آبان نشده ابرِ دلم می‌بارد
آذر نشده شعلهٔ غم می‌کارد

ای فصلِ پُر از عاطفه‌ام زود بیا
پاییزِ دلم مِهرِ تو را کم دارد.🌱

مانند تصویری که پیچَد در دل دود
یاد آیدم تصویر دوری از جوانی
در دور دست خاطرم چون سایه ابر
نقشی است از ویرانه های زندگانی ..

من به درماندگی صخره و سنگ
من به آوارگی ابر و نسیم
من به سرگشتگی ‌آهوی دشت
من به تنهایی خود می‌مانم
من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی
گیسوان تو به یادم می‌آید
من در این شب که بلند است به اندازه حسرت زدگی
شعر چشمان تو را می خوانم

اڪنون ببار  بر سرم  ابرِ بهارے ام
اڪنون ڪہ تشنہ منتظرِ  آبیارے ام

من ابرِ ناگهانِ بهارم از این به بعد
هر لحظه می‌روم که ببارم از این به بعد...🌧️

دوستت دارم
آنقدر که نمی یابمت!
تو را در صبحگاه موسیقی
می جویم"
در لحن روشنای آسمان و ابر
و باران و مه
که از نام تو بر دهانم
می وزد...
آنگاه که 
مرا به نام تو
می شناسند،
لبخندهايم را به شوق بوسه های شوق آمیزت
در گردباد حنجره ام
پراکنده اند

حُبُّ اللَّهِ نَارٌ لَا یَمُرُّ عَلَی شَیْءٍ إِلَّا احْتَرَقَ وَ نُورُ اللَّهِ لَا یَطْلُعُ عَلَی شَیْءٍ إِلَّا أَضَاءَ وَ سَحَابُ اللَّهِ مَا یَظْهَرُ مِنْ تَحْتِهِ شَیْءٌ إِلَّا غَطَّاهُ وَ رِیحُ اللَّهِ مَا تَهُبُّ فِی شَیْءٍ إِلَّا حَرَّکَتْهُ وَ مَاءُ اللَّهِ یَحْیَا بِهِ کُلُّ شَیْءٍ وَ أَرْضُ اللَّهِ یَنْبُتُ مِنْهَا کُلُّ شَیْءٍ فَمَنْ أَحَبَّ اللَّهَ أَعْطَاهُ کُلَّ شَیْءٍ مِنَ الْمَالِ وَ الْمُلْکِ

حرارت محبّت خدا به چیزی نمی‌رسد، مگر این که آن را می‌سوزاند؛ نور الهی بر چیزی نمی‌تابد، مگر این که آن را روشن می‌سازد؛ ابر او بر هر چه قرار گیرد، می‌پوشاند؛ نسیم او بر چیزی نمی‌وزد، مگر این که به آن تحرّک می‌بخشد؛ آب الهی همه چیز را حیات می‌دهد و از زمین خدایی، همه چیز می‌روید، پس کسی که خدا را دوست بدارد، از مال و مُلک، همه چیز به او داده می‌شود.

علی‌بن‌ابی‌طالب
بحارالانوار ج۶۷ ص۲۴

احساس ضعف می‌کنم
وقتی تو نیستی...
انگار آسمانی‌ام که زمین‌گیر گشته‌است
یا ابر پر تراکم و نزدیک بارشی؛
افتاده در میانه‌ی خاورمیانه و
باریده روی خط مجازات استوا

هر خش خشِ برگِ خشکِ بی جان درخت
یاد آورِ ماهِ ابر و بارانِ من است

بگذار سرت به سینه ام در دلِ شب
الحق نفست همیشه درمان من است

در هوای تو مرا گریه ز روز سیه است

منم آن ابرِ سیه‌روز که باران دارم