‌
چهار مرد در لباس یونیفرم
سرباز کوچولوی منو میبرن به خونه.

اکتبر
هیچ‌وقت مهربون نبودی

دچار بی‌حسی موضعی شدم،
تو موضع‌هایی
که قبلا حس داشت.

3:45
سقوط من در خودمه
سقوط ما مثل منه...!

آهنگ امشبمون یکم متفاوتِ
ایرادی نداره دوسش ندارید
ولی اینجا باشه.

برادران یک جهتی که قرار بود بعد ۱۸ ماه
برگردن و هرگز برنگشتن

‌
نیاز به تخلیه بار منفیِ شبی رو دارم که گذروندم؛ پس عهد بستم با خودم، اجازه ندم
کسی متوجه چیزی بشه و حتی خودم هم باید فراموشش کنم
باید بلند شم و تیکه پاره‌های تنم رو که این ور و اون ور اتاق افتادن دوباره سرهم کنم
می‌خوام درست شه، من و این مملکت باهم. اما زندگی این طوری نیست، من خوبم و بهتر هم می‌شم، اما وطن هیچ‌وقت دوباره وطن نمی‌شه.

تو این نقطه، تمام میلم به دنیا و محتویاتش به ته رسیده.

هیچ ادیتی از متین وجود نداره که منو
از خودش نا امید کنه

حس میکنم واسه هیچی و هیچ‌جا
و هیچکس ساخته نشدم.