اینجا احتمالا جایی است که کمونیست‌ها طعم سرمایه‌داری را چشیدند. خروشچف، دبیر کل حزب بعد از استالین، در کنار نیکسون در حال تست نوشابه پپسی در سال ۱۹۵۸ است. همین جای پایی شد که پپسی بتواند یک دهه بعد وارد بازار شوروی شود اما کمونیست‌ها پول نداشتند بدهند، به جایش پیشنهاد ودکا دادند. کمونیست‌ها ورود پپسی را راهی برای کمک به اقتصاد وخیم‌شان می‌دیدند، پپسی به فکر جلو زدن از رقیب اصلی‌اش کوکاکولا بود، دولت آمریکا هم این وسط از چشاندن طعم سرمایه‌داری به مردم شوروی بدش نیامد. اوضاع اما جایی بامزه شد که شوروی در اواخر دهه ۸۰ یک سری از زیردریایی‌ها و کشتی‌های قدیمی ناوگان دریایی‌اش را که در حال خاک خوردند بودند در قبال نوشابه به پپسی پیشنهاد داد. ۱۷ زیردریایی، یک رزم‌ناو و تعدادی کشتی دیگر که پپسی را از نظر اسمی به یکی از قدرت‌هایی دریایی جهان (جلوتر از هند حتی) تبدیل کرد. به طور خلاصه به نظر می‌رسد که پپسی در ابتدا در عوض بازگشت سرمایه‌اش به اجاره دادن این ناوگان فکر می‌کرد که با توجه به شرایط سخت نگه‌داری و هزینه بالای این ناوگان امکان‌پذیر نشد. در نهایت هم آن‌ها را برای اسقاط به نروژ فرستادند. نیکسون اینجا هنوز رییس‌جمهور نشده بود و معاون آیزنهاور بود. آن سال‌ها آمریکا از راه نرم هم به دنبال نشان دادن روش زندگی آمریکایی بود و این تصویر هم نمایشگاهی در مسکو با حضور آمریکا را نشان می‌دهد.

تروا، سقوط، زنان در شرف اسارت، به روایت نمایشنامه اوریپید.
هکوب: «مرا تا آن حصیر روی زمین و آن سنگ توده‌ها که بالش من است، راه برید. در آن‌جا خواهم خفت و آن‌قدر اشک خواهم ریخت تا غرقه شوم. آدمی را هراندازه دارا باشد، تا روزی که که از این جهان رخت برنبسته است، سعادتمند مخوان.»

اخلاق‌مداری به اکت افراد ارزش می‌دهد. کیانوش سنجری آنقدر در گفته‌هایش اخلاق‌مدار و نجیب بود که امروز جز عده‌ای معلوم‌الحال چیزی علیه‌اش برای گفتن ندارند. دوستان من در روزگاری که هرکسی را با کمترین هزینه به راحتی می‌کشند، شما اخلاق مخالفت را رعایت کنید. با…

اخلاق‌مداری به اکت افراد ارزش می‌دهد. کیانوش سنجری آنقدر در گفته‌هایش اخلاق‌مدار و نجیب بود که امروز جز عده‌ای معلوم‌الحال چیزی علیه‌اش برای گفتن ندارند. دوستان من در روزگاری که هرکسی را با کمترین هزینه به راحتی می‌کشند، شما اخلاق مخالفت را رعایت کنید. با اکت اعتراضی فردی مخالفید، فکر می‌کنید مهره است، او را در گفته‌هایش درستکار نمی‌دانید؛ مهم نیست، مخالف بودن با هرکسی حق شماست. اما در فضای احساس‌زده‌ی امروزی در مخالفتتان جانب اخلاق را رعایت کنید. فردا روزی اگر جانی از دست برود دیگر نمی‌توان زمان را به عقب برگرداند. برای جان ارزش قائل باشید.

@mohammadaleph

کیانوش سنجری با مرگش روح زمانه‌اش شد، نمادی از کسی که می‌دانست چیزی اشتباه است و نباید در برابرش سکوت کرد. یک مردی چینی بود که یک روز صبح در ژوئن ۱۹۸۹ که به سراغ خریدهای روزانه‌اش رفت و با چند پلاستیک در حال بازگشت بود ناگهان تصمیم گرفت که به وجدان زمانه‌اش تبدیل شود. عکاس عکسش که احتمالا نمادین‌ترین تصویر اعتراضی قرن ۲۰ام بود می‌گفت که فکر می‌کردم با یک دیوانه سر و کار دارم. احتمالا خودش هم می‌دانست که یک نفر نمی‌تواند جلوی یک دسته تانک که برای سرکوب آماده‌اند را بگیرد. دو سال بعد وقتی کمونیسم در بلوک شرق در حال سقوط بود و تانک‌های شوروی یکی یکی در خیابان مانور می‌دادند، این عمل آن مرد گمنام بود که به نمادی هزاران کیلومتر آن‌طرف‌تر تبدیل شد. ۳۰ سال قبل از آن در جمهوری چک که می‌دانست چیزی در این میان اشتباه است، تصمیم گرفت با خودسوزی نمادینش به وجدان زمانه‌اش تبدیل شود. سرکوب‌گران و پروپاگاندایش بسیار سعی کردند که او را دیوانه‌ای با مشکلات حاد روانی نشان دهند اما امروز که به تاریخ نگاه می‌کنیم، او شهادتی بود بر اینکه با هیچ مقداری از سرکوب نمی‌شود روح و وجدان زمانه را در همه مردم برای همیشه ساکت کرد. من هیچگاه در مقامی نخواهم بود که امروز بعد از مرگش، کارش را نقد کنم. می‌توانم بگویم خودکشی خوب نیست، زنده بمانید که جامعه بیش از قهرمان مُرده به کسانی نیاز دارد که بدون قهرمان بودن در فکر جامعه باشند، اما نمی‌توان او را وجدان زمانه‌اش ندانست. او شجاع بود‌ و حتی مرگش هم شجاعانه. امروز کفتارها روی جنازه‌اش می‌رقصند، یکی او را ترسو می‌داند و یکی برای مرگش نوشابه سفارش می‌دهد اما همانگونه که ما زاده‌ی وجدان‌های زمانه‌ی پیش از خود بوده‌ایم؛ او هم نمادی از آزادی‌خواهی برای آیندگان است. زمانی که اگر از این کفتارها نشانی هم باشد، جز به ننگ نیست.

@mohammadaleph

برای من ایران مهمتر از همه چیز است. در میان ما به عنوان یک ملت ستودنی‌ها بیش از تحقیرکردنی‌ها است. زمانی که یک نفر معترض را به خاطر سطل آشغال اعدام می‌کنند و یکی با چندین بار نشان دادن کلاشنیکف در اینستاگرام راست راست راه می‌رود تا در نهایت مثلا به انتقام خون نزدیکانش یک دکتری را به قتل برساند و ژست افتخار بگیرد، عده‌ای برایش کف بزنند و عده‌ای دیگر به واسطه‌اش کل لرها را زیر سوال ببرند، ببینید چه کسی از مسخره کردن لرها سود می‌برد.

@mohammadaleph

مارکی دو کوستین نویسنده فرانسوی نوشته بود "وای بر کشوری که در آن هر خارجی یک مُنجی به نظر می‌رسد." زمانی که یک حکومت در حال مصرف کشور برای ایدئولوژی‌های خود است و پاسخ هر اعتراضی را با سرکوب و حکومت پلیسی می‌دهد، دیگر «فرار کردن» نه یک گزینه که تنها راه نجات…