اما متوجه شده بودم که متاسفانه به طور ذاتی میل عجیبی به غمگین بودن داشتم.
در شلوغ ترین مکان ها،در آغوش فردی که قلبم برایش میتپید،دربین آدم هایی که حتی توانایی خنداندنم را داشتند من با لجبازی تمام غمیگن بودم.

همیشه به این فکر میکنم اگر من و تو سی سالگی به بعد که لابد کمی پخته‌تر از این روزهامان هستیم، باهم برخورد می‌کردیم، داستان‌مان انقدر زود به پایانش می‌رسید؟ اصلا ته داشت؟ و شاید باورت نشود که بدون در نظر گرفتن هیچ «شاید»ی، یک «آره»ی قاطع ضمیمه‌ی خیل عظیم این سؤالات یوزلس می‌کنم. که آخه عزیزم، حسرت خطرناک و کشنده ا‌ست. یک باتلاق لایتناهی‌ست که یک روز قایمکی و بی سر و صدا و به دور از چشم همگان، غرقت می‌کند. و من نمی‌خواهم بمیرم. نه به این زودی.
•دیانا موسیوند

سلام بر کسانی که شب‌های فراوان تکیه‌گاه افراد بسیاری بودند اما در شب‌های تنهایی خود هیچ تکیه‌گاهی جز تنهایی نداشتند.

باعث حالت تهوع ام میشید انقدر مزخرفید.

از آدما متنفرم،چون هیچکدوم پیشم نموندن
بگو من از چی دم می زنم چرا حرف از زیاد و کم میزنم

اونی که تو تاریکی کنارت نیست،تو روشنایی کس ننش.

عصبیم ،وقتی مده بچه زرنگی

منم مث تو
تو اسمونم رنگی نی.