اخلاق‌مداری به اکت افراد ارزش می‌دهد. کیانوش سنجری آنقدر در گفته‌هایش اخلاق‌مدار و نجیب بود که امروز جز عده‌ای معلوم‌الحال چیزی علیه‌اش برای گفتن ندارند. دوستان من در روزگاری که هرکسی را با کمترین هزینه به راحتی می‌کشند، شما اخلاق مخالفت را رعایت کنید. با…

اخلاق‌مداری به اکت افراد ارزش می‌دهد. کیانوش سنجری آنقدر در گفته‌هایش اخلاق‌مدار و نجیب بود که امروز جز عده‌ای معلوم‌الحال چیزی علیه‌اش برای گفتن ندارند. دوستان من در روزگاری که هرکسی را با کمترین هزینه به راحتی می‌کشند، شما اخلاق مخالفت را رعایت کنید. با اکت اعتراضی فردی مخالفید، فکر می‌کنید مهره است، او را در گفته‌هایش درستکار نمی‌دانید؛ مهم نیست، مخالف بودن با هرکسی حق شماست. اما در فضای احساس‌زده‌ی امروزی در مخالفتتان جانب اخلاق را رعایت کنید. فردا روزی اگر جانی از دست برود دیگر نمی‌توان زمان را به عقب برگرداند. برای جان ارزش قائل باشید.

@mohammadaleph

کیانوش سنجری با مرگش روح زمانه‌اش شد، نمادی از کسی که می‌دانست چیزی اشتباه است و نباید در برابرش سکوت کرد. یک مردی چینی بود که یک روز صبح در ژوئن ۱۹۸۹ که به سراغ خریدهای روزانه‌اش رفت و با چند پلاستیک در حال بازگشت بود ناگهان تصمیم گرفت که به وجدان زمانه‌اش تبدیل شود. عکاس عکسش که احتمالا نمادین‌ترین تصویر اعتراضی قرن ۲۰ام بود می‌گفت که فکر می‌کردم با یک دیوانه سر و کار دارم. احتمالا خودش هم می‌دانست که یک نفر نمی‌تواند جلوی یک دسته تانک که برای سرکوب آماده‌اند را بگیرد. دو سال بعد وقتی کمونیسم در بلوک شرق در حال سقوط بود و تانک‌های شوروی یکی یکی در خیابان مانور می‌دادند، این عمل آن مرد گمنام بود که به نمادی هزاران کیلومتر آن‌طرف‌تر تبدیل شد. ۳۰ سال قبل از آن در جمهوری چک که می‌دانست چیزی در این میان اشتباه است، تصمیم گرفت با خودسوزی نمادینش به وجدان زمانه‌اش تبدیل شود. سرکوب‌گران و پروپاگاندایش بسیار سعی کردند که او را دیوانه‌ای با مشکلات حاد روانی نشان دهند اما امروز که به تاریخ نگاه می‌کنیم، او شهادتی بود بر اینکه با هیچ مقداری از سرکوب نمی‌شود روح و وجدان زمانه را در همه مردم برای همیشه ساکت کرد. من هیچگاه در مقامی نخواهم بود که امروز بعد از مرگش، کارش را نقد کنم. می‌توانم بگویم خودکشی خوب نیست، زنده بمانید که جامعه بیش از قهرمان مُرده به کسانی نیاز دارد که بدون قهرمان بودن در فکر جامعه باشند، اما نمی‌توان او را وجدان زمانه‌اش ندانست. او شجاع بود‌ و حتی مرگش هم شجاعانه. امروز کفتارها روی جنازه‌اش می‌رقصند، یکی او را ترسو می‌داند و یکی برای مرگش نوشابه سفارش می‌دهد اما همانگونه که ما زاده‌ی وجدان‌های زمانه‌ی پیش از خود بوده‌ایم؛ او هم نمادی از آزادی‌خواهی برای آیندگان است. زمانی که اگر از این کفتارها نشانی هم باشد، جز به ننگ نیست.

@mohammadaleph

برای من ایران مهمتر از همه چیز است. در میان ما به عنوان یک ملت ستودنی‌ها بیش از تحقیرکردنی‌ها است. زمانی که یک نفر معترض را به خاطر سطل آشغال اعدام می‌کنند و یکی با چندین بار نشان دادن کلاشنیکف در اینستاگرام راست راست راه می‌رود تا در نهایت مثلا به انتقام خون نزدیکانش یک دکتری را به قتل برساند و ژست افتخار بگیرد، عده‌ای برایش کف بزنند و عده‌ای دیگر به واسطه‌اش کل لرها را زیر سوال ببرند، ببینید چه کسی از مسخره کردن لرها سود می‌برد.

@mohammadaleph

مارکی دو کوستین نویسنده فرانسوی نوشته بود "وای بر کشوری که در آن هر خارجی یک مُنجی به نظر می‌رسد." زمانی که یک حکومت در حال مصرف کشور برای ایدئولوژی‌های خود است و پاسخ هر اعتراضی را با سرکوب و حکومت پلیسی می‌دهد، دیگر «فرار کردن» نه یک گزینه که تنها راه نجات…

زندگی زیر سایه حکومت‌های کمونیستی چنان به جهانی که جورج اورول در کتاب ۱۹۸۴ خلق کرده بود شباهت داشت که چاپ، نگه‌داری و خواندن این کتاب در بسیاری از حکومت‌های کمونیستی اروپای شرقی می‌توانست فرد را به حبس‌های طولانی مدت محکوم کند. اما میل مردم به خواندن آن چنان…

زندگی زیر سایه حکومت‌های کمونیستی چنان به جهانی که جورج اورول در کتاب ۱۹۸۴ خلق کرده بود شباهت داشت که چاپ، نگه‌داری و خواندن این کتاب در بسیاری از حکومت‌های کمونیستی اروپای شرقی می‌توانست فرد را به حبس‌های طولانی مدت محکوم کند. اما میل مردم به خواندن آن چنان زیاد بود که بسیاری از مخالفان حکومت این ریسک بزرگ را به جان می‌خریدند. رمان ۱۹۸۴ از کشورهای غربی به درون شوروی قاچاق شده و سپس در چاپخانه‌های زیرزمینی و حتی گاهی به صورت دست‌نویس کپی می‌شد. در چکسلواکی و مجارستان از رویش چاپ می‌کردند، در لهستان حتی نسخه‌های مصور آن هم وجود داشت. اگر شخصی را در حالی که نسخه‌ای از این کتاب را داشت دستگیر می‌کردند، بی‌شک با حکم‌های طولانی مدت زندان روبه‌رو می‌شد. جسیکا داگلاس در کتاب خود اشاره می‌کند که هنگام بازدید از یک نمایشگاه حداقل نسخه چاپ زیرزمینی (سامیزدات) ۱۹۸۴ به ۱۱ زبان مختلف را دیده است. حکومت می‌دانست آن‌کس که گذشته را کنترل کند، حال را کنترل می‌کند و آن‌کس که حال را کنترل کند، آینده را کنترل می‌کند و بازنویسی تاریخ شغل شخصیت اصلی کتاب بود. در شوروی جُکی غریب داشتند "حکومت تاریخ را آن‌قدر سریع بازنویسی می‌کند که ما الان نمی‌دونیم دیروز چه اتفاقی خواهد افتاد." جورج اورول بزرگ که خود سال‌ها یک سوسیالیست معتقد بود، چنان که در جنگ ۱۹۳۶ اسپانیا در جبهه مارکسیست‌ها تیری به گلویش خورد و به طرز عجیبی زنده ماند، از واقعیات حزب کمونیست در خلق ۱۹۸۴ استفادا زیادی کرد. کافی بود فردی از چشم لنین و بعدها استالین بی‌افتد تا در عکس‌ها هم سانسور شود.

@mohammadaleph