امروز دست‌هایت روی کِتف‌هایم
چشم بسته مرا راه میبرد!

ما چِله نشین شبِ آزادی خویشیم؛
ای کاش که یلدای وَطَنْ را سحری بود.

رقص یه لحظهٔ اکنونه؛
برای قبل نیست
برای بعد نیست
همون لحظه‌ست؛
همه چیز توی همون لحظه شکل میگیره.

دلِ من گرفته ماه پيشوني ...

امروز دائم این شعر تکرار شد
که:
اِی رفته به چوگان قضا
همچون گو
چپ می خور و راست می رو
و ‌هیچ مگو
کان کَس که تو را
فکنده اندر تک و پو
او داند و او داند و او داند و او!

ایرانیا! در این شبِ بی‌دَر چگونه‌ای؟
از ظالمی به ظالمِ دیگر چگو‌نه‌ای؟

_ حسین جنتی

تعلقِ موسیقی به:« صفحهٔ گرامافون، خواب آبیِ ارغوان، دی‌ماه، وقت رخوت است؛
شیراز، لابه‌لای بهارنارنج، رگ های ستاره، نور نارنجی، لاکِ آبی، ابر چشمهات، من و یه دنیا اصرار.»

به رسمِ روزهایی که از پشت پنجره شمایلش را میدیدم و دیدنش غذای روحم می‌شد.
حالا خیابان‌های تهران با قدم‌هایش غریبه‌اند
آن روز به پنجره کوبید و سرش را انداخت پایین
گفت دارم می‌روم
از ایران؛
نشٌد از ماندن دفاع کنم، باید هزار دلیل بودن و ماندن می‌آوردم و خساست میکردم برای سعادتش
ولی نشٌد که بدرقه‌اش نکنم برای خوشی، برای بیرون از چهاردیواريِ تهران.