ظرفی را برداشته، آن را از انارهای سرخ دانه شده پر می‌کند، انتظار می‌رود با این رنگ طعم شیرینی داشته باشد اما انگار ژن انارهای درختشان ترش است و طعم لواشک می‌دهد. بر رویشان نمک می‌پاشد، بر روی تخت می‌نشیند. پتو را به دور خود می‌پیچد، به برگ‌های زرد ریخته شده در کف حیاط نگاه می‌کند و درحالی که انارها را می‌خورد، به پادکست انتخابی‌اش گوش می‌دهد.
- یک بعد از ظهر نسبتا آرام پاییزی🍁

واقعا دیگه نمی‌تونم به عکس‌های ژورنالی اعتماد کنم:/

چقدر این روزا گریه کردن زیاد شده، یعنی اینجوری شده که نمیشه بدون گریه زندگی کرد...

ما هم یه نظری بدیم که نظرنداده نمیریم: کسب مدال المپیک دلیل بر دور زدن قانون نیست. شما اگر وقت نداشتی درس بخونی، خب به جاش رفتی تو ورزش وقت گذاشتی و موفق هم شدی. حتما باید تو درس هم موفق بشی؟ خب اگه می‌خواستی تو درس هم موفق بشی وقتتو به جای ورزش می‌ذاشتی رو درس. مگه رتبهٔ ۱ کنکور می‌تونه بیاد بگه به من مدال طلای المپیک یا مسابقات کشوری فلان رشتهٔ ورزشی رو بدین؟ وا. حرفا می‌زنیا عفت خانوم.

چیزی که تا اینجا از این کتاب یاد گرفتم. مشکلی که تو زندگی اکثریت ریشه دوونده؛ «بزرگ ندیدن خدا».

خلاصه که دلم می‌خواد علاوه بر جیغ، خودم رو هم بزنم. شب بخیر.

شرمندگی جلوی شخصیت بزرگی که به شدت هم برات ارزشمنده، واقعا سخته.
ولی فکر اینکه نسبت به شرمندگی و سرافکندگی پیش امام زمان انقدر بی‌تفاوت بودم هم سختیش رو بیشتر می‌کنه.

یعنی میشه روزی از دست امام زمانم، به خاطر کاری که کردم هدیه بگیرم؟ بگه این کارت برام خیلی ارزشمند بود، بگه ازت راضی‌ام... روزی که جلوش بتونم سرم رو بلند کنم و شرمنده نباشم:)

شاید... شاید هدف اشتباهی انتخاب کردم