بخند هستیِ من! خنده‌ات امید دهنده‌‌ست
که غیر خنده‌ی تو هرچه هست و نیست کُشنده‌ست

که خنده‌های تو سیاره‌ای‌ست جنگلی و سبز
که بر طراوت هر شاخه‌اش هزار پرنده‌ست

که خنده‌های تو حِرز است و دفعِ جنبل و جادو
که هر طلسم که اسمِ تو می‌برم شکننده‌ست

بخند و زنده نگهدار جانِ طفلکی‌ام را
که این جهانِ درندشت، غصه‌هاش درنده‌ست
#
مرا خیالِ شبی گرمِ با تو مست‌شدن نیست
که صرفِ دیدنِ زیباییِ تو مسخ‌کننده‌ست

تو راه می‌روی و کوه و چشمه نقلِ تو دارند
تو حرف می‌زنی و کاه و کهکشان شنونده‌ست

شبیه لحظه‌ی مرگِ هزار ماهیِ عاشق
به زیر پای تو رقصِ هزار قلبِ تپنده‌ست

بر این شکسته، بر این آس و پاسِ حل‌شده در اشک،
بخند هستیِ من! خنده‌ی تو برگِ برنده‌ست

#وحید_صدیقی
♾ @vaajeh_magazine
واژه | مجله مجازی شعر جوان

خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد
نخواست او به منِ خسته بی‌‌گمان برسد

شکنجه بیشتر از این؟ که پیش چشم خودت
کسی که سهم تو باشد به دیگران برسد

چه می‌‌کنی اگر او را که خواستی یک عمر
به راحتی کسی از راه ناگهان برسد...

رها کنی برود از دلت جدا باشد
به آنکه دوست‌ترش داشته، به آن برسد

رها کنی بروند و دو تا پرنده شوند
خبر به دورترین نقطه‌ی جهان برسد

گلایه‌ای نکنی بغض خویش را بخوری
که هق‌هق تو مبادا به گوش‌شان برسد

خدا کند که... نه! نفرین نمی‌کنم که مباد
به او -که عاشق او بوده‌ام- زیان برسد

خدا کند فقط این عشق از سرم برود
خدا کند که فقط زود آن زمان برسد

#نجمه_زارع
♾ @vaajeh_magazine
واژه | مجله مجازی شعر جوان

بعد از تو این مسافر بی‌مقصد
از جای خود نخورده تکان حتّا
در آینه به صورت برعکسش
عکس تورا نداده نشان حتّا

بعد از تو درد مزمن مرموزی
مانند درد کهنه‌ی یک سَرپُر
بی‌وقفه تیر می‌کشد از قلبش
امّا نمی‌شود نگران حتّا

ذهنی که تا همین دو سه ماه قبل
در حیرت حقیقت هستی بود
در بند واقعیت محتومش
وقعی نمی‌نهد به جهان حتّا

او که قرار بود فلک را نیز
با دست روی خاک فرود آرَد
کز کرده کنج خانه‌ای و اکنون
دستش نمی‌رسد به دهان حتّا

او که قرار بود رجزخوان
فتح هزارخوان جهان باشد
عمری دریده است گلویش را
امّا نگشته مرثیه‌خوان حتّا

او که برای سبز شدن در باغ
امّیدوار باد‌ بهاری بود
از ریشه خشک گشته و دیگر نیست
در انتظار باد خزان حتّا

بعد از تو مَرد خانه‌ی متروکت
پوسیده است مثل خود خانه
امّا نکرده است عیان حتّا
امّا نکرده است بیان حتّا

#غلامرضا_طریقی
♾ @vaajeh_magazine
واژه | مجله مجازی شعر جوان

? #ترانه_گرام
تنهای تنها
با صدای: #معین
ترانه‌سرا: #مسعود_فردمنش
♾ @vaajeh_magazine
واژه | مجله مجازی شعر جوان

و هرچه می‌گذرم، رودخانه می‌بینم
چقدر دور و برم رودخانه می‌بینم

حضورِ ممتدِ هر بودن و نبودن را
درست در نظرم رودخانه می‌بینم

و از مقابلِ آیینه‌ها که می‌گذرم،
-همین‌که می‌گذرم- رودخانه می‌بینم

چقدر ماهی‌ام این‌روزها... -به ماهیتم،
به هرچه می‌نگرم ، رودخانه می‌بینم-

قسم به «با مژه پارو زدن»، به «غرق شدن»
به «چشمِ در سفرم»، رودخانه می‌بینم

و چشم‌های من آنقدر نیلی‌اند و نترس
که جای کاخ و حرم، رودخانه می‌بینم

و چشم‌های من آنقدر قایقی بلدند
که چشم هم بچرم، رودخانه می‌بینم

همیشه پشت سرم سنگریزه‌ها گفتند
که می‌زند به سرم رودخانه می‌بینم

تو می‌خورد گذرت، رودخانه می‌بینی
و من که در گذرم، رودخانه می‌بینم

#محمدامین_خلیلیان
♾ @vaajeh_magazine
واژه | مجله مجازی شعر جوان

? #ترانه_گرام
ذره‌بین
با صدای: #محسن_چاوشی
ترانه‌سرا: #کاظم_بهمنی
♾ @vaajeh_magazine
واژه | مجله مجازی شعر جوان

ظاهراً شادیم اما باطناً غم‌پروریم
شک نکن ما از عذاب عشق لذت می‌بریم

گاه با آواز دشتی، گاه با یک قاب عکس
هی برای قلبِ آتش‌دیده هیزم می‌خریم

اولین عهدی که با هم داشتیم این جمله بود:
ما گلیم خویش را از آب در می‌آوریم

مثل یک گنجشک کوچک در سکوت یک قفس
سخت تنهاییم، محزونیم، بی‌بال‌و‌پریم

ای دل دلواپسم، با درد دلتنگی بساز
ما زیادی عشق ورزیدیم، ما خوش‌باوریم

من خودم را دوست می‌دارم شما را بیشتر
تو خودت را دوست می‌داری و من را...
بگذریم!

#حسن_خلجی
♾ @vaajeh_magazine
واژه | مجله مجازی شعر جوان