اون‌قدر «تاپ گان: ماوریک» رو دوست دارم که دیشب دیدمش، امروز هم دیدمش. از حالا به بعد، تا مدت‌ها قراره هفته‌ای یک بار ببینمش. و بعد هم می‌خوام هر ماه یه دور ببینمش تا وقتی پیر بشم.

مهم‌تر از این‌که بدونیم گذشته‌ی کسی چیه، اینه که بدونیم «گذشته‌ش از اون چی ساخته». آدمایی رو می‌بینی با گذشته‌ای تاریک و مالامال از تصمیمات زنجیره‌ای و غلط که تمام عمر پیش از حال رو صرف دادنِ تاوان نتایجش کرده‌ن و به همین دلیل به قدری مصمم هستن که ذره‌ای به اون سیاهی برنگردن که از هر وسوسه‌ای دور می‌شن. و آدمایی رو هم می‌بینی با گذشته‌ای سفید و حتا بدون یک نقطه و یک تجربه‌ی اشتباه که دقیقن به دلیل همین سفید بودن، پر از امیال و خواسته‌هایی هستن که براشون خوب نیست اما نمی‌شه این رو بهشون فهموند. و حتا اگه کاری هم در زمینه‌ی وسوسه‌هاشون نکنن، فکر به اون‌ها و حسرتش و گاهی عقده‌ش ثانیه‌ای اون‌ها رو رها نمی‌کنه‌. به عنوان آدمی که هر دو حالت رو در زندگی تجربه کرده، زیاد به گذشته‌ی کسی گیر ندید. گذشته‌ش‌ مهم هست، اما نه به اندازه‌ی چیزی که ازش ساخته.

وقتی بچه‌ها میگن بیاید بدون پول و بدون غذا و بدون خونه بریم شمال:

زندگی من و دوستانم:

پیدا کردن روزی که من در آن کار نداشته باشم جهت برنامه ریزی:

چیزی که پدرم در دل خود پس از دیدن دوستانم گفت:

وقتی من:

وقتی شله زرد میارن:

وقتی من و دوستام آرایش می‌کنیم:

ارسالی در ناچناس آلا.