بارها معجزاتی در زندگی‌ام دیده‌ام
معجزاتی که مانند معجزات عادی نبود.
باختم، شکستم، ته خط ایستادم.
روزگار سختی بود و با زمین و زمان درگیر شدم.
روزها در تختم ماندم و گریه‌ها کردم.
غم تا گلویم بالا آمد.
و در نهایت دیدم من شکست نخورده ام
خطر از بیخ گوشم گذشته است.
معجزه شده است و من شاید در چاله افتاده باشم اما از افتادن در چاهی بی‌انتها نجات یافتم.
گاهی معجزه در ابتدا، پیروزی نیست
شکست است؛ شکستی که تا مغز استخوانت می‌سوزد.
اما بعد می‌بینی چه توموری را نگذاشتی در تنت ریشه بدواند‌.
حالا هم شاید همین است.
این معجزه‌ است.
از غرق شدن در اقیانوس نجات پیدا کرده‌ام.
صبر می‌کنم و تحمل
و به تو اعتماد می‌کنم.

این آهنگ همیشه بوی تو رو میده.

Mercury

از اینکه هرکدام از ما می‌تواند یک جوان روی ریل متروی هفتم تیر باشد، بهمم می‌ریزد.
اگر قدیم‌الایام بود همه فریاد برمی‌آوردند
اما حالا فقط می‌گوییم حق دارد.

خیلی‌وقته که ازت منتظر یک نشونه‌ام. درست مثل یک کشتی گم‌شده وسط یک دریای طوفانی که محتاج یک باریکه‌ی نور خیلی ضعیف از سمت فانوس دریاییه.

فیلم memoir of a snail رو دیدم؛
تو شرایط جالبی دیدم، تو روزهایی که خودم در بند قفس‌هاییم که ساختم.
بهت گفته بودم که چقدر قفس تو قفس شدم.
چقدر اولویت‌ها رو از قاطی کردم.
خیلی زندگی رو سخت و جدی گرفتم.
تراپیستم بهم میگه تو بال داری ولی یه سری چیزهایی که بیخوده بالت رو بسته و نمیذاره پرواز کنی. همین داره عذابت میده. همین که میدونی این چیزها بیخوده و باهات در تناسب نیست.
راست میگه.
من گرفتار قفس‌های خیالیم.
قفس‌هایی که خودم با دست خودم ساختم و کلیدش دست خودمه و خودم خودم رو زندونی کردم.

Cage. It was simply dreadful. But in the years since I've learnt that the worst cages are the ones we create for ourselves. You have created a cage for yourself, Gracie. Your cage has never been locked. But your fears have kept you trapped. Set yourself free. Now it's time for you to shed your shell. Purge your hoard. Start anew. Oh, a bit of self pity's okay. But it's time to move on. There'll be pain but that's life. You have to face it head on. Be brave.

این روزا کلمه به کلمه ی این آهنگم.
و بک‌گراند تمام لحظات روزم شده.
رو دور تکرار تو سرم پخش میشه
و روزگارم مأنوس شده باهاش.

[ عطارد ]

تمام دلخوشی این روزهای من این است که برایت بنویسم
و بگویم خسته شده‌ام
از همه چیز و اول از همه از خودم.
حریف خودم نمی‌شوم
حرام شده‌ام، حیف شده‌ام.
روحم این را نمی‌خواهد و پس می‌زند
جسمم دوان دوان سمت همه چیز می‌رود
روح و جسمم در تناقض با هم و من له شده ی این نبرد.
دلم نمی‌خواهد دیگر حرام و حیف شوم
اسراف شوم
تو هم اگر بودی نمی‌خواستی.
زنجیری دورم کشیده شده و بالهایم تکان نمی‌خورد.
نمی‌دانم
هیچ چیز بیشتر از این نمی‌دانم
دلم می‌خواهد راهش را پیدا کنم یا نشانم دهی
دلم می‌خواهد لحظه‌ای قلبم آرام بگیرد.
روح و جسمم در یک خط قرار گیرد.

هر دوست عزیزی که می‌رود، پاره ی عظیمی از آفتاب‌های درون آدم را همراه خودش می‌برد.

غزاله علیزاده | نامه به شهره؛ با غزاله تا ناکجا

پوست آدمیزاد کلفت‌تر از این حرف‌هاست. کنار می‌آید. با همه‌چیز کنار می‌آید. ما نمی‌میریم. دق نمی‌کنیم. حتی زندگی‌مان را با رفتن کسی تعطیل نمی‌کنیم. شاید هم موفق‌تر و پیروزتر، دروازه‌های فردا را فتح کنیم اما در بین این زیستن‌ها و موفقیت‌ها و پیروزی‌ها و قهوه خوردن‌ها و رقصیدن‌ها و دوست داشتن‌ها، پنهان و یواشکی، یاد آن کیفیت ازدست‌رفته می‌افتیم. انگشت‌های پایمان گر می‌گیرد، قلبمان مچاله می‌شود، پلک‌مان خیس می‌شود، نفس‌مان بند می‌آید و در جواب دیگری که در برابرمان ایستاده و می‌پرسد: " چی شد؟"، می‌گوییم: " هیچی عزیزم، هیچی. "

بوطیقای جهالت / حمیدرضا ابک