ادامه نوشتار در مورد سپیده رییس سادات:

بیشتر بنالند و تا حد ممکن در نمایش حواس محزون و اغراق‌آمیز در ابراز بدبختی، اندوه، حسرت، سرخوردگی درعشق و خلاصه کلکسیونی از حواس منفی پیشتاز باشند.

سپیده از این قاعده مستثنی است و با تکیه به این امر بدیهی و ساده: «حفظ زنانگی» در فرم، محتوا و اجرا توانسته عملاً از سدّ تحریمِ آواز زنان با صدای واقعی‌شان بگذرد و موسیقی سنتی را از منعِ سانسور و محرومیّت‌های مذهبی عبور دهد و کسانی چون من را به دیدن برنامه‌اش علاقه‌مند کند.
شهر کلن آلمان هفته آینده میزبان این خواننده منحصر به فرد است.
لذت دیدن و شنیدنِ اجرای این هنرمند را با شما عزیزان حاضر در این ناحیه از جهان خواستم که مشترک کنم.

در میان خوانندگان خانم در موسیقی سنتی ایرانی، «سپیده رئیس سادات» را نزدیک‌تر به تعریفم از خوانندگانِ این سبک می‌دانم. چرا که این پدیدهٔ خوش‌الحان علیرغمِ نوازندگیِ سه‌تار، هم موسیقی‌دان است و هم مطبوع‌خوان.
به لحاظ شخصیت خوانندگی نیز حالِ مقبول و ملیحی را منتقل می‌کند.

از این‌ها مهم‌تر اینکه سپیده زنانگی‌اش را در اجرای آواز سنتی محفوظ داشته است. آنهم در بازاری که مردسالاری و ترس از غنا در موسیقی، زنان را واداشته تا با انتوناسیون و لحن مردانه بخوانند.

با اندکی تحقیق آماری و شنیداری بین خوانندگان موسیقی سنتی درمیابیم که زنان خواننده در این سبک به تأسی از مردان با کلفت کردن صدا و ایجاد فشار روی حنجره، ظرفیتِ شنیداری گوش شنونده را تا حد اشباع از دامنه مطبوع از اصالت زنانه خارج می‌کنند. همچنین از نظر ظاهر با اخم و جدیّت غیرضروری روی صحنه ظاهر می‌شوند که با چاشنی تبختر و نخوت ساختگی که صفاتی مردانه بهنگام اجرای آواز به شمار می‌آید به جهات مختلف از قبیل ترس از گناه و پرهیز از زیبایی اصوات زنانه، به خیال خود جواز شرعی، عرفی، قانونی و استادپسند برای خواندن بدست بیاورند.

ادامه دارد….

https://youtu.be/D2NYGie7bKk?si=SN34DnAo3lCC2fjP

متن شعر ترمه با حق کپی رایت منتشر می‌شود:
تویی دونیا
هر کسی عه سکلی نو نو در میاری
زندگی سیرینه گهصه‌یی نداره
تو دو روئه هستی
قودسایی عاره
برو جونم دس بزن به کاری
کار نداری عاری
فایده‌ای نداره از کجا بوداره
زندگی سیرینه با امیدباری

سرکار خانم ترمه امینی آواز می‌خوانند

عشق را جستجو کردن
به خانه آوردن
در خانه کشتن
و با آن زیستن

https://youtu.be/XFBjdJs1GJs?si=uu9i2FTmtYmR1CsO

۳- به مناسبت زادروز حسین علیزاده

-حسین علیزاده معلّم -
پانزده ساله بودم و سه سال از شروع تحصیلم در کلاس‌های آزاد هنرستان موسیقی اصفهان در کوچه سنگ‌تراش‌ها در محله‌ی ارامنه می‌گذشت. بازار را پر از کتاب‌های او می‌دیدم. انواع متُد‌ها و اتودهای بکر، نو و کاربردی برای هنرجویان دستورهای دوره متوسطه تار و سه‌تار.
تعدادی از کتابهایش نمونه‌های تازه‌ای از قطعات موسیقی سنّتیِ صحنه‌ای و آثار مضبوط اوست که نُت شده بود، کتب «ده قطعه برای تار و سه‌تار» در چهار جلد در هنرستان‌ها و آموزشگاههای آزاد موسیقی در سراسر ایران تدریس می‌شد.
شوریدگی به‌اضافه فنّ مدرن نوازندگی، ساخت و ساز موتیف‌های بدیع و تکنیکی با تنالیته‌های گوناگون از کوک‌های مختلف و فیگورهای متفاوت ریتمیک از جذّابیت‌های تآلیف آموزشی‌ و اجرائیش به حساب می‌آمد.

- حسین علیزاده کاربلدِ کارگروه -
کار گروهی در ایران سخت است و نیاز به استعداد و مدیریتی دارد مازاد و سوای هنرمند بودن.

- حسین علیزاده خالقی خلّاق -
قطعاتی مثل شورانگیز، نینوا و مقدمه تار و پود، ساخته‌ها و نواخته‌های مربوط به آلبومهای پرفروش بازار که توسط این استاد آهنگسازی و نواخته شده بود با صدای خوانندگانی چون استاد شجریان و شهرام ناظری خوانده شده بود و حافظه شنیداری و فرهنگ موسیقایی دوره‌ای از تاریخ ایران را رقم می‌زد.
با وجود کتابهای آموزشی، ما هنرجویان می‌توانستیم با دسترسی به پارتیتور این آثار از دشواری رهایی یابیم و موفق به تمرین و اجرای این نغمات باشیم.
آهنگ‌هایی که با مشقّت ساخته و همراه بوی دودی از آتشِ برهم زدن کنسرتش و شکستن سازهای بعد از انقلاب در استودیوهای تاریک ضبط شده بود.
زمان‌هایی که در وجودش گداخته‌ روانش را نواخته بود معجونی از اعتقاد و احساسش بود که توانسته بود با صبوری ثبت و نشر کند.

- حسین علیزاده کم گوی -
جلیل شهناز قبل‌تر از علیزاده مرا به نوشتن واداشته است، او نیز کم‌حرف و حاشیه بود.
سکوت برای نوازنده‌ای که حامل و ناقلِ صدا است آسان به‌نظر نمی‌رسد، آن‌هم نوازنده‌ای که سیاقی پُر مضراب در سلوک دارد.
سکوت او هم مثل نت‌هایش سرضرب، دقیق و به‌جاست.
تا مجالِ گفتن مثل رکابِ انگشتری خوش‌تراش جا باز نکرده باشد دست به مضراب نمی‌برد تا نگینی درخشان بر آن بنشاند.

#حسین_علیزاده_بابک_رجبی

@babakrajabii