می‌پرسند: «قلم با غم رفاقت دارد یا این دست انسان است که غم را هنرمندانه طرح می‌زند؟»
پاسخ می‌دهم: «قلم، آنچه که جان زیسته باشد را ماهرانه‌تر آشکار می‌کند و آدمیزاد دیر زمانی‌ست که با سوگ آشنا و با سرور بیگانه است.»

در نهایت جنگ، آن‌کس که شکست می‌خورد لزوما ضعیف‌تر نیست؛ چه بسا که او زخم‌های بیشتری را تاب آورده باشد.

شرافت در ساده‌ترین معنا ترجیح حقیقت است بر منفعت.

@SuddenlyYou

اساساً هیچ رنجی موفق نشد که من را از پا در آورد. من و رنج، در نهایت نفرت، با یکدیگر همزیستی مسالمت‌آمیزی داریم.

ناگهان تمام سلول‌های تنم قلب می‌شوند و من با میلیون‌ها قلب، دلتنگِ تو.

این پیام رو داخل چنلتون قرار بدید، تا یک موسیقی به شما بدم و کمی هم توصیف؟

از تو می‌خواهم برگردی تا زبان شعر جهان به فراموشی نرود؛ شاعرانه‌ها در ظلمت فقدان تو معنا باخته‌اند.

«کاش مهلت داشتیم!»درد چنان بی‌وقفه و مرتب به تن من می‌‌رسد، که مغزم پیش از پذیرش قبلی، مجاب به پردازش بعدی می‌شود. اتفاقات به قدری سریع رخ می‌دهند که من هنوز از مرحله‌ی بحران آخرین مشکلم عبور نکرده‌ام اما می‌بینم طی همین مدت، ده‌ها مشکل دیگر از جای جای زندگی‌ام قد علم کرده‌اند.
من هنوز برای از دست ‌داده‌هایم به اندازه‌ی کافی اشک نریخته‌ام. هنوز برای این‌همه مصیبت آن‌طور که باید عزاداری نکرده‌ام. مغز من هنوز در همان مرحله‌ی نخست باقی مانده و درحال غرق شدن است، اما جسمم تلنبار غم و رنج را روی شانه، به مراحل بعدی می‌کشاند و ادامه می‌دهد؛ چرا که فرصت مکث کردن در هیچ‌کدام از این مرحله‌ها را ندارد. بله من محکومم به ادامه دادن و آگاهم به این‌که «وقت عزا نیست…»
فقط کاش بعدها، روزی که مست از شراب آزادی به خانه برگشتم، فرصتِ یک سوگواری عظیم را داشته باشم و برای هر غم، هزاران بار بمیرم.

تو بار دیگر مرا زادی؛ این بار از غم، از دلتنگی، از تنهایی.