گیتا شمسی عزیز شعر «نفَس استران» بنده از کتاب «از ابرها» رو خونده. گفتم شما هم ببینید، بشنوید.

آیا نمی‌دانید که هرچه پیش می‌آیدآغاز است؟

ریلکه

و اگر این زندگی است که نیست، باید اثری هم داشته باشد.
ابراهیم گلستان، به گلوریا فرخزاد، ۱۳۴۶

این روزها و سال‌ها معلوم نیست چرا اینقدر تند می‌گذرند و، بدتر، تباه و تهی می‌گذرند، و حال آنکه در تمام طول‌شان حس گرفتار کاری بودن داری بی‌آنکه کاری که کار باشد داشته باشی.
ابراهیم گلستان، نامه به سیمین، ۱۳۶۹

اصل کار نفس‌کشیدن است. بگذارید بکشیم.
ابراهیم گلستان، از روزگار رفته، ۱۳۹۱

«ای ریشه‌ی کوچک یک رؤیا!
نگاه‌ام می‌داری این‌جا
که خون، مرا به تحلیل می‌برد
و دیگر هیچ‌کس نمی‌بیندم
که دیگر مایملک مرگ‌ام...»

| The First Mourning
| William-Adolphe Bouguereau |1888|

تو تنها درختی بودی
که برگش را رها نمی‌کرد
تنها برگی
که بر درخت مانده بود
تنها برگی که به راه‌های آب بود
تنها درختی که بوی برف داشت

به راه‌های آب
                 یاران سالیانت رفته بودند
کج‌بیلشان به دوش و کلاه‌شان به سر
تنها     پی رد پای گرگ می‌گشتی
    که تا پشت اتاق‌های قدیم رفته بود
آخور گاو هنوز گرم و
سنگچین آتش
یاد هیمه

تنها پی رد پای گرگ
تا پشت اتاق‌های چوبین
بر گذشته

تنها برگی که با درختش
تا درختی که برگ‌هاش
تا سالی که برف
تنها پاییزی که باد بردش
تنها مزاری بی‌ سنگ
تنها مزارستانی که بی درخت‌.

از مجموعه شعر از ابرها
آصف بارزی

خیام تو گفتی که بسی خواهی خفت...

موسیقی و آواز: امیر آرام
شعر: خیام

می خور که به زیرِ گِل بسی خواهی خفت
بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت
زنهار به کس مگو تو این رازِ نهفت:
هر لاله که پَژْمُرد، نخواهد بِشْکفت.

خیام