روز دوازدهم : بار عالم روی شانه‌هایم

صبح خسته بیدار شدم. مثل خیلی از روزها. باز دستهایم خواب رفته بود و احساس می‌کردم انگشتهایم باد کرده‌اند. بیدار شدم. لحاف را کنار زدم. پنجره را بستم. در اتاق را باز کردم. گربه خاکستری جلوی در نشسته بود. ظرف غذایش را پر کردم. ظرفهای باقیمانده از دیروز را شستم. قهوه درست کردم. پسر را بیدار کردم که ببرمش مدرسه. صبحانه بی‌حوصله‌ای آماده کردم. کوسنهای روی مبل را مرتب کردم. لباسهای تمیز را جا دادم توی کمد. تخت را جمع کردم. موهایم را شانه کردم. با پسر از خانه زدیم بیرون. رساندمش مدرسه. آمدم دفتر. در را باز کردم. نشستم پشت میزم. گوشی را برداشتم و دیدم آرمیتا گراوند را کشته‌اند. دیده‌اند امروز که خبر جنگ داغ است و مردم می‌ترسند و دلهره‌های بزرگتری – به زعم آنها – دارند وقتش است خبر مرگ دختر نوجوانی که حدود یک ماه پیش کشته‌اند اعلام کنند.
دخترک بیچاره‌ام. دخترکم.
امیدوارم کسی که تو را کشت و مسببین این جنایت به بدترین شکل ممکن سزای کاری که با تو کردند ببینند. دشمنان نور و زیبایی و زندگی...
می‌خواستم از سالگرد قتل مهرشاد شهیدی بنویسم. می‌خواستم بنویسم این بچه‌ها هر کدام یک تکه از قلب ما را با خود بردند. بنویسم که چقدر قلبم مچاله می‌شود وقتی عکسها و فیلمهایش را نگاه می‌کنم که چه زیبا بود و چقدر توانا و شجاع و پر از زندگی... تا بخواهم بنویسمش داغ دیگری روی داغ می‌نشیند و ما چرا نمی‌میریم از این عذاب؟
خسته بیدار شده‌ام. کاش اصلا بیدار نمی‌شدم که خبر قتل تو را نخوانم آرمیتا. با اینکه همه می‌دانستیم که تو را روزها پیش کشته‌اند. فقط تجربه قتلهای پارسال هشیارترشان کرده است. که خبر را آرام آرام اعلام کنند. ما از زور مصیبت دیدن بی‌حس شده‌ایم و خودمان خبر نداریم.
از خشم و درد به خودم می‌پیچم. آن طرف جهان اسرائیل با تانکهایش حمله کرده به غزه. برای من اشکی نمانده که برای کودکان غزه بریزم. اشکهای من خشک شده است. اشکهای من و فریادهای من زیر پوست تنم به خودشان می‌پیچند.
گلویم درد می‌کند. دستم درد می‌کند. چشمم سرم قلبم... دخترکم را کشته‌اند. دخترک بیچاره‌ام را.
دشمنان زندگی و نور و زیبایی یک نوجوان دیگر را کشتند و «ما، نشستیم و تماشا کردیم.»
شیدا
6 آبان 1402
@mrs_shin

دوام بیاور عزیزِ من! اینجا زندگی هیچ‌وقت آسان نبوده است.🎈

روز چهارم: خداحافظ ژليش و سلام بر تهران

نشستم روبروى ناخن‌كار كه اينها را بردار. من ديگر نمى‌توانم تحملشان كنم. گفت نه. كوتاه كنم بماند. گفتم نه رنگشان را مى‌توانم تحمل كنم نه سنگينى و نه بلند بودنش را. مثلا ريموو كرد. گفت يك لايه نازك از مواد مى‌گذارم بماند. برق ناخن هم زد. روز اول قشنگ بود. حالا اما شبيه ناخنى شده كه نصفش را جويده‌اند. دو لايه و پوسته پوسته شده. بايد هى كوتاه كوتاهش كنم و هى منتظر بمانم تا اين لايه هم برود كنارى و ناخنهاى خودم جان بگيرند.
٦ ماهى با ناخنهاى زنى ديگر زندگى كردم. ديگر بس است. حالا سبك و كوتاه هستند ولى هنوز ناخنهاى من نيستند.

آسمان را ابر ضخيم كبودى پر كرده. ولو شده‌ام روى مبل. گربه بزرگتر كنارم روى ميز چوبى خوابيده. بايد گلدانها را آب بدهم چون ديروز روز آب دادن گلها بود ولى من مهمان داشتم و ماند براى امروز. ابر مى‌خواهد ببارد؟ نمى‌دانم.

بالاخره ظهر رفتم به خانه پدرى. تمام راه كه هواى تهران بر خلاف هميشه خيلى خوب خوب بود و شهر بر خلاف هميشه خلوت بود و مسيرم بر خلاف هميشه كوتاه بود فكر كردم من براى همين مانده‌ام ايران.
براى اينكه فاصله فكر كردن تا رفتن به خانه خانواده‌ام نيم ساعت بيشتر نباشد و خب بيشتر وقتها همين مسير نزديك دور مى‌شود. اما هركسى از من پرسيد چرا مانده‌اى ايران مى‌گويم براى اينكه يك روز در اواخر مهر تهران كه هوا بر خلاف هميشه خوب و ملس است و آسمان تهران پر از هفت سايه آبى خاكسترى است خورش فسنجان بريزم توى ظرف و ببرم خانه پدرى بگويم براى شما آوردم. فقط و فقط براى همين.

يك كاميون كوچك بار سنگريزه‌اى را در زمين كنار خانه خالى مى‌كند. گربه بيدار مى‌شود و مى‌ايستد. گوش مى‌دهد. دوباره توی خودش گوله می‌شود و می‌خوابد. جمعه است. آسمان كبود و خوش رنگ است. بايد گلها را آب بدهم و ظرفها را بشورم و اجازه بدهم سيل كارهايم مرا با خودش ببرد.

كاش ببارد. مهم نيست كه شهر شلوغ و زشت و گل‌آلود و ترافيك مى شود. كاش ببارد چون پاييز است. براى يك نفر كه در تهران مانده و قصد رفتن هم ندارد يك روز زيباى پاييزى است که کاش ببارد. 👀

شیدا
۲۸ مهر ۱۴۰۲

@Mrs_shin

🎧

@yasiiism

yalan mi?

🎧 جستجوی موزیک در آهنگیفای

ماه كامل و حسرت زاده جهان اول بودن

ماه هشتم شهريور را ديديد؟ بزرگ و سفيد و تميز روى آسمان بود و زحل كنارش بود. گفتى زحل كدام بود؟ گفتم آنكه يك حلقه دارد بعد رفتم سرچ كردم زحل و ديدم زحل اصلا سطح واقعى ندارد، يك سياره ناموجود. دوست دانشمندم گفت ديدنش خوش‌يمن است. ديدن چيزى كه وجود ندارد، خوش‌يمن است و كاش مى‌شد چشمها را بست روى اين همه چيز بديمنى كه واقعا وجود دارند.

داشتم فكر مى‌كردم زندگى در جهان اول چه شكلى بايد باشد؟ سعى مى‌كردم تجسم كنم و نمى‌شد. نه صرفا زندگى در جهان اول، فكر كردم اينكه متولد آن جهان باشى و همانجا هم زندگى كنى چگونه خواهد بود؟

يك ويديو ديده بودم كه از تينيجرهاى آمريكايى مى‌پرسيدند پايتخت ايتاليا كجاست و سوالهاى عمومى دم‌دست مثل اين و مى‌خنديدند و غلط جواب مى‌دادند و باز مى‌خنديدند. دلم مى‌خواست من يكى از آنها بودم، خوش و نادان زندگى مى‌كردم. ايران و عراق و افغانستان برايم يكى بود يا اصلا نمی‌دانستم رم پایتخت ایتالیاست یا پاریس.

فكر مى‌كنم ما امكانات جامعه ايران را دست كم مى‌گيريم. ما مى‌توانيم دوره‌هاى جامع «اميد به زندگى» براى غربيهايى كه از فرط خوشى به پوچى رسيده‌اند برگزار كنيم.

تور ايران برايشان برگزار كنيم. اينترنت كند فيلتر شده دستشان بدهيم. هزار قانون مسخره‌اى كه از بچگى با آن بزرگ شده ايم توضيح بدهيم برايشان.

بگوييم كه ما در كشورى زندگى مى‌كنيم كه كاشف الكل آنجا زندگى كرده و اينجا شراب خوردن جرم است. حافظ و سعدى را داشته و اينجا عشق و شعر و رقص جرم است. هزاران زن فرهيخته داشته و دارد و اينجا زن بودن جرم است. جوان بودن جرم است. نفس كشيدن جرم است. رقص موها در باد جرم است. انتقاد به نخاله دست چندم حكومت جرم است. آواز خواندن مردى كه از آزادى مى‌گويد جرم است.

ايرانى اينجا مجرم به دنیا می‌آید.

بله شما آن كمپ را مجسم كن كه جوان آمريكايى/ نروژى / فنلاندى و … افسرده را مى‌برى توى خيابان و مى‌گويى سعى كن اينجا دوام بياورى. بعد ساز را از دستش بگيرى. حق لباس پوشيدن را ازش بگيرى. بوسيدن را ازش بگيرى. رقصيدن را ازش بگيرى و …

قول مى‌دهم به كشورش كه برگشت آن افسردگى و پوچى دست از سرش برمى دارد و مى‌رود سجده مى كند به زمينى كه "آزادى" در آن محترم است.

زحل مال اوست. ابرماه مال اوست. آرزو مال اوست. سهم انسان جهان سومى همين است که خيالهاى پوچ را مى‌بافد كه اگر در جهان اول به دنيا آمده بود و از وجود "ايران خمينى" بى‌اطلاع بود زندگى‌اش چه شكلى مى شد…

شيدا
١٠ شهريور ١٤٠٢
@mrs_shin

از اتاق فرمان گفتن اون تبره نه نيزه، گفتم عيبى نداره، تبر هم خوبه، بزنم نصف كنم خود سابقم رو