🔳 **بخشی از شعر بلند رحمان نوازنی

آن شب زمین شکست و سراسر نیاز شد
در زیر پای مرد خدا جانماز شد
کعبه خودش میان جماعت به صف نشست
آمد امام قبله و وقت نماز شد
دریاچه‌های آتش نمرود خشک شد
باران گرفت و خاک زمین دل‌نواز شد
کم کم نگاه رود به دریا رسیده بود
چون پستی و بلندی دنیا تراز شد
آئینه‌ای که قدّ خدا ایستاده بود،
پا بر زمین نهاد و زمین سرفراز شد
دیگر خدا برای زمین نامه می نوشت
با آن کبوتری که رسول حجاز شد

خورشید مکه آمد و صبح خدا دمید
آری، هوا خنک شد و مکه نفس کشید
آن روز اگر هوای زمین پر شد از بهشت
عطر محمدی خدا داشت می‌وزید
عطری که بر جبین عرق کرده‌ی تو بود
عطری که از عصاره ی خورشید می‌چکید
گل آن قدر هوای تو را کرده بود که
کِل می کشید پیش تو جامه می درید
فریاد می کشید که «صلّوا علی النبی.»
هی جامه می‌درید که خیر البشر رسید
آری خدا بهانه عشق تو را گرفت،
که این همه برای تو پروانه آفرید.

ای ابروان گنبدیت معبد خدا،
لبخند تو نشانه‌ی خوش‌آمد خدا،
تنها فرشته‌ای که پر و بال می‌زنی
بر آسمان سبزترین گنبد خدا
تنها محمدی که قدم می‌زنی خودت
بین حیاط خلوتی احمد خدا
آری سر کلاس نبوت فقط تویی
آقای انبیاء خدا، ارشد خدا،
لبخند مهربان تو و ناز اخم تو
هر دو نشانه‌ای‌ست ز جزر و مد خدا
با سجده‌های سبز نمازت رسیده است
گلدسته‌های بندگی‌ات تا قد خدا
دستان سبز توست که ما را رسانده است
امشب به پای بوسی این مشهد خدا.

یک شب خدا قلم زد و طرح تو را کشید
یک طرح بی‌نظیر به شکل خدا کشید
تا آفتاب بُرد قلم موی خویش را
آن گاه نقش روی تو را از طلا کشید
موی تو را کشید و به واللّیل لب گشود
تا روز روشن آمد و شمس‌الضحی کشید
اسماء خویش را به سر و روی طرح ریخت
آن گاه جلوه کرد و تو را مصطفی کشید.
تبریک گفت بر خودش و حسن خلقتش
و هی تو را به رشته ی مدح و ثنا کشید
یک آینه به دست تو داد و برای تو
یک فاطمه کنار تو و مرتضی کشید
دل تنگ صحبت تو شده بود که خدا
دست تو را گرفت و غار حرا کشید**

*🆔***@VahidAazaad

🔳 سرودی در ستایش خواندن

📝 محمدرضا شفیعی کدکنی
      دیباچه، از کتاب «در کوچه‌باغ‌های نشابور»

**بخوان به نام گل سرخ، در صحاري شب،
كه باغ ها همه بيدار و بارور گردند
بخوان، دوباره بخوان، تا كبوتران سپيد
به آشيانه ي خونين دوباره برگردند

بخوان به نام گل سرخ، در رواق سكوت
كه موج و اوج طنينش ز دشت ها گذرد؛
پيام روشن باران،
زبام نيلي شب،
كه رهگذار نسيمش به هر كرانه برد.

ز خشك سال چه ترسي؟
ـكه سد بستي بستند:
نه در برابر آب،
كه در برابر نور
و در برابر آواز و در برابر شور.

در اين زمانه‌ی عُسرت،
به شاعران زمان برگ رخصتي دادند
كه از معاشقه‌ي سرو و قمري و لاله
سرودها بسرايند ژرف‌تر از خواب
زلال تر از آب.

تو خامشي؟ كه بخواند؟
تو مي روي؟ كه بماند؟
كه بر نهالكِ بي‌برگِ ما ترانه بخواند؟

از اين گريوه به دور،
در آن كرانه ببين:
بهار آمده، از سيم خادار گذشته.
حريق شعله‌ي گوگردیِ بنفشه چه زيباست!

هزار آينه جاري‌ست؛
هزار آينه اينك به هم‌سرايیِ قلب تو مي‌تپد با شوق.
زمين تهي ست ز زندان، همين تويي تنها
كه عاشقانه‌ترين نغمه را دوباره بخواني.
بخوان به نام گل سرخ و عاشقانه بخوان؛
"حديث عشق بيان كن بِدان زبان كه تو داني."**

*🆔***@VahidAazaad

*🔼 چه سازم؟
📝 هوشنگ ابتهاج (سایه)
🎙* پرستو احمدی

با این دل ماتم‌زده، آواز چه سازم؟
بشکسته نیک‌ام، بی‌لبِ دم‌ساز چه سازم؟

در کنج قفس می‌کُشدم حسرت پرواز؛
با بال و پر سوخته، پرواز چه سازم؟

گفتم که دل از مهر تو برگیرم و هیهات
با این‌همه افسونگری و ناز چه سازم؟

گیرم که نهان برکشم این آهِ جگرسوز،
با اشکِ تو، ای دیده ی غمّاز، چه سازم؟

خونابه شد آن دل که نهان‌گاه غمت بود؛
از پرده درافتد اگر این راز، چه سازم؟

تارِ دلِ من چشمهٔ الحانِ خدایی‌ست؛
از دستِ تو ای زخمهٔ ناساز، چه سازم؟

*🆔*** @VahidAazaad

? دختر هفت هزار ساله‌ی ری

در پی کاوش های باستان‌شناسی چند روز اخیر در چشمه علی (دژ سورن) پیکر به‌خاک‌سپرده‌شده‌ی دختری حدودا پانزده ساله که هفت هزار سال پیش درگذشته، کشف شد.

گروه باستان‌شناسی به سرپرستی دکتر ولی‌پور با حضور دکتر ایمان مصطفاپور و عده ای از دانشجویان باستان‌شناسی موفق شدند کنار باروی ۸ هزار ساله‌ی ری خانه‌های باستانی ۷ هزارساله را از زیر تپه‌ی باستانی این محوطه هویدا سازند و از خاک بیرون آورند.

در کنار این کشف بزرگ که هویت تاریخی اجتماعی  مُلک ری را بیشتر آشکار می‌سازد، سفال‌های باستانی نیز در این خانه‌ها به دست آمده و پس از آزمایش‌های مربوطه حقایق فراوانی درباره‌ی زیست اجتماعی فلات مرکزی ایرانیان در ملک ری آشکار خواهد شد.

پایگاه خبری-تحلیلی نگاتیو                     

*?***@VahidAazaad

قیصر امین‌پور

چرا عاقلان را نصیحت کنیم؟
بیایید از عشق صحبت کنیم.

تمام عبادات ما عادت است؛
به بی‌عادتی کاش عادت کنیم.

چه اشکال دارد پس از هر نماز
دو رکعت گل‌ی را عبادت کنیم؟

به هنگام نیّت برای نماز
به آلاله‌ها قصد قربت کنیم؟

چه اشکال دارد که در هر قنوت
دَم‌ی «بشنو از نی» حکایت کنیم؟

چه اشکال دارد در آیینه‌ها
جمال خدا را زیارت کنیم؟

مگر موج دریا ز دریا جداست؟
چرا بر «یکی» حکم «کثرت» کنیم؟

پراکندگی حاصل کثرت است؛
بیایید تمرین وحدت کنیم.

«وجود» تو چون عین «ماهیّت» است،
چرا باز بحث «اصالت» کنیم؟

اگر عشق خود علت اصلی است،
چرا بحث «معلول» و «علت» کنیم؟

بیا جیب احساس و اندیشه را
پر از نُقل مهر و محبت کنیم.

بیا جیب احساس و اندیشه را
پر از نقل مهر و محبت کنیم

پر از گلشن راز، از عقل سرخ،
پر از کیمیای سعادت کنیم.

بیایید تا عینِ عین‌القضات
میان دل و دین قضاوت کنیم.

اگر سنت اوست نوآوری،
نگاهی هم از نو به سنت کنیم.

مگو «کهنه شد رسم عهد اَلَست.»
بیایید تجدید بیعت کنیم.

برادر، چه شد رسم اخوانیه؟
بیا یاد عهد اخوت کنیم.

بگو؛ قافیه سست یا نادرست؛
همین بس که ما ساده صحبت کنیم.

خدایا، دلی آفتابی بده
که از باغ گل‌ها حمایت کنیم.

رعایت کن آن عاشق‌ی را که گفت:
«بیا عاشقی را رعایت کنیم.»*

• این مصرع از سیدحسن حسینی است که دوستی عمیق‌اش با قیصر امین‌پور زبان‌زد است.

سید حسن حسینی در مطلع مثنوی‌ای سروده‌:
بیا عاشقی را رعایت کنیم؛
ز یاران عاشق حکایت کنیم.

@shokufayi

*?***@VahidAazaad

? پیغام‌ی از یار
? باباطاهر
? مرآت

دل عاشق به پیغام‌ی بسازد؛
خمار آلوده با جام‌ی بسازد.
مرا کیفیّت چشم تو کافی‌ست؛
ریاضت‌کش به بادام‌ی بسازد.

یکی درد و یکی درمون پسندد؛
یکی وصل و یکی هجران پسندد!
من از درمان و درد و وصل و هجران
پسندم آنچه را جانان پسندد!

*?***@VahidAazaad