“نیاز دارم که رنجم بدهی تا بتوانم دوباره بنویسم. من نیاز به اندوه تو دارم.”

‏”که انسان چیزي نبود جز حفره‌اي بزرگ در درون. نه از حفره‌هاي پیچ در پیچ خبري بود و نه کوچک و متعدد. و ما از این حقیقت، هنگامي که حفره‌هاي‌ درونمان به پوسته رسید، آگاه شدیم. که بسیار دیر بود و بسیار عمر کرده بودیم، پس هیچ راهي پیش و پس روي ما نبود.”

کاش میشد هر شب در مسافرخانه‌ بخوابم. و هرگز به هیچ خانه‌ای تعلّق نداشته باشم.

هیچکس مارا در خاطرش ندارد. چهره‌مان برای هیچکس آشنا نیست. گویی از ابتدا بی چهره بدنیا آمدیم.

جهت قوای عقلیه‌ام رو به نگه داشتن خود است. یعنی هر روز تمام نیروی خود را به کار می‌گیرم که خرفت و دیوانه نشوم، کلماتم عادی باشد و کلک خیالی که در مواجهه با مثلاً دیوار، مغازه و یا آدم‌ها به ذهنم می‌رسد را برای کسی بازگو نکنم

‏مدام حرف می‌زنند آن‌هایی که نباید چیزی بگویند و مدام سکوت می‌کنند آنهایی که باید همیشه سخن بگویند.

دیگر هیچ تلاشی برای آنکه خود را به یاد دیگران بیاورم، نخواهم کرد. می‌دانم چه در این راه بکوشم و چه کوششی در این باره نکنم، محکوم به فراموش شدنم و در نهایت از یاد می‌روم.

‏”عزیزدلم، درست است که من راه بروز ندادن رنج‌هایم را آموخته‌ام و با کوشش بسیار در مقابل بروز آنها مقاومت کرده‌ام، اما درست نیست که تو فکر کنی هرگز غمی نداشته‌ام. عدم بروز، علتی برای عدم وجود نیست”

خودت را به من میخ کن. همه‌ی خودت را.