انسانی که هدفش خدمت به خداست، ممکن
است انسان خوبی باشد،اما انسانی که هدفش خدمت به انسان باشد، حتما انسان خوبی است.

? زکریای رازی

سالروز بزرگداشت محمدبن زکریای رازی
روز داروساز بر داروسازان ایران زمین مبارک...

.

روزی به کریم خان زند گفتند؛ فردی میخواهد شما را ببیند و مدام گریه میکند. کریم خان گفت: "وقتی گریه هایش تمام شد بیاریدش نزد من". پس از ساعت ها گریه کردن شخص ساکت شد و گفت قربان من کور مادر زاد بودم به زیارت قبر پدر بزرگوار شما رفتم و شفایم را از او گرفتم .

کریم‌خان دستور داد چشم های این فرد را کور کنید! تا برود دوباره شفایش را بگیرد! اطرافیان به شاه گفتند قربان این شفا گرفته پدر شماست. ایشان را به پدرتان ببخشید.
وکیل الرعایا گفت: پدر من تا زنده بود در گردنه بید سرخ دزدی میکرد، من نمیدانم قبرش کجاست و من به زور این شمشیر حکمران شدم. پس از اینکه من به شاهی رسیدم عده‌ای چاپلوس برایش آرامگاه ساختند و آنجا را ابوالوکیل نامیدند. پدر من چگونه می تواند شفا دهنده باشد؟
اگر متملقین میدان پیدا کنند دین و دنیای مان را به تباهی میکشند!

?کتاب “کریم خان زند"
✍️ نوشته پناهی سمنانی

.

طبق اساطیر يونان؛ وقتی "ثیسیوس" برای یافتن گاو افسانه ای وارد معابد پیچ در پیچ میشد برای گم نکردن راهش مقداری نخ از گلوله ای بافتنی به دنبال خود می کشاند

عبارت سرنخ هم برگرفته از همین است !

افسران رومی درباره شکستشان از ایران به سنای روم چنین گزارش کرده‌اند: سورنا، فرمانده ارتش ایران در این جنگ از تاکتیک و سلاح‌های تازه‌ای بهره گرفت. هر سرباز ایرانی با خود مشک کوچکی از آب حمل میکرد و مانند ما دچار تشنگی نمیشد. سربازان ایرانی بع نوبت با روش خاصی از میدان بیرون رفته و استراحت میکردند

سواران ایرانی توانایی تیراندازی از پشت سر را دارند! ایرانیان کمان‌هایی تازه اختراع کرده‌اند که با آنها توانسته‌اند پای پیادگان ما را که با سپرهای بزرگ دیوار دفاعی درست کرده بودند به زمین بدوزند! شمشیرهای آنان سخت بود و شکننده نبود!

هر واحد تنها یک نوع سلاح استفاده میکرد و مانند ما خود را سنگین نمیکرد. سربازان ایرانی تسلیم نمیشدند و تا آخرین نفس میجنگیدند. این بود که ما شکست خورده و هفت لژیون را به طور کامل از دست دادیم و تلفات سنگینی به ما وارد آمد...

?به نقل از کتاب ایران از آغاز تا ظهور اسلام؛ نوشته رومن گریشمن

بالاخره یک نفر باید گردن سرنوشت را بشکند.
اگر هر از گاهی یک نفر، به سرنوشت  دهن کجی نمی کرد، انسان، هنوز روی شاخه های درخت ها  زندگی می کرد.

جان اشتاین بک