شبی از میان خروارها تاریکی
اولین پرتو نور
نصیب ما خواهد شد.
آن‌جا امید
از میان درد می‌روید …

"امید رو پیدا کن"
اولین باری که تحلیل نقاشی خوندم، وقتی بود که دوستی، امیدی ناپیدا رو بهم نشون داد.
قبل از اون زیاد از تحلیل نقاشی خوشم نمیومد. دوست داشتم خودم برداشت آزاد از احساسات نقاش انجام بدم.
بعد از اون هم هیچ تحلیل دیگه ای به دلم ننشست‌.
چون هیچ‌کس من رو مخاطب قرار نداد و یک ساعت مجبورم نکرد دنبال امید بگردم.
خیلی وقت بود که یاد این نقاشی نبودم.
فقط در پس زمینه ذهنم، امید مثل ستاره‌ای بود که اون بالا توی آسمون و دور از چشم توعه. اما هست.

درد نهاد آدمیزاد است ..
ابتهاج

تو مبادا به فکر من باشی ؛
فکر کردن به من غم انگیز است ...

من واقعا با خوندن دزیره جانی به روحم دمیده شد. اون زمان یه مدت تو کتابخونه در شیشه عطر باز بود و دزیره بوی عطره رو گرفت. هروقت بوی عطره رو می‌شنیدم یاد قسمتای قشنگ کتاب میوفتادم. بعد خوندنش خیلی دنبال کتاب مشابه و قشنگ افتادم. ولی حتی غرور و تعصبم اونجوری…

یک بار دیگر حس کرد که زندگی تنها این جهان پرمشقتی نیست که او در آن طی عمر می‌کند. بلکه دنیای دیگریست پر از فداکاری‌ها، صمیمیت‌ها و از خود گذشتگی‌ها.
می‌دید که مفهوم حیات غیر از آن گذران سرد و یکنواختی است که وی در آن کاخ پرفروشکوه با آن به سر می‌برد. مثل اینکه از نو دری در گوشه ظلمت افق گشوده شده و نمای یک جهان دل افروز دیگر برابرش نمودار شد. ولی احساس کرد که او با گذشته تاریک و آلوده خود لایق به عبور از آن نیست.
-کجا می‌روی