چیزی که امشب درباره‌ش مطمئن شدم این بود که استیصال ناشی از ناتوانی در کمک به عزیزان، از درد کشیدن خود آدم سخت‌تره. هزار بار بمیرم من. هزار و سیصد و چهل و دو بار حتی، ولی خاطر عزیزان مکدر نشه.

در اساطیر اسکاندیناوی، فنریر (گرگی که پسر لوکیه و یکی از پایه‌های مهم رگناروکه) به قدری قدرتمند بود که هیچ طناب و زنجیری قدرت به بند کشیدن اون رو نداشت و هرچند باری که خدایان سعی کردند اونو اسیر کنند زنجیرهاشو پاره کرد. بعد دورف‌ها طنابی ساختند به اسم گلپنیر، که از چیزهای عجیبی مثل صدای پای گربه، ریش یک زن، ریشه‌های کوهستان و نفس ماهی درست شده بود. این طناب موفق شد فنریر رو اسیر کنه و به بند بکشه... هرچند که روز رگناروک فنریر آزاد می‌شه و بعد باقی ماجراهایی که قراره اتفاق بیفته، میفته.
ولی این مواد ساخت گلپنیر همیشه برای من جالب بود. توی متون اساطیری نوشته شده که وقتی دورف‌ها این مواد اولیه رو استفاده کردند برای همیشه از دنیا محو شد. برای همینه که زن ریش‌دار نمی‌بینی (چیزه، امم، می‌بینی.)

دقت کردم توی کانال پرحرف‌تر شدم. و هربار به این فکر می‌کنم عذرخواهی تا نوک زبونم میاد و بعد قورتش می‌دم. چرا می‌خوام عذرخواهی کنم؟:))
می‌ترسم حوصله‌ی آدم‌ها رو سر ببرم، اما خب اگه حوصله تون سر بره می‌رید خونه‌هاتون قطعا. اگه هستید پس شاید حوصله‌تون سر نمی‌ره.
پس، باز هم حرف می‌زنم.

“I have never met a girl who wears trousers before,” he says, hoping she does not take offense.
“I can’t climb things in a dress,” Eleanor explains, as though stating a simple fact.
“Climbing is not for girls.”
“Anything is for girls.”

The starless sea

مدتیه روی ضدآفتاب زدن حساس شدم و همیشه ضد آفتاب می‌زنم، به تمام افرادی که برام عزیزند هم تاکید می‌کنم بزنند. چون فرق بین زدن و نزدنش رو خیلی واضح و مشخص دیده‌م.
اما یه جورایی دلم برای زمانی که بیرون می‌رفتیم و با آفتاب‌سوختگی برمی‌گشتیم تنگ شده. کل روز رو بازی می‌کردیم و عصر بازوها، گردن، بینی و گونه‌هامون سرخ و برافروخته بود. تقریبا نمادی برای میزان خوش گذشتن بود. انگار هرچقدر بیشتر سوخته بودی، بیشتر بهت خوش گذشته بود.
به این می‌گن بازی بین منطق و احساسات، که راستش رو بخواید بازی نامحبوب منه.

آه ای حضرت والا، با بچه‌هات چه کردی؟... پروردگارا، ای برپاکننده‌ی رستاخیز، نباید این بازی زجرآور و کُشنده را با فرزندان خیالی‌ات راه می‌انداختی. کاش نمی‌خوابیدی... پروردگارا، نباید غمگساران بازی‌گوش و قراضه‌ای مثل ما را راهی دنیا می‌کردی، چنین بچه‌هایی را...

~ تریستسا، جک کرواک

باید یک بار این میل شدید به دوست داشته شدن و تایید شدن رو اینجا بشکافم و درباره‌ش صحبت کنم. بین تمامی رفتارهای ناسالمی که یک انسان می‌تونه داشته باشه گاهی وقتا این یه دونه گم می‌شه (چون قطعا بدترین نیست) ولی واقعا نمی‌دونید چه آسیب‌پذیری بزرگی‌ست این مشکل.

You live like this, sheltered, in a delicate world, and you believe you are living. Then you read a book… or you take a trip… and you discover that you are not living, that you are hibernating.
Anaïs Nin, The Diary of Anaïs Nin, Vol. 1: 1931-1934

خستگی وقتی همراه با فرسودگی نیست خیلی خوشایند و خوبه. مثل سرماست، وقتی می‌دونی یه پتوی ضخیم برای پیچیدن دور خودت داری. مثل گرسنگیه وقتی صدای جلز ولز غذا از توی آشپزخونه میاد. شاید حتی مثل تنهایی درست قبل از رسیدن کسایی که دوستش داری باشه.
اون مدل خستگی که باعث می‌شه حس کنی لایق استراحت کردن و نفس راحت کشیدنی از جادویی‌ترین احساسات آدمیه.

I found myself an omen and I tattooed on a sign
I set my mind a wandering and I walk a broken line
You have a mind to keep me quiet
And although you can try
Better men have hit their knees
And bigger men have died

@SilkySun