????

پاییزه عزیزم! دیگه هوا کم‌کم داره به سمتی میره که پیاده‌روی مزه میده، موزیک گوش دادن مزه میده، قهوه گرم مزه میده!
پاییزه عزیزم! عاشقی مزه میده، "خیلی‌ وقته می‌خوام یک‌چیزی بهت بگم" مزه میده! ..
??☕️?

https://www.instagram.com/reel/Cx_QkzqLLkf/?igshid=MzRlODBiNWFlZA==

انقدر همه رفتن رشت که خاک بر سر من ??‍♀️??‍♀️

برگشتن به کتاب مثل برگشتن به شهرهایی است که فکر می‌کنیم شهر ما هستند ولی در واقع فراموش‌شان کرده‌ایم و فراموش‌مان کرده‌اند. در شهر ــ در کتاب ــ بیهوده به گذرگاه‌ها سر می‌زنیم و دنبال نوستالژی‌هایی می‌گردیم که دیگر مال ما نیست. محال است برگردیم به جایی و همان طوری بیابیمش که آخرین بار ترکش کرده بودیم. محال است در کتابی دقیقاً همان چیزی را کشف کنیم که اولین بار بین خطوطش خوانده بودیم.

•{اگر به خودم برگردم/والریا لوئیزلی}•

ولی شاید هر آدمی فقط دو سکونت‌گاه حقیقی داشته باشد: خانهٔ کودکی و قبر. تمام فضاهای دیگری که ساکن‌شان می‌شویم طیفی خاکستری‌اند

•{اگر به خودم برگردم/والریا لوئیزلی}•

فرق پرواز با هواپیما، پیاده راه رفتن و دوچرخه‌سواری کردن مثل فرق نگاه کردن با تلسکوپ، میکروسکوپ و دوربین فیلم‌برداری است: هر کدام امکان شکل خاصی از دیدن می‌دهد. از داخل هواپیما جهان بازنمایی دوری از خودش است و روی دو پا ما محکومیم به دیدن حجمی از جزئیات میکروسکوپی. ولی کسی که یک متر بالاتر از زمین روی دو چرخ معلق است انگار می‌تواند همه چیز را از پشت لنز دوربین فیلم‌برداری ببیند: هر جا خواست می‌تواند روی جزئیات بماند و هر جا خواست، از چیزهای بی‌اهمیت بگذرد.

•{اگر به خودم برگردم/والریا لوئیزلی}•

???

قصه‌ها تکه‌تکه می‌شوند. یا فرسوده‌شان می‌کنی یا پشت سرشان می‌گذاری. با گذر زمان قدرت قصه یا خاطره‌اش محو می‌شود. با گذر زمان، تو کس دیگری می‌شوی. اما اگر عسل به خاکستر تبدیل شود، تو هم می‌توانی از دست قصه‌ها خلاص شوی.

•{نقشه ‌هایی برای گم شدن/ربکا سولنیت}•

وقتی کسی دیر می‌کند، گاهی آدم‌هایی که منتظرش بوده‌اند قصه‌هایی می‌بافند از این‌که چه اتفاقی ممکن است برای طرف افتاده باشد و کم‌کم خودشان هم آن قال گذاشتن‌ها، آدم‌ربایی‌ها یا تصادف‌ها را کم‌وبیش باور می‌کنند. نگرانی راهی‌ست برای این‌که وانمود کنی سکان آن چیزِ ناشناخته در دست توست و می‌شناسی‌اش و چقدر عجیب است که ما سناریوهای شوم را به ناشناختهٔ مطلق ترجیح می‌دهیم.

•{نقشه ‌هایی برای گم شدن/ربکا سولنیت}•

ورود به قلمروی نبودن باعث شده بود حسی به مرگ نداشته باشم. در برابر سرنوشت حتی هراس هم رنگ میبازد. هراس سوسویی از امید، شوق زندگی و ابراز وجود در خود دارد. احساسی عمیقاً اروپایی است و پروردۂ عزت نفس، حسی که میگوید تو ارزشمندی، حق و حقوق، نیازها و آرزوهایی داری. آدمی به آنچه به او تعلق دارد می چسبد و میترسد مبادا
از دستش بدهد. هراس و امید به یکدیگر پیوند خورده اند. امید که از دست برود،
هراس هم از بین می رود، دیگر چیزی نیست که بخواهی از آن بترسی!

•{من سرگذشت یاسم و امید/گردآورنده: پل روگات لوب}•