نمیدونین چقدر وجودم پر از خشم و تنفره و نمیدونم چطوری به این سرعت جایگزین اون حجم از احترام و دوست داشتن شد. اما اتفاقیه که افتاده و کاری هم ازم برنمیاد. میل به غیبت و کصونه واویلای فراوون دارم، دلم میخواد بشینم تا فردا صبح براتون حرف بزنم و خاله زنک بازی دربیارم از خودم و یکی باشه فقط تاییدم کنه ولی خب به خواب احتیاج دوچندان دارم الان.

میرم میخوابم صبح بلند میشم میرم حموم، تمرین میکنم و بعدش ناهارمو ورمیدارم میرم دانشگاه. فردا شاید روز بهتری باشه

آدما چرا اینجوری شدن؟

یازده خوابیدم که سه بلند شم واسه امتحان فردا بخونم. همسایه پارتی گرفته از صداش بلند شدم.

بگین که مازورکای قشنگیه

هنوز مغزم از سنگینی حرفای دیشب درد میکنه

موقعی که اون پیامو نوشتم زمستون بود. وسط اعتراضات بودیم. فردا صبحش تا خرخره برف اومد، من سونات هایدن تمرین میکردم و تمرینای تئوری رو حل میکردم.

پسر تنها زندگی کردن خیلی خوبه. ساعت فاکینگ یک شبه و نیاز نیست به کسی توضیح بدم چرا دارم قارچ ریز میکنم پاستا درست کنم چون گشنمه.

آهنگ داره پخش میشه منم دارم با لامپ هود که آبی آرومه پاستا درست میکنم.

هنوز فروردینه؟؟