تا حدی یقین دارم که اون “آخرین نامه” قراره آخرین نامه بمونه. هرچند پایان خیلی جذابی برای روند سابقم نبود. نه چیزی که نوشتمو دوست دارم و نه آدمی که براش نوشتمو یادم میاد. فقط بدون اینکه متوجه باشم با یه پایان‌بندی افتضاح به بخشی از خودم پایان دادم که اسم خاصی براش ندارم ،، اما تا حدی شاخصه‌ی مهمی برای من بود.

توی امروزم نه جایی برای نامه نوشتن هست نه آهنگ ساختن و نه رفتارای پر ریسکی که تعریفشون به هیجانم بیاره. شاید اینجوری هم حوصله‌ی خودم سر بره هم کسایی که منو میخونن ،، ولی هم خوشحالم‌ و هم سالم.

دیدگاه جالبیه که حس کنم گاها چیزایی که از دست میدم مهم‌تر از چیزایین که دارم. من برای تموم آدمایی که از پیشم رفتن خوشحالم ،، پس برنده‌ی بازی منم.

برای من این مهمه که وقتی اتفاقارو برای کسی تعریف میکنم بهم بگه “تو کار درستو کردی”. بقیش مهم نیست

کاغذ خونیو که دیدم به خودم اومد و هزارتا فحش به خودم دادم که دارم چه غلطی میکنم. اما انگار مرز بین شخصیت آدم توی جامعه و توی تنهاییش باریک‌تر از حد انتظارم بود. به باریکی یه رد خون روی گزارشای مربوط به ساختمان.

وسط خون‌بازی و تظاهر به فاحشه بودن یکی از همون کاغذایی که مرتب کرده بودم افتاد ،، صداش گند زد به تموم فضایی که برای خودم درست کرده بودم. برش که داشتم کنارش یکم خونی شد.

لذت میبردم از این کار. دستمو خونی میکردم و میکشیدمش روی کل صورتم. شبیه فاحشه‌هایی شدم که رژ لبشون رو کل صورتشون پخش میشه. دوست داشتم تصویرشو. خواستم واقعی‌ترش کنم ،، رژ لبی که چندوقت پیش به عنوان دکور اتاقم گرفته بودمو برداشتم و کشیدم رو صورتم.

با این حساب طبیعیه اگه تنها کار مفیدی که با سازم میکنم این باشه که براش رژ میزنم. چون قطع به یقین کار بیشتری ازم ساخته نیست.