ببخشید والا من سعیمو کردم نمی‌دونم دیگه

"seasonal depression" is such a funny word to me. Is it like a coat? Open your closet and take it out tonight. dust it off and put it on. Winter comes. The cold brings a sort of exhaustion that settles in deep, filth that can't be cleaned even in a hot shower until you realize that it's just you. It's a weight heavy on my shoulders and it's the cold in my bones and I carry it like a spoiled cat laying on my chest. Spring begins and with it slithers the ouroboros. I shed my skin but so does my melancholia. I put the coat back in the closet thinking about how Atlas shouldered off the sky to Hercules, ignoring what happens the next scene. I cut out parts of myself, but is it to grow anew and begin a new life or is this just self destruction? Can't you see? It's no longer a metaphor, I am eating myself alive and It's not to remove the bad parts. Take away some semblance of hope here, a little survival will there. Summer is the strangest one. Time passes like an abstract context. I simply don't exist. I stay in my bed, and if human body could rot before it dies, my body would thrive with fungus. It certainly does feel like I've already died and what remains is merely a parasite controlling a shell of what was before. "Decay exists as a form of life", after all. At last there is fall, with its red and orange imagery. I have to communicate with other people so I have to become a human again, and for a little while i think I'm doing better. But the truth is I'm just a moth. Did you know that moths aren't attracted to light? They use the sunlight as guide, and when there is a source of light nearby, they mistake it for the sun. It messes with their sense of direction and make them confused. Isn't that familiar? Do you have any sense of direction? Close your eyes. If I try hard enough, I can convince myself that I was Icarus, that flying towards the light was a purpose worth burning for. Moths and Icarus, Ouroboros and Atlas, but I'm more familiar being called Tantalus. I crave burning and drowning every day, but the sea rejects me and my wings are glued too strongly. I claw at the wax but it never comes off.

https://t.me/AtreusCurse/32910

I don't disagree with you. But I would point out that this entire time we've been talking about the "visual arts" (I should have specified) and what is "art"- not music, or dance - which are the "performing arts". Visual art such as photography has a different set of parameters that determine its "art-ness". All I've been saying to you is that aesthetics, beautiful things, or anything else you can think of, doesn't mean that something is art. That's literally my main point.

Arcane spoiler

بیاید یه چیز جالب براتون تعریف کنم.

یه مفهومی هست به اسمِ Baker/baker paradox.
یه سری محقق میان و عکس یه آقایی رو به دوتا گروه آدم نشون می‌دن. به گروه اول می‌گن این آقا نونواست (baker)
و به گروه دوم می‌گن که ایشون فامیلیش Bakerئه. در واقع همون کلمه رو یک بار به عنوان شغل و یک بار به عنوان نام خانوادگی مطرح می‌کنن.

چندوقت بعد میان از آزمودنی‌ها می‌پرسن که یادشونه موقع دیدن تصویر چه کلمه‌ای رو شنیده‌ن یا نه. به طرز عجیبی، کسایی که baker رو به عنوان شغل بهشون معرفی کرده بودن بیشتر احتمال داشت که اون کلمه رو به خاطر بیارن.

از کتاب مقدمه‌ای بر ایدوئولوژی های سیاسی

این تصویرسازی در مزامیر به خوبی نشون داده شده. شعر 29 با این جمله شروع میشود که "ای فرزندان خدا، خدا رو توصیف کنید". همینطور در این شعر، یهوه خدای طوفان نامیده میشه و این قطعه توصیف میکنه که هدا بر طوفان نشسته و چطور صدای خدا صحرا را به لرزه درمیاره و زبانه های آتش را می شکافه (همون رعد و برق). که این توصیف از نظر محققین مربوط به الوهیم یا خدایی که در قسمت های اولیه انجیل از او نام برده میشه نیست. قطعه 82 میگه "خدا در برابر خدایان ایستاد و عظمتش را نشان داد. به همین دلیل تمام قطعه های زمین و کل کنعان از آن او شد." یا در قطعه 89 گفته میشه که "زیرا که در آسمان ها میتواند با یهوه مقایسه شود. که از بین پسران خدا مانند او می باشد؟"

ال به عنوان پدر زمان و پدر خدایان به تصویر کشیده میشه و خدای سازنده و به وجود آورنده ست. از اون طرف یهوه -خدایی که ذاتی جنگجو و درنده داره- به نابود کردن میپردازه، نه فراهم کردن. برای همینه که در کتاب پیدایش، این "الوهیم" ئه که داره دنیا رو خلق میکنه، نه یهوه (این رو بخونید). برای همینه که حین انجیل خوندن، از مروت و بخشندگی خدا گفته میشه در حالی که چندین صفحه بعد خدا رو به صورت جنگجویی بدون احساس و درحال قتل عام (یا دستور به قتل عام) به تصویر میکشه. همین طور تصویر خدا، که مخصوصا در رنسانس به شکل مردی با ریش سفید و صورت مهربانانه نقاشی میشده و الان به این شکل جا افتاده. این تصویر ال ئه، خالق صبور و پیر و خردمند، نه جنگاوری پی خون ریزی.

«کامل‌ترین نوع زیباییِ مردانه شیطان است. (به سبک جان میلتون)»

[بارقه‌ها، شارل بودلر، ترجمه‌ی عظیم جابری]