصله با درد و تب در پا از خواب بیدار می‌شه و از اون به بعد، دیگه درد و تب ترکش نمی‌کنه. پس از بررسی‌ها متوجه شدن که شرایط خانوادگیشون بسیار بد شده، فرد دیگه قادر به کار کردن نیست، نمی‌تونه پول برای خانواده‌اش بفرسته و حتی قابلیت این رو نداره که برگرده و با تراپیست‌های محلی نیز، ملاقات کنه تا بتونن درمانش کنن. خانواده‌ی در مشکل، حالا کسی که پول می‌فرستاده و به عبارتی پای خانواده بوده رو از دست داده و اون مرد، خودش شخصا، سیمپتومی از شرایط بد خانوادگیشون بوده و پای اون مرد، نوعی برون ریزی از اون شرایط. مرد پس از مدتی به دلیل اینکه امکان برگزاری جلسات درمانی هیبرید محلی-فرهنگی، برای فرد ممکن نبوده، می‌میره.
پ‌ن: بسیاری این تصور رو دارن که اتیسم در کودکان ما که به صورت تصاعدی داره زیاد می‌شه نوعی پاسخ و سیمپتوم به خشونت ساختاری سیستمیه که در اون زندگی می‌کنیم. فضایی برای تحقیق!
- درس‌هایی از آنتروپولوژی