وقتی این کار کمکش میکنه پس حتما راه درستی رو انتخاب کرده ،، من کی باشم که کمکش نکنم؟ من همیشه هوای دوستامو دارم. وقتی کمک بخوان هستم ،، وقتی آهنگ بخوان هستم ،، اگه بخوان مشورت کنن هستم… پس چرا وقتی میخوان با تیغ دستشونو بشکافن من پیششون نباشم؟

تو همون حال داشتم وقتیو مرور میکردم که خودش تیغیو که براش خریده بودمو بهم داد تا دستشو ببرم ،، خودش یادم داد چجوری باید انجامش بدم. آخرش هم مثل بچه‌هایی که باور دارن اگه جای زخمو ببوسن زودتر خوب میشه رفتار کردم. من تو ذهنم اون خونو روی لبام میدیدم ،، در حالی که با اطمینان میگفتم دخترت دیگه هیچوقت به خودش آسیب نمیزنه.

تا حدی یقین دارم که اون “آخرین نامه” قراره آخرین نامه بمونه. هرچند پایان خیلی جذابی برای روند سابقم نبود. نه چیزی که نوشتمو دوست دارم و نه آدمی که براش نوشتمو یادم میاد. فقط بدون اینکه متوجه باشم با یه پایان‌بندی افتضاح به بخشی از خودم پایان دادم که اسم خاصی براش ندارم ،، اما تا حدی شاخصه‌ی مهمی برای من بود.

توی امروزم نه جایی برای نامه نوشتن هست نه آهنگ ساختن و نه رفتارای پر ریسکی که تعریفشون به هیجانم بیاره. شاید اینجوری هم حوصله‌ی خودم سر بره هم کسایی که منو میخونن ،، ولی هم خوشحالم‌ و هم سالم.

دیدگاه جالبیه که حس کنم گاها چیزایی که از دست میدم مهم‌تر از چیزایین که دارم. من برای تموم آدمایی که از پیشم رفتن خوشحالم ،، پس برنده‌ی بازی منم.

برای من این مهمه که وقتی اتفاقارو برای کسی تعریف میکنم بهم بگه “تو کار درستو کردی”. بقیش مهم نیست

کاغذ خونیو که دیدم به خودم اومد و هزارتا فحش به خودم دادم که دارم چه غلطی میکنم. اما انگار مرز بین شخصیت آدم توی جامعه و توی تنهاییش باریک‌تر از حد انتظارم بود. به باریکی یه رد خون روی گزارشای مربوط به ساختمان.