«ای ریشه‌ی کوچک یک رؤیا!
نگاه‌ام می‌داری این‌جا
که خون، مرا به تحلیل می‌برد
و دیگر هیچ‌کس نمی‌بیندم
که دیگر مایملک مرگ‌ام...»

| The First Mourning
| William-Adolphe Bouguereau |1888|

تو تنها درختی بودی
که برگش را رها نمی‌کرد
تنها برگی
که بر درخت مانده بود
تنها برگی که به راه‌های آب بود
تنها درختی که بوی برف داشت

به راه‌های آب
                 یاران سالیانت رفته بودند
کج‌بیلشان به دوش و کلاه‌شان به سر
تنها     پی رد پای گرگ می‌گشتی
    که تا پشت اتاق‌های قدیم رفته بود
آخور گاو هنوز گرم و
سنگچین آتش
یاد هیمه

تنها پی رد پای گرگ
تا پشت اتاق‌های چوبین
بر گذشته

تنها برگی که با درختش
تا درختی که برگ‌هاش
تا سالی که برف
تنها پاییزی که باد بردش
تنها مزاری بی‌ سنگ
تنها مزارستانی که بی درخت‌.

از مجموعه شعر از ابرها
آصف بارزی

خیام تو گفتی که بسی خواهی خفت...

موسیقی و آواز: امیر آرام
شعر: خیام

می خور که به زیرِ گِل بسی خواهی خفت
بی مونس و بی رفیق و بی همدم و جفت
زنهار به کس مگو تو این رازِ نهفت:
هر لاله که پَژْمُرد، نخواهد بِشْکفت.

خیام

حقیقتی هست که زنده می‌مونه
و حقیقتی که می‌میره
مهم نیست...

مهم نیست
لئونارد کوهن

شب مرگ تنها نشیند به موجی
رود گوشه‌ای دور و تنها بمیرد
در آن گوشه چندان غزل خواند آن شب
که خود در میان غزل‌ها بمیرد...

مرگ قو
موسیقی و اجرا: عباس مهرپویا
شعر: مهدی حمیدی شیرازی