حرف بزن،بزار بهت گوش بدم.
اگر قهوه خوشمزه نبود،اگر اتوبوس دیر رسید اگر پادکست مورد علاقت ناامیدت کرد
اگر کتابی که داری میخونی قشنگ نیست؛اگر دیگه از رشته یی که داری میخونی خوشت نمیاد اگر مترو شلوغه اگر فکر میکنی دیگه قرار نیست که عاشق بشی.
اگر روز هات افتضاح میگذره اگر رویای پرواز داری؛اگر اهنگات قشنگ نیستن حتی اگر از من متنفری..حرف بزن؛آهنگم رو قطع میکنم،فیلم رو میتونم بعدا هم ببینم و کار های روی هم تلنبار شده ی من میتونن تا ابد صبر کنن،بشین؛دوست دارم دوباره یکی از اون مکالمات احمقانه ی بی سر و ته رو باهات شروع کنم،میخوام عقربه ی ساعت جلوی بودنت خم شه،حتی اگر نبودم،حتی اگر نبودی؛حتی اگر سنگینی زندگیمون کاری کرد تا فکر کنیم بی هم بهتریم.
زنگ بزن؛فراموش نکن که من با تو اندازه ی یک زنگ فاصله دارم.

چه خاکی بود به سرم کردم؟

حرف زدن دقیقه نود دردی رو دوا نمیکنه ولی نیاز دارم بگم
من تو یه خانواده پولدار بدنیا اومدم
از بچگی هرچی خواستم جلوم بوده
اگه چیزی برام خوب نبوده منطقی بهم گفتن چرا بده ولی یادم ندادن چجور خودم تنهایی مبارزه کنم
من ۲ ساله که تو ایران تنهام. خانوادم همه رفتن اونور آب دلم نمیخواست برم و نرفتم.
من الان خودم برا خودم میجنگم خودم برا خودم قدم برمیدارم طعم فقر چشیدم برای مدتی به انتخاب خودم تا بدونم زندگی یعنی چی
و من برای درآمد نیاز داشتم از صفر شروع کنم.
من کنکور دادم و درس خوندم تنها راهی که برای فرد بدون حمایت جلوی راهشه
دوباره حمایت خانوادمو پس گرفتم و دنیا به کاممه. اما یچیزی رو خوب میدونم.
تجربه های زندگیم یچیزی رو خوب نشونم داد
درس اولین راه نیست
آخرین راه هم نیست
درس بهترین راهه
دانشگاه و تحصیلات کامل ترین مسیره و کسب مهارت در حین این راه انتخاب عالی ایه
شاید مسیر طولانی تر شه
ولی به جای اینکه عمر کوتاهی داشته باشه.
شمارو حتی تا بعد مرگتون هم ساپورت میکنه
درس بهترین حامیه و من به عنوان کسی که لای پر قو بزرگ شده اینو میگم و تضمین میکنم.
هرچی لازم بوده توی همین سن کم تجربه کردم .
تحصیلات همیشه بهترین راهه که بهت کمک میکنه اگه خواستی ریسک کنی. نترسی بدونی مدرکت به عنوان پلن دوم حامی توعه

دوست داشتم عقیدمو به اشتراک بذارم و .. همین
ایام به کام

نمیخوام بهانه بیارم درست نیست ، بازهم میگم که متاسفم