تبدیل بیماری به روشن بینی

تسلیم‌، پذیرش درونی وضعیت موجود به طور کامل و بی هیچ قید و شرط است. درباره زندگی شما - در این لحظه - صحبت میکنم، نه شرایط و اوضاع و احوال زندگی شما که من وضعیت زندگی مینامم. بیماری، بخشی از وضعیت زندگی شماست و به این ترتیب دارای گذشته و آینده است. گذشته و آینده پیوستاری بی وقفه را تشکیل میدهند، مگر آن که نیروی رهایی بخش حال از طریق حضور آگاه شما فعال شود. همان گونه که میدانید در ورای شرایط گوناگونی که وضعیت زندگی شما را شکل میدهند و از زمان تغذیه میکنند، چیزی اصلی تر و عمیق تر وجود دارد: زندگی و وجود حقیقی شما در حال جاودان.
از آنجا که در حال هیچ مسأله ای وجود ندارد، بیماری نیز وجود ندارد. اعتقاد به برچسبی که شخصی به وضعیت شما میزند، آن وضعیت را تقویت و پایدار میکند و آنچه را که یک عدم توازن موقتی ست، به صورت یک حقیقت به ظاهر استوار در می آورد. اعتقاد به این برچسب نه تنها بیماری را حقیقی و پابرجا میکند، بلکه به آن تداومی در زمان میدهد که از پیش نداشته است.
با تمرکز بر این لحظه و دوری از برچسب ذهنی، بیماری به یک یا چند مورد از این عوامل تبدیل میشود: درد جسمی، ضعف، ناراحتی، ناتوانی و نقص عضو. شما در حال حاضر به این عوامل تسلیم میشوید، نه به تصور «بیماری».
اجازه دهید درد و رنج، شما را به لحظه حاضر بکشاند و به حضور داشتن آگاه و عمیق وادار کند. از درد و رنج برای روشن بینی بهره ببرید.
تسلیم، وضعیت موجود را دگرگون نمیکند، دست کم نه آشکارا، اما تسلیم، شما را متحول میکند و هنگامی که دگرگون شدید، تمامی جهان شما دگرگون میشود، زیرا جهان بازتابی بیش نیست.
بیماری، مسأله نیست. تا هنگامی که ذهن خود محور اختیاردار است، شما مسأله هستید.
در بیماری و ناتوانی، احساس نکنید که شکست خورده اید، احساس گناه نکنید، زندگی را سرزنش نکنید که با شما غیر عادلانه برخورد کرده است و در ضمن خود را نیز مقصر نشمارید. اینها همه شکل های گوناگون مقاومت هستند.
اگر بیماری عمده ای دارید، از آن برای روشن بینی بهره ببرید. از هر رویداد به ظاهر «بد» زندگی برای روشن بینی یاری بگیرید.
زمان را از بیماری پس بکشید و به آن گذشته یا آینده ندهید. بگذارید بیماری شما را به هشیاری در لحظه حاضر وادار کند. ببینید چه می شود.

اکهارت تله
تمرین نیروی حال
ص 103 و 104
? @Khodshenasivo
? عرفان و خودشناسی

هنگامی که مردم کمک یا دانش خود را از دیگران دریغ می دارند یا کار دیگران را دست کم می گیرند ـ مبادا که سایرین موفقیت بیش تری از آن ها به دست بیاورند یا اعتبار بیش تری از «من» کسب کننـد ـ ندانسته کـار خـود را خراب می کنند. «من درون» با همکاری بیگانه است؛ به جز زمانی که انگیزه دیگری در میان باشد. «من درون» نمی داند که هر چه بیش تر دیگران را وارد کار کند، کار ها آسان تر جریان می یابد و چیز ها راحت تر به سوی او می آیند. هنگامی که از خود کم مایه می گذارید و به دیگران کمک نمی رسانید یا بر سر راه آن ها مانع تراشی می کنید، جهان ـ به صورت مردم و شرایط ـ کم تر به شـما می بخشد یا شما را یاری نمی کند، زیرا شـما، خـود را از کـل جـدا کـرده اید. احساس اصلی «من درون» مبنی بر کـافی نبـودن خـود، موجـب واکنش آن نسبت به موفقیت دیگری می شود؛ گویی که آن موفقیت، چیزی از ایـن «من» کم کرده است. «من» نمی داند که رنجـش شـما از موفقیت دیگری، امکـان موفقیت شما را کمتر می کند. برای جذب موفقیت، هر گاه که با آن رو به رو می شوید، باید به پیشوازش بروید.

اکهارت تله
جهانی نو
ص 116

? @avaydosti
? آوای دوست

به گونه‌ای ژرف
از لحظات حال آگاه شوید
چنین کاری بسیار رضایت‌بخش است.

شما
می‌توانید
در زندگی روزمرهٔ خود
این تمرین را به این شیوه انجام دهید:
به یک فعالیت روزانه
که برای رسیدن به یک هدف است،
(مثلاً آماده‌کردن مواد غذایی برای خوردن)
چنان توجه کنید
که خود آن کارها را
تبدیل به هدف‌هایی کوچک‌تر نمایید.
(آگاه شدن به جزءجزء حرکات و اعمال)

یا برای نمونه
هرگاه در خانه یا سرکار
ـ از پله‌ها بالا و پایین می‌روید
ـ به هر قدمی که بر می‌دارید
ـ به هر حرکتی که می‌کنید
حتی به نفس کشیدن‌تان توجه نمایید.

در این فعالیت‌ها
به طور کامل حضور داشته باشید.

و یا
هنگامی که
ـ دست‌تان را می شویید
ـ به تمام دریافت‌های حسی
که با این عمل در ارتباط هستند
ـ مثل شنیدن صدای آب
ـ حس تماس با آب
ـ حرکت دست‌ها
ـ بوی صابون و مانند اینها توجه کنید.

یا
زمانی که
سوار اتومبیل خود می‌شوید
پس از آن که در را می بندید
ـ چند ثانیه‌ای درنگ کنید
ـ و جریان تنفس‌تان را مشاهده نمایید.

در این لحظات
از احساس نیرومند و خاموشِ حضور
آگاه شوید.

محک ویژه‌ٔ
سنجش موفقیت شما
در این تمرین‌ها
میزان آرامشی‌ست که
در درون خودتان احساس می‌کنید.

#کتاب_نیروی_حال ?
#اکهارت_تله

تو نمی‌توانی چیزی که نمی‌دهی را دریافت کنی. آنچه به بیرون جریان می‌یابد، آنچه به درون می‌آید را تعیین می‌کند. هرچه هست که فکر می‌کنی دنیا دارد از تو باز می‌دارد، از قبل آن را داری، اما تا وقتی اجازه ندهی که آن به بیرون جریان پیدا کند، حتی متوجه نخواهی شد که آن را داری. حتی فراوانی هم. آن انرژی‌ای که به بیرون می‌دهی، به تو بر می‌گردد.

#اکهارت_تله

@eckharttoll

بسیاری از مردم
در زمان نزدیک به مرگ‌شان به
این موضوع پی می‌برند که
همه چیزهای بیرونی
بی‌رنگ هستند،
زیرا هرگز هیچ چیز
به آن کسی که هستند وابسته نیست.

هنگام مرگ،
کل مفهوم مالکیت برای آنها
به صورت چیزی بی‌معنا
آشکار می‌شود.

و در نهایت
به این موضوع پی‌می‌برند که
در سراسر زندگی‌شان
هنگامی که
به دنبالِ احساسِ
کاملی از خود بودند،
در حقیقت
"بودن" همیشه آنجا بوده است،
اما هویت سازی با چیزها
که در نهایت
هویت سازی با ذهن است،
بخش اعظمی از
"بودن" را پوشانده است.

#اکهارت تله

??????????

@eckharttoll

- نظرتان درباره‌ی آن‌هایی که دوست دارند رنج بکشند چیست؟ چرا آن‌ها دوست دارند مورد آزار و اذیت قرار بگیرند؟ چرا آن‌ها خود را از وضعیت دردناک‌شان بیرون نمی‌کشند؟ چرا آن‌ها رنج را انتخاب می‌کنند؟

• واژه‌ی «انتخاب» را باید با احتیاط به کار برد؛ به‌ویژه در این متن انتخاب این واژه در متن حرف‌های شما به این معناست که بعضی‌ها وضعیت‌های منفی زندگی را واقعاً «انتخاب» می‌کنند. انتخاب، مُتَضَمِّن آگاهی‌ست. درجه‌ای بالا از آگاهی. بدون این آگاهی، انتخابی در کار نیست. انتخاب زمانی معنا پیدا می‌کند که تو خود را با ذهن خویش و الگوهای آن یکی نپنداری. لحظه‌ای که تو حضور پیدا می‌کنی و یا به‌عبارت دیگر دوباره به دنیا می‌آیی. تا وقتی که به این مرحله نرسیده‌ای، هنوز ناآگاه هستی. یعنی مجبوری که - بر اساس ذهنی شرطی‌شده - باورهایی خاص داشته باشی، به فکرهایی خاص بپردازی، احساساتی خاص داشته باشی و رفتاری خاص از خود بروز بدهی. به همین دلیل بود که مسیح بر بالای صلیب خویش گفت: «خدایا اینان را ببخش زیرا نمی‌دانند چه می‌کنند.» آگاهی هیچ ارتباطی به میزان اطلاعات تو ندارد. هستند کسانی که در رشته‌های تخصصی خود اطلاعات عظیم دارند اما در ساحتِ معنوی بسیار ناآگاه هستند.

این‌گونه آدم‌ها را در میان پزشکان، مهندسان، استادان، روحانیان، بازرگانان بسیار می‌بینیم. این‌ها دلی ناشاد دارند و فروغی در چشمان‌شان نیست. ذهن آن‌چنان که توسط گذشته شرطی شده است، همواره در صدد بازآفرینی آن چیزی‌ست که با آن آشنا و مأنوس است. حتی اگر این چیز دردآور باشد، حداقل برای ذهن چیزی‌ست آشنا. ذهن مدام به شناخته‌ها می‌چسبد. ناشناخته برای ذهن خطرناک تلقی می‌شود زیرا ذهن تسلطی بر ناشناخته ندارد. به همین دلیل است که ذهن از لحظه‌ی حال اجتناب می‌کند. آگاهی لحظه‌ی حال نه تنها در جریان ذهن شکاف می‌افکند بلکه زنجیره‌ی گذشته - آینده را نیز پاره می‌کند. هیچ چیز تازه‌ای نمی‌تواند به دنیای ما بیاید مگر از طریق همین شکاف. بعضی‌ها طبق الگوهای ذهنی کهنه خود را گناه‌کار و در نتیجه مستحق رنج و مکافات می‌دانند. وقتی می‌گوییم کسی برای خود رنج می‌آفریند، کیست که این رنج را می‌آفریند؟

بی‌تردید الگویی ذهنی - عاطفی که از گذشته به ارث رسیده است. چرا باید از این الگو برای خود هویتی بسازیم و گمان کنیم که این هویت واقعی‌ست و قدرت انتخاب وضعیت‌های گوناگون را دارد؟ الگوهای ذهنی، خود تو نیستند. هویت حقیقی تو ربطی به گذشته ندارد. اگر به نیروی لحظه‌ی حال دست پیدا کنی، آنگاه می‌توانی چرخه‌ی وضعیت شرطی‌شده‌ی خود را بشکنی و صاحب اراده و انتخاب شوی. هیچ‌کس درد و رنج و نزاع و مشقت را انتخاب نمی‌کند. این‌ها حاصل عدم حضور کافی برای امحای گذشته است. تو کاملاً در این‌جا حضور نداری. ذهن شرطی شده از غیبت تو استفاده می‌کند و زمام زندگی تو را در دست می‌گیرد. تا هنگامی که ذهن تو با الگوهای شرطی‌شده‌اش زمام زندگی تو را در دست دارد، تا هنگامی که تو ذهن خود هستی، چگونه می‌توانی دست به انتخاب بزنی؟ تو حتی حضور نداری. نیستی که انتخاب کنی.

- آیا هیچ‌کس مسئول اعمال خویش نیست؟

• اگر زمام تو در دست ذهن توست، گرچه قدرت انتخاب نداری اما از تبعات و نتایج ناآگاهی خود رنج خواهی برد. مجبور خواهی شد که بار سنگین ترس‌ها، خصومت‌ها، مشکلات و درد و رنج‌ها را به دوش بکشی. همین بار سنگین است که سرانجام مجبورت می‌کند تا از چرخه‌ی ناآگاهی خویش بیرون بیایی.

- چگونه می‌توانم به سطحی مطلوب از آگاهی برسم؟

• با پذیرش کامل آن‌چه که هست و حضور کامل در لحظه‌ی حال. حضور کلید است. لحظه‌ی حال کلید است.

- چه وقت کاملاً تسلیم شده‌ام؟

• وقتی که دیگر نیازی به طرح این پرسش نباشد.
  .

? کتاب نیروی حال از اکهارت تله
.
#Book ?