این روز ها حال علی......?

#۵۷

{گواهی سنگ}
{در بحث فضائل امام سجاد علیه السلام}

✏️روایت شده با اسناد از ابی اسحاق ابراهیم بن منذر که میگوید:اهل خراسان وجهی(پولی)برای امام سجاد علیه السلام فرستادند.محمد بن حنفیه علیه السلام فرزند امیرالمومنین علیه السلام به نزد برادر زاده ی خود امام سجاد علیه السلام رفت و گفت:این پولی که فرستادند مال من است؟
امام به او فرمود:عموجانم پول را برای من فرستاده اند ولی محمد بن حنفیه قبول نمیکرد و اصرار میکرد پول مال خودش میباشد.
درکنار امام سجاد علیه السلام تخته سنگی بودو به عموی خود فرمود: این سنگ شهادت و گواهی خواهد داد که پول برای چه کسی است،پس به او بگو که شهادت دهد که پول مال توست،محمد بن حنفیه نیز چند بار سنگ را خطاب کرد ولی چیزی نشنید.
وقتی که امام سجاد علیه السلام با آن سنگ حرف زد به اذن خداوند آن سنگ زبان باز کرد و گفت: به راستی ک پول برای علی بن الحسین علیه السلام میباشد و به راستی که تو ای علی بن الحسین وصی و فرزند وصی میباشی.سپس محمد بن حنفیه گریه کرد و گفت:ای برادرزاده ام مرا ببخش در حقت ظلم کردم.
امام سجاد علیه السلام نیز عمویش را بخشید.

?????
?مدینه المعاجز ج ۳ صفحه ی ۱۰۸
الامامةشیخ ابو جعفر محمد بن جریر طبری

امان از دل زینب....

فراق یار نه آن میکند که بتوان گفت
کجا توان ز دل با بی دلان سخن گفت؟!

_ارباب جانم?

شب جمعست هوایت نکنم میمیرم
من اگر گریه برایت نکنم میمیرم...

"بگیر از من هرآنکه تورا از من میگیرد"
#عزیزم‌حسین

#۵۶
{شفای زمین گیر}
{در بحث فضائل امام سجاد علیه السلام}

✏️روایت شده با اسناد که روزی یک نفر زمین گیر را به نزد امام سجاد علیه السلام اوردند رر حالی که اورا بلند کرده بودند زیرا قادر به راه رفتن نبود. امام سجاد علیه السلام با دست مبارک خود روی پای ان شخص کشید و ان شخص به اذن خداوند و دست مبارک امام سجاد علیه السلام شفا یافت و راه رفت و دیگر زمین گیر نشد.
????

?مدینه المعاجز جلد ۳ صفحه ی ۱۰۷ حدیث ۳

#۵۵
{بینایی}
{در بحث فضائل امام سجاد علیه السلام}

✏️روایت شده با اسناد از اعمش که میگوید:شنیدم ابراهیم بن الاسودکه میگوید:روزی کودکی نابینا به نزد امام سجاد علیع السلام اوردند و امام با دست مبارک خود بر روی چشمان ان کودک کشید و ان کودک به اذن خداوندمتعال و دست باخیر و برکت امام سجاد علیه السلام شفا یافت و بینایی خودرا بدست اورد.
????

?مدینه المعاجز ج ۳ صفحه ی ۱۰۷ حدیث ۲