این که چطور تالکین در ارباب حلقه ها دنیای کاملی با تمام جزییات خلق کرده، دیوانه کننده است۔
اینکه چطور سرنوشت دنیا به سفر هابیت ها و نابود کردن حلقه بستگی دارد و چطور هابیت ها با شوخ طبعی و بامزگی خاص خودشان و به روش خودشان این سفر را پشت سر می گذارند و چطور دلهره کم کم در داستان گسترش می یابد۔ ترجمه ی رضا علیزاده عالی است و غرق شدن در دنیای تالکین، همان چیزی است که به آن نیاز دارم۔
این روزها بیشتر افکارم درباره ی دنیای اوست۔ به این فکر می کنم که موقع خلق یک دنیا به این بزرگی و شگفت انگیزی چه حسی داشته، و این که چقدر داستان ها خوبند۔ مخصوصا آن ها که در دنیاهای خیالی اتفاق می افتند۔ خیال۔ تصور۔
فکر می کنم می شود برای آنها که خیلی خیلی احساس افسردگی می کنند، خواندن ارباب حلقه ها را تجویز کرد۔ دیدن فیلم ها لذت بخش بود اما کتاب چیز دیگری است۔ همیشه فکر می کردم کتاب سختی است، چیزی شبیه صدسال تنهایی، پر از اسمهای سخت و شبیه هم  و توضیح تاریخ و ۔۔۔ اما یک داستان فوق العاده است و خواندنش بی نهایت لذت بخش۔ حداقل تا اینجای کتاب اول که این طور بوده۔
بهترین چیز برای فکر کردن است۔حالا،  وقتی فکرهای ترسناک و دوست نداشتنی می آیند،من خیلی آرام حواسم را جمع هابیتها می کنم ۔ هابیت ها و حلقه ای که پنهان کرده اند ۔ هابیتهای کوچک با پاهای بزرگشان و سفری بی نهایت خطرناک که آنها به طرزی معجزه آسا آن را با موفقیت به پایان می برند۔ انگار بودن این کتاب، اتفاق افتادن آن داستان ها  و پیروز شدن روشنی بر تاریکی،  فکر کردن به جزییاتش، فکر کردن به تالکین ، خالق این دنیا ، مرا قدرتمند می کند۔ نمی دانم چه طور وصفش کنم۔ شبیه پناه بردن به خیال و فرار از افکار خودم نیست۔ چیزی بیشتر از این است۔ لذتی است که برایم تازگی دارد۔

سال‌ها طول کشید دوزاری‌م بیفته که خیلی از نقل قول‌های بزرگ درباره اینکه هر چه بکاری، همان را درو می‌کنی چندان در دنیای واقعیت، صادق نیستن. حالا بعد از سی و چند سال فهمیده‌ام فارغ از اینکه چه چیزی می‌کارم باید عن‌هایی زیادی رو برداشت کنم. عن‌هایی که حال آدم رو بهم می‌زنند. و گاهی گاهی گاهی یه ریحون تازه هم وسط اون عن‌ها پیدا کنم. زندگی به من یاد داد باید خیلی قدر اون ریحون تازه رو وسط عن‌های تمام‌نشدنی بدونم. متاسفانه سال‌های زیادی رو صرف شوکه شدن از مواجهه با عن‌ها کردم و شاید ریحون‌هایی رو از دست داده باشم. خب آدم باید تجربه کنه، عن‌ها رو با آغوش باز بپذیره و منتظر اون لحظه تاریخی رسیدن به ریحون تازه بمونه. و اون آدم یادش نره که باز هم وظیفه‌ش کاشتن بذر ریحون و همه چیزهای خوبه، فارغ از عنی که نصیبش می‌شه.

کلاس دوم ب کانگرو، یک‌ رسم زیبایی دارد.
هر از چندی، وقتی یک بچه ای خیلی ناآرامی یا با بقیه دعوا کند و نظم کلاس را بر هم بزند، یا اصلا کار خاصی نکند و ساکت و ناپیدا و محو باشد، خیلی بیهوا و بی مناسبت خاص، از او دعوت می شود که بیاید در وسط کلاس روی تک صندلی بنشیند.
از بقیه کلاس هر که خواست داوطلبانه، نوبت میگیرند و تک تک، یک جمله مثبت در مورد او می گویند:
ناخن‌هایت تمیز است.
خوش بویی.
فوتبالت عالیست.
به من خیلی کمک کردی تا الان.
تمرینهای ریاضی را سریع حل می‌کنی.
نقاشی امروزت را دوست داشتم.
خوشحالم تو دوست منی...
هر که هم نخواست چیزی نمی‌گوید.

به این رسم می‌گویند «دوش آب گرم». در تابلوی ته کلاس، که درباره قوانین و رسوم کلاس دوم ب کانگروست، جلوی عبارت دوش آب گرم نوشته شده:
برای اینکه ما خیلی ارزشمندیم ولی لازم داریم که گاهی یادمان بیاورند و به ما با صدای بلند بگویند.

به نظرم بچه هایی که از همین هفت سالگیشان دارند تمرین می‌کنند هر از گاهی هم که شده در روزهای بی اتفاق و عادی، یا روزهای پرتنش‌ و خسته کننده و سختشان، فقط خوبی ها را در دیگری پیدا کنند، بفهمند و با صدای بلند ازشان قدردانی کنند، در بزرگسالی، یاد گرفته اند که واضح و بی خجالت به دیگری بگویند دوستت دارم،
چه چیز را در تو دوست ندارم،
قدردانم برای....
دلخورم برای...
و اینکه تو ارزشمندی، من ارزشمندم. ما حق زندگی داریم و ناکامی و ناامیدی، خشونت و حسرت مستمر، حق ما نیست.

این اپیزود، معرکه است. برای منی که اهل پیاده‌روی نیستم، متن‌های انتخابی و کتاب‌های معرفی شده، واقعا قلقلکم دادند✨

اپیزود چهل ‌و دوم رادیو دیو: گاه گم می‌شوم

‌‌‎ این اپیزود با حمایت مالی دنون
منتشر می‌شود.
www.danone.ir
شرکت دنون یکی از بزرگترین شرکت های غذا و نوشیدنی دنیاست که در ایران، دسرهای خوش طعم و سالم دنت را تولید می‌کند و آشنای قدیمی همه‌ی ماست. دنون لبنی پارس به عنوان اولین شرکت در ایران موفق به کسب گواهینامه بی کورپ، یکی از بالاترین استانداردهای زیست محیطی و اجتماعی در دنیا، شده ‌است. رعایت این استانداردهای سختگیرانه به معنای فعالیت موثرتر و مفیدتر دنون در مسیر تبدیلِ جهان به جای بهتری برای زندگی است.دنون، یک زمین یک زندگی.

کاور از نقاشی اثر هانیه فرهادی نیک
نام اپیزود برگرفته از شعری سروده بیژن الهی

حمایت از ما از داخل ایرانحمایت از ما از خارج ایران: پی پل / پیتریان
@radiodeev

انتشار خبر محکومیت و لغو مجوز کار یکی از روانشناسان مشهور ایرانی توسط دادگاهی در استرالیا و به دلیل تخطی از مرزهای اخلاق حرفه‌ای، بسیار متاثر کننده بود. به خصوص که سالها قبل با ایشان آشنایی و دوستی داشتم. طبیعتا من در جایگاهی نیستم که بخواهم درباره درستی یا نادرستی این خبر اظهار نظر کنم ولی نکته­‌ای که ضروری دانستم به آن اشاره کنم این است که:

برخی از طرفداران و علاقه­‌مندان به ایشان که در مقام دفاع برآمده­‌اند بیان می­‌کنند: "فرضا که چنین اتفاقی هم رخ داده باشد، یعنی درمانگر با مراجع­‌اش رابطه جنسی برقرار کرده باشد، این خطای شخصی است و ایشان هم عذرخواهی کرده است! مگر آسیبی به کسی زده است؟"

این اظهار نظر که حاکی از عدم آشنایی گوینده با سازوکار روان آدمی و ابتدایی‌ترین اصول اخلاق حرفه‌ای است بسیار خطرناک است. چون به نوعی خطایی را که به هیچ وجه شخصی نیست و اتفاقا بسیار هم آسیب جدی به روان قربانی زده است، نرمال سازی می‌کنند. توضیح آن پیچیده است و شاید در این فضا نگنجد، اما ساده شده آن این است:

مراجع (در هر سن و سالی که باشد) در رابطه با درمانگرش، از نظر وضعیت روانی همچون کودک است و درمانگر در جایگاه والد قرار می‌گیرد. پس، رابطه جنسی والد با فرزندش ، آن هم کودک، به هیچ وجه قابل پذیرش نیست.

اگر ایشان یا هر روان‌درمانگر دیگری با مراجع خود رابطه جنسی برقرار کرده باشد به هیچ آب زمزمی نمی‌توان تطهیرش کرد و به هیچ وجه صلاحیت فعالیت در این حرفه را ندارد.
خوشبختانه قوانین حرفه‌ای در این زمینه کاملا واضح و جدی است.

‌
او تندخود نبود؛ آن‌ها از سمت شکسته‌اش به او نزدیک می‌شدند.

@makous_mahi