در سکوت شب، تنها نشسته‌ام و از همه بریده‌ام؛ گویی دنیا برایم رنگ باخته و هیچ کس نمی‌داند که چقدر درونم خالی است.

برای زندگی کردن نیاز به روحیه‌ای فولادین
داشتم؛ روحیه حساس و شکننده‌ی‌ من،
همه‌چیز را سخت‌تر می‌کرد.

اونیکه که نگفت خودتو تغییر بده بخاطر من! همه جا پشتت بود حتی وقتی خودت خودتو باور نداشتی، جاهایی که حتی حال و حوصله ی بحث کردن با آدمارو نداشتی تو روی خیلیا وایساد! اونیکه با خندت خندید، با گریه ات گریه کرد، فقط همون یه نفر می ارزه به تموم آدمایی که میشناسیم 🌒🤍

خودتون رو قوی تر از چیزی که هستید نشون ندید، بعدش دیگه کسی رنج و درد شمارو باور نمی‌کنه.

هیچ آشفتگی بدتراز ناامن‌شدنِ نقطات امن زندگیت نیست!

نیاز دارم دلم رو بردارم و بچلونم؛ انقدر بچلونمش تا هرچی بی‌قراری و دلتنگیه ازش چکه کنه و بریزه زمین، که خالی بشه این دل از هرچی که غمگینش می‌کنه.

بنده جنبه شنیدن هر حرف و دیدن هر رفتاری رو ندارم زود ناراحتُ اشکی میشم ازتون دور میشم،کم حرف میشم مچاله میشم،غذا نمیخورم مردم گریز میشم میترسم، فکر میکنم دوستم ندارید و عین بستنی آب میشم از غصه، باهام با ملایمت رفتار کنید،لطفا.

نمیدونم حس کردین یا نه
ولی گاهی اوقات توی اوج خوشی؛
حس میکنین یچیزی کمه!
باید یچیزی باشه،جای یچیزی خالیه.
این حس،همون اوجِ دلتنگیه:')

??

در من انگار،کسی در پی انکار من است.