انقدر از نقاشی دور بودم که امروز احساس می‌کردم دیگه بلد نیستم قلمو دست بگیرم.

و تنها چیزی که در نهایت میشد بنویسم:

صبحا در حدی خواب آلود لباس می‌پوشم و آماده میشم که امروز رسیدم دانشگاه فهمیدم مقنعه ام رو برعکس پوشیدم ‌‌⁦ಠ◡ಠ⁩
توی سرویس بهداشتی درستش کردم:)

دلم چایی خوردن دور آتیش می‌خواد

دلم یه زندگیِ روتین دار می‌خواد.

اکثرمون عادت داریم وقتی با فردی آشنا می‌شیم که نمی‌دونیم آدم مناسبی هست یا نه، اون شخص رو زیر میکروسکوپ میذاریم، درصد خلوصش رو محاسبه می‌کنیم، از افکارش مشتق می‌گیریم و در صورت رؤیت اولین مشکل، بهانه ای دستمون میاد تا از بین گزینه ها حذفش کنیم.
این موضوع برای من یک مقدار متفاوته.
نمی‌تونم به کسی که هر روز شیش صبح از خواب بیدار میشه، همیشه صف نونوایی رو رعایت می‌کنه، هربار زودتر از بقیه سلام و احوال پرسی می‌کنه، همیشه گوشیش در دسترسه و زود سین میزنه، هر روز مرتب و اتو کشیدس و یا همیشه آن تایمه و خواب نمی‌مونه اعتماد کنم.
برای من آدمی که پشت ترافیک های سنگین و اعصاب خورد کن بازم مهربونه، وقتی پاش به پایه‌ی مبل می‌خوره به زمین و زمان لعنت نمی‌فرسته، وقتی موهاش حالت نمی‌گیرن زیر لب فحش نمیده، هیچوقت با منشی دکتر دعوا نمی‌کنه، کارتش موجودی نداره ولی به زندگی امیدواره، از صدای آلارم گوشیش متنفر نیست و وقتی گرسنشه خوش اخلاقه، ترسناکه!
اگه بخوام صحیح تر بگم؛ من نمی‌تونم به آدمایی که بی نقصن اعتماد کنم.
از نظر من کسایی قابل اعتمادن که به اندازه‌ی خوبی هاشون، بتونم بدی هاشونم ببینم، کسایی که بتونم نقص هاشون رو بشناسم تا اونوقت تصمیم بگیرم که آیا اخلاق های بدشون برای من پذیرفتنیه و می‌تونم باهاشون کنار بیام یا نه.
اگر همیشه دنبال پیدا کردن آدم هایی باشی که هیچ نقصی ندارن؛ مطمئن باش که بالاخره یه روزی به خیالِ خودت پیداش می‌کنی. اما بعد ها گذر زمان بهت نشون میده که یه آدمِ دو چهره رو وارد حریم امن خودت کردی.

عه یه نفر لفت داد شدیم 111 تا
رند شدیم هوراااا:))

این ساعت از شب به بعد، به همه‌چیز فکر می‌کنم حتی اگر آزارم بده.