در یک سیستم تمامیت‌خواه، هر فردی، هرچقدر هم که به حکومت نزدیک باشد، هرچقدر هم که ممکن است برای «وطن» کاری کرده باشد، درخطر حذف و مورد غضب همان حکومت قرار گرفتن برایش وجود دارد زیرا که منافع حکومت لزوما منافع وطن نیست، بلکه وطن و شهروندان در واقع جزوی از مایملک حکومت به حساب می‌آیند.
«صدای روسیه» لقب لیدیا آندری‌یِونا روسلانوو Lydia Ruslanova بود، یک طور هایده یا سیما بینا طوری را در نظر بگیرید. ترانه‌های او بر زبان هر شهروند روسی جاری بود. محبوبیتش چنان زیاد بود که او را ثروتمندترین زن در اتحاد جماهیر شوروی می‌دانستند. حزب کمونیست محبوبیت او را خطری برای قدرت خویش در نظر گرفته بود. در میانه جنگ دوم جهانی که ارتش نازی، موجودیت کشور شوروی را تهدید می‌کرد این زن بود که جبهه به جبهه مسافرت می‌کرد و برای بالابردن روحیه‌ی از بین رفته‌ی سربازان شوروی کنسرت رایگان برگزار می‌کرد. او کسی بود که بعد از فتح برلین در جنگ دوم جهانی پای پله‌های رایشتاگ کنسرت اجرا کرد. بعد از پایان جنگ دوم جهانی و از بین رفتن خطر بالقوه نازی‌ها، حزب کمونیست باز به تنظیمات کارخانه بازگشت و دوباره به سراغ او آمد. درست همان حکومتی که خود را نماینده مردم ستمدیده می‌نامید و در میانه جنگ به دنبال اتحاد همه مردم علیه دشمن مشترک بود. ابتدا حزب کمونیست شوهر او را «ضد انقلاب» نامیده و به همکاری با گئورکی ژکوف Georgy Konstantinovich Zhukov متهم کرد. ژکوف خود یکی از ژنرال‌های بزرگ ارتش شوروی بود که در طول جنگ دوم جهانی خدمات ارزنده‌ای انجام داده بود. در جبهه جنگ با ژاپنی‌ها موفقیت‌هایی را به دست آورده بود، از سقوط مسکو جلوگیری کرده بود، مدت زیادی در لنینگراد مقاومت کرده و در نهایت فرماندهی ارتش سرخ در هنگام ورود به برلین را نیز برعهده داشته بود. ژکوف بعد از جنگ جهانی دوم مغضوب استالین گشت و عناوینش از او گرفته شد. ژنرال دیگر این ماجرا ولادیمیر کریوکوف Vladimir Viktorovich Kryukov شوهر لیدیا بود. او هم قهرمان شوروی بود و در طول جنگ خدمات شایسته‌ای انجام داده بود. مدتی بعد از جنگ او هم مغصوب استالین واقع شد و به ناگهان لقب دشمن خلق گرفت. طبق رویه حزب کمونیست که در آن خانواده‌ی فردی که مورد غضب حزب کمونیست قرار می‌گرفت باید رسما از او اعلام برائت می‌کردند، لیدیا را هم مجبور کردند که از شوهرش اعلام برائت کند اما گویا او از این عمل سر باز زد و خود هم محکوم به زندانی شدن در گولاگ شد. شوهرش به ۲۵ سال زندان در اردوگاه کار اجباری (گولاگ) محکوم شد و لیدیا به ۱۰ سال حبس در اردوگاه. محبوبیت او در گولاگ‌ها هم به حدی بالا بود که از ترس تاثیرگذاری‌اش بر زندانی‌ها، او را به سلولی در زندان مخوف ولادیمیر Vladimirsky Tsentral فرستادند. بعد از مرگ استالین و دوره‌ای که به ذوب یخ‌ها معروف شد، محکومیت او هم مانند هزاران نفر دیگر از بین رفت و از او اعاده حیثیت شد. تا سال‌ها بعد از آزادشدنش در مطبوعات از مدت زندانی شدنش صحبتی به میان نیامد. او را هنگام آزادی چنین توصیف کرده‌اند: «او لاغر و رنگ‌پریده بود به‌گونه‌ای که به سختی می‌توانست راه برود.» در نهایت بعد از آزادی باز هم به خوانندگی روی آورد تا اینکه در سال ۱۹۷۳ از دنیا رفت.

Mohammadaleph
@mohammadaleph

سال ۲۰۰۷ و اینجا نابلس است،‌ حماس با افتخار پوستری چاپ کرده است که نمادی از قدرت آنان است: «اسیران فلسطینی تنها نیستند! باشد که هرسال یک گیلعاد شلیط جدید به جمع اسیران اسرائیلی اضافه شود.» پنج سال تمام اسرائیل توانش را بر سر آزادی این سرباز خود گذاشته بود که حماس در سال ۲۰۰۶ از یک گذرگاه مرزی ربوده و به غزه منتقل کرده بود. در یک مورد فقط حماس ۲۰ زندانی زن خود را که در زندان‌های اسرائیل بودند با یک نوار ویدیویی ۱ دقیقه‌ای که از زنده بودن گیلعاد شلیط حکایت داشت معاوضه کرد. در نهایت در برنامه تبادل اسرای، این یحیی سنوار بود که با این سرباز مبادله شد. آیا اساسا یک سرباز به تنهایی ارزش این همه دردسر، مبادله زندانی‌ها و حتی جنگ را دارد؟ زمانی که شما برای جان سربازان‌تان (جدای از مسئله شهروندان) ارزش قائل هستید، این یک پیام روشن برای تمام آنانی است که برای شما می‌جنگند: جان یک نفر از شما مساوی با جان همه ما است. نمی‌توان یک روز برای حذف دشمنتان خط و نشان کشید، آن‌ها را به حذف شدن از روی کره زمین تهدید کرد و به وقت جنگ و کشته شدن سربازانتان در حملات همان دشمن حتی رییس جمهورتان هم با تاخیری چند ده ساعته به خود زحمت فرستادن پیام تسلیتی برای کشته شدگان دهد. پیام شما واضح است.

@mohammadaleph

تحقیری که امروز اسرائیل تجربه کرد در تاریخ وجودی‌اش بی‌سابقه بوده است. تعداد کشته‌های اسرائیل تا این لحظه از مرز ۲۰۰ نفر فراتر رفته است و قسمت اعظمی از آن را شهروندان تشکیل می‌دهند‌. به یاد بیاورید که کل تلفات انسانی اسرائیل در جنگ ۲۰۰۶ ۶۰-۱۵۰ نفر بود، آن…

خب برخی کانال‌های تلویزیونی اسرائیلی به نقل از مقامات رسمی کشته شدن یحیی سنوار را تایید کردند.
به نظر این هم پایان کار یحیی سنوار بود.

@mohammadaleph

احتمال می‌رود که IDF امروز موفق به کشتن یحیی سنوار شده است. یکسری تصاویر از جسدی که در حمله هوایی امروز IDF به غزه کشته شده شده است در حال گزارش شدن است که شباهت‌های ظاهری به سنوار دارد و بر همین اساس احتمال اینکه او باشد هم مطرح شده است. @mohammadaleph

احتمال می‌رود که IDF امروز موفق به کشتن یحیی سنوار شده است.
یکسری تصاویر از جسدی که در حمله هوایی امروز IDF به غزه کشته شده شده است در حال گزارش شدن است که شباهت‌های ظاهری به سنوار دارد و بر همین اساس احتمال اینکه او باشد هم مطرح شده است.

@mohammadaleph

هرمان گورینگ Hermann Goring شخصیت جالبی بود. یکی از برجسته‌ترین خلبانان آلمانی، سیاستمدار، از موسسان گشتاپو، فرمانده لوفت‌وافه، کسی که هیتلر او را به عنوان جانشین خود منصوب کرد و تنها کسی در کل ارتش آلمان بود که درجه رایش‌مارشال را به دست آورده بود. یک جنایت‌کار جنگی غریب که بعد از محکوم شدن در دادگاه نورنبرگ به اعدام با طناب دار، درخواست کرده بود که اجازه بدهید مانند یک سرباز به وسیله جوخه تیرباران کشته شوم، نه مانند یک جنایت‌کار با طناب دار. کسی که مرتبا در طول محاکمه یادآور شده بود که من اصلا از جنایات هلوکاست حتی خبر هم نداشتم و کلا کار هیملر بود. گویا بعد از دیدن فیلم‌هایی که از اردوگاه‌های مرگ نازی‌ها در دادگاه نورنبرگ نمایش داده شد اعلام کرده بود که واقعا سطح خشونت این جنایت‌ها حالم را بد کرده است و من اصلا روحیه نگاه کردن به این چیزها را هم ندارم... او از یاران قدیمی هیتلر بود که گویا در سال ۱۹۲۲ بعد از شنیدن یکی از سخنرانی‌های هیتلر تصمیم به پیوستن به جرگه نازی‌ها گرفته بود. یک سال بعد از آن بود که در یک کودتای نافرجام به قصد قدرت گرفتن در راس سیاست آلمان توسط گلوله پلیس از ناحیه ران پای راست مورد هدف قرار گرفت و بعد از عمل جراحی مخفیانه‌اش، تا پایان عمر معتاد به مورفین شد. او چنان قدرتمند و مورد اعتماد حزب نازی بود که شخص هیتلر او را در سال ۱۹۳۹ رسما به عنوان جانشین خود و نفر دوم کشور بعد از شخص پیشوا منصوب کرد. اما به نظر می‌رسد که او از جمله کسانی بوده است که قبل از شروع جنگ دوم جهانی به پیروزی آلمان صد در صد باور نداشته و حداقل قصد خریدن وقت بیشتری را داشته است اما با شروع جنگ و پیروزی‌های قاطعانه‌ای که آلمان در شروع جنگ به دست آورد او را هم به توهم پیروزی کامل امیدوار کرد. یک سال بعد از شروع جنگ و پیروزهای اولیه است که او درجه رایش‌مارشال را به دست می‌آورد و عملا او به تمام نیروهای نظامی ورماخت ارشدیت می‌یابد. احتمالا بعد از همین پیروزی‌ها و توهم قدرت مطلق است که آن جمله معروف را بر زبان می‌آورد که «اگر حتی یکی از هواپیماهای دشمن هم به حریم هوایی برلین برسد من دیگر خود را یک یهودی می‌نامم نه یک آلمانی!» برلین در طول جنگ حدودا ۳۶۳ بار بمباران هوایی شد...
عاقب او هم جالب بود، بعد از بیش از ۲۰۰ روز دادگاه سرانجام قضات او را در چهار اتهام بزرگ از جمله جنایت علیه بشریت مجرم شناختند و به اعدام محکوم کردند اما روز ۱۵ اکتبر ۱۹۴۶ و درست چند ساعت پیش از اعدام، او به وسیله یک کپسول سیانید که به سلول قاچاق کرده بود خودکشی کرد. تئوری‌های زیادی وجود دارد که او چگونه کپسول سیانید را به دست آورده است از جمله اینکه توسط یکی از افسران آمریکایی که به او نزدیک شده بود به دستش رسیده است. در نهایت جنازه‌اش را سوزاندند و خاکسترش را به رودخانه ریختند.

@mohammadaleph

یکی از بازدیدکنندگان از کره‌شمالی هنگام بازدید از کتابخانه مرمرین باشکوه ملی در پیونگ یانگ نوشته بود: «در اینجا هیچ چیز کوچکی وجود ندارد جز خود مردم کره‌شمالی که به قطع ۳ اینچ کوتاه‌تر از عموزاده‌های جنوبی‌شان هستند.» سال‌ها حکومت مستبدانه کمونیست‌ها در کره‌شمالی،…