صدای ظلم «همیشه» بلندتر از صدای مظلوم است!

امشب که شب اول محرم باشد، مصادف شده با هجدهمین سالگرد درگذشت سید جواد ذاکر، مداح با اخلاص سیدالشهدا که بسیاری با صدای او که طنین اخلاص و محبتش به اباعبدالله‌الحسین (ع) بود، پای این پرچم نشستیم.
کاش اگر یاد و نامی هم از ما می‌ماند این شکلی بماند.

یادش کنیم...

آن‌ها که مدافع تحریم انتخابات‌اند، حامیان اصلی بازگشت به گذشته‌اند. آن هم گذشته‌ای خیلی دور...
چه خوشمان بیاید یا نه، صندوق ولو با حضور ضعیف‌ترین گزینه‌ها بهترین راه حل است.
نفس رای دادن، یعنی «به عقب برنمی‌گردیم»!

بعد از 12سال، چند روزی می‌شود دوباره این رمان را شروع کرده‌ام. خیلی دلم می‌خواست ببینم در گذر این زمان نگاهم چگونه شده... لذتی که دارم از نثر کتاب و ماجراهای آن می‌برم خیلی بیش از گذشته است. این کتاب در کنار رمان «پل معلق» محمدرضا بایرامی از بهترین آثار اوست. (در یوتیوب درباره پل معلق قبلا حرف زده بودم).

پ.ن: این رمان در زمان انتشار در سال 89 به دلیل نام و برخی ارجاعات داخلش (به دلیل همزمانی با اتفاقات سال 88) مدتی با حواشی و توقیف روبه‌رو شد. این رمان در بستر رویدادهای مرتبط با فرقه دموکرات آذربایجان اتفاق می‌افتد و شخصیت‌هایش به نوعی از آن تاثیر می‌گیرند.

به مقصد نگاه کنیم

مقصد که داشته باشیم هیچ‌ جاذبه‌ای در مسیر ما را متوقف نمی‌کند. برای نوشتن یا خواندن هم همین است. اگر مقصد نباشد هر مسیر فرعی و کوره‌راهی ما را به خودش می‌خواند و از رفتن می‌مانیم. بارها گفته‌ام که از مسیر باید لذت برد ولی اگر حواسمان به مقصد باشد آن‌قدر غرق در لذت بردن از مسیر و جاذبه‌های آن می‌شویم که فراموش می‌کنیم قرار بود به جایی برسیم. حتی فراموش می‌کنیم برای چه حرکت کرده‌ایم.

مدتی است روی یکی دو موضوع متمرکز شده‌ام. اما در مسیر چند مرتبه پیش آمد که چیزی چشمم را گرفت و حواسم را پرت کرد. وقتی به خودم آمدم دیدم ای دل غافل، تو برای کار دیگری در این مسیر بودی و حالا اسیر جاذبه‌ای شدی که باید خیلی زود از کنارش می‌گذشتی و رد می‌شدی. پس باید پیوسته به خودمان یادآوری کنیم برای چه در این مسیر آمده‌ایم و قرار است به کجا برسیم. اگر اینطور نباشد هیچ‌وقت به مقصدی که برای خودمان ترسیم کرده‌ایم نمی‌رسیم.

برای رسیدن هم باید برنامه داشت، نگوییم حالا می‌رسیم بالاخره. باید خیلی زود تکلیف کار را روشن کرد. این زود ممکن است شش ماه یا یکسال یا بیشتر باشد ولی طوری نشود که هیچ‌وقت نرسیم و بگوییم مهم این است که در مسیر قرار دارم. انرژی کارها تا بالاست باید به یک نتیجه رسید وگرنه به مرور انرژی و انگیزه‌اش ته می‌کشد و ما می‌مانیم و یک مسیر طولانی که دیگر انگیزه‌ای برای اتمامش نداریم.

اگر می‌خواهیم بنویسیم باید برایش برنامه‌ریزی کنیم. اگر می‌خواهیم بخوانیم هم باید هدفی از خواندن داشته باشیم. هدف داشتن در خواندن، لذت بردن از خواندن را نفی نمی‌کند. پس تکلیفمان را روشن کنیم. زده‌ایم به دل جاده و اجازه می‌دهیم جاده ما را با خودش هرجا خواست ببرد یا می‌خواهیم خودمان بر جاده مسلط باشیم و چشممان به مقصد باشد؟

هیچ انسانی نمی‌تواند بزرگ باشد، مگر آنکه بداند چگونه مرگ را خوار بشمارد.

ــ محمدعلی اسلامی نُدوشن.

چندوقتی است، ریزریز خاطرات شیخ حسین انصاریان را می‌خوانم. چیزی که به چشمم آمده این است که وقتی درباره آدم‌ها حرف می‌زند، اهل گریه بر اباعبدالله الحسین بودن فرد برایش معیار مهمی است و اگر خصوصیت یا خاطره‌ای از کسی تعریف می‌کند، به این که اهل گریه و شرکت در مجالس سیدالشهدا است هم تاکید ویژه‌ای می‌کند. در کل قصه‌های جالبی از افراد تعریف می‌کند که برای اهلش می‌تواند جذاب و شیرین باشد.

علاوه بر این، نکته دیگری که به چشمم می‌خورد تعدد جلسات خانگی در سال‌های دهه چهل خورشیدی است، جلساتی که امروز جایشان خالی است. جلساتی که چندسالی است با تبلیغ در رسانه می‌خواهند دوباره احیا کنند، ولی روح آن جلسات با جلساتی که با تبلیغ و دادار دودور برپا می‌شود، زمین تا آسمان فرق دارد.

دوستی امروز به من سر زد. وقتی می‌رفت بابت اینکه به من سر زده بود از او تشکر کردم و بابت اینکه از نظر ذهنی خرجی حدود هفتصد هزار تومان برایم تراشید به روانش درود فرستادم. ?

پ.ن: با پیشنهاد یک کتاب و یک فیلم مواجهم کرد که همان فیلم هم اقتباسی از یک رمان بود که مجموع قیمت جفتشان همین حدود و کمی بیشتر می‌شود.

توضیح واضحات: نوشتم «خرج ذهنی» چون وضعیت طوری شده که برای تهیه یک کتاب باید حسابی «دو دو تا چهار تا» کرد.

هورا کشیدن برای دشمن، از دیروز تا امروز

در خاطرات خانم ایران ترابی در کتاب «خاطرات ایران» می‌خواندم که در ماه‌های اول جنگ (مهر و آبان) در سال پنجاه و نُه، وقتی برای خدمات درمانی و امداد به مجروحان به شهر سوسنگرد اعزام شده بوده، از محلی‌ها می‌شنود برخی از محلی‌ها در مقابل پای سربازان متجاوز عراقی گاو و گوسفند قربانی کرده بودند.

این خاطرات من را به امروز کشاند. به امروز که عده‌ای با دشمنان این سرزمین (مانند رژیم صهیونیستی) هم‌نوا و هم‌دل‌اند و وقتی به حرف‌هایشان گوش می‌دهی بهانه‌ای مثل ظلم و تبعیض ج.ا را مطرح می‌کنند که با وجود وارد بودن این نکات ولی بهانه خوبی برای ایستادن در آن سمت نیست. گروهی هم با عباراتی مانند «جنگ شناختی» و... می‌خواهند از تاثیر رسانه و... حرف بزنند و رنگ دیگری به قصه این گروه بدهند و بگویند اگر درست عمل شده بود، هیچ‌کس با دشمن هم‌صدا نمی‌شد.

ولی باید گفت سال پنجاه و نه که هنوز دو سال از پیروزی انقلاب نگذشته بود و دشمن رو در رو وارد خانه و زندگی مردم می‌شد، خبری از تبعیض و ظلم ج.ا نبوده یا هنوز آشکار نشده بود، که برخی از بومیان مناطق جنگ‌زده به پیشواز دشمن بعثی رفته بودند (و حتی برخی که کیلومترها با مرز فاصله داشتند هم از حملات دشمن خوشحال بودند) پس این که امروز عده‌ای برای دشمن هورا می‌کشند به نظرم ربطی به امروز و دیروز و ظلم و تبعیض و... ندارد.

آن‌ها هم که می‌خواهند ماجرا را پیچیده کنند هم به نظرم باید کمی تامل کنند که آیا رژیم بعث در مرزهای ایران هم همان جنگ شناختی که امروز دم از آن می‌زنند را پیاده کرده بود (منکر تبلیغات عراق و برانگیختن حس نژادی برخی اعراب منطقه نیستم ولی تبلیغات رادیوهای عربی را نباید با این ترکیب پیچیده یکی دانست).

هرچه هست دشمنی کردن و با دشمن نرد عشق باختن، قصه امروز و دیروز نیست. دشمن حتی دشمنی‌اش را فریاد بزند هم عده‌ای آن را از خیرخواهی و صداقتش می‌بینند و برایش دلیل و توجیه ردیف می‌کنند. من هم مثل خیلی‌ها از وضعیت اقتصادی و معیشتی ناراحتم و سخت در فشار، ولی ایستادن سمت دشمن را به هیچ‌وجه نمی‌توانم در ک کنم!

آدم‌های زیادی در دنیا هستند که تحویلت می‌گیرند ولی اگر نتوانند از تو سواری بگیرند دیگر سلام هم نمی‌کنند و به چشم‌شان نمی‌آیی...