نمایشگاه عکس نصرالله کسرائیان
از امروز (۱۱ آبان) تا دو هفته دیگر
گالری یافته (تهران، دروس، خ یارمحمدی، بن بست طالقانی پ ۸)
.

?ما در این نسل‌کشی با اسرائیل همدست هستیم
?مصاحبه کریس هجز با جان میرشایمر

✅ موضوع این است که لابی اسرائیل اصرار دارد که ایالات‌متحده باید بی‌قیدوشرط از اسرائیل حمایت کند. وقتی درباره فلسطینی‌ها حرف می‌زنیم این موضوع اهمیت زیادی پیدا می‌کند. به این معنا که اسرائیلی‌ها آزادند هر کاری که بخواهند انجام دهند، از جمله نسل‌کشی در غزه و ما هم در هر حال از آن‌ها حمایت خواهیم کرد. این چیزی است که امروز مشاهده می‌شود؛ بنابراین وقتی مردم از جنگ‌های اسرائیل در خاورمیانه حرف می‌زنند -منظورم جنگ در غزه علیه فلسطینی‌ها، جنگ در لبنان علیه حزب‌الله و جنگ بین اسرائیل و ایران است- منظورشان جنگی است که ایالات‌متحده و اسرائیل با هم و مشترکاً درگیر آن هستند. امریکا به‌طور جدی در این درگیری‌ها دخیل است. خوشبختانه ما سرباز پیاده‌نظام نداریم که کشته شوند؛ البته پیاده‌نظام در اسرائیل داریم، اما نه زیاد، اما واقعیت این است که به اسرائیلی‌ها انواع تسلیحات و حمایت‌های دیپلماتیک می‌دهیم و اجازه می‌دهیم هر کاری که می‌خواهند انجام دهند. این کار پیامدهای زیادی برای منطقه دارد. همین‌طور برای خود ایالات‌متحده.*✅*** واضح است که اسرائیل علیه حزب‌الله می‌جنگد، چون حزب‌الله با پرتاب موشک و راکت به سمت شمال اسرائیل از حماس حمایت می‌کند. نتیجه نهایی این شد که بین ۶۰ تا ۷۰ هزار اسرائیلی مجبور شدند شمال اسرائیل را ترک کنند و موقتاً به مرکز منتقل شوند؛ سپس دولت نتانیاهو عمیقاً متعهد می‌شود که آن‌ها را به خانه‌هایشان در شمال بازگرداند؛ بنابراین آن‌ها می‌خواهند پرتاب موشک توسط حزب‌الله به سمت شمال اسرائیل را متوقف کنند. حزب‌الله می‌گوید فقط به شرطی پرتاب موشک را متوقف خواهد کرد که جنگ یا نسل‌کشی در غزه متوقف شود و البته اسرائیلی‌ها از انجام این کار امتناع می‌کنند، چون مصمم هستند غزه را پاک‌سازی قومی کنند؛ بنابراین نتیجه نهایی این است که اسرائیلی‌ها باید راه دیگری برای مقابله با حزب‌الله پیدا کنند؛ اولین استراتژی که به کار گرفتند حذف رهبران و سران بود. آن‌ها حسن نصرالله و تعدادی دیگر از مقامات ارشد حزب‌الله را کشتند، اما این هم تأثیر چندانی نداشت. بعد تصمیم گرفتند شهرها و روستاهای جنوب لبنان و بیروت را بمباران کنند و افراد زیادی را بکشند. امیدوار بودند با این کارزار تنبیهی حزب‌الله را مجبور کنند دست‌هایش را بالا بیاورد و تسلیم شود، اما این هم کارساز نبود؛ بنابراین استراتژی سومی را دنبال کردند که شامل حمله زمینی به جنوب لبنان بود؛ کاری که طی چند هفته گذشته انجام داده‌اند، اما این راه هم جواب نمی‌دهد. 

✅اگر روزنامه‌های اسرائیلی را بخوانید، می‌بینید که حزب‌الله روزانه به پرتاب ۱۳۰، ۱۴۰ و ۱۵۰ موشک به سمت اسرائیل ادامه می‌دهد؛ بنابراین اسرائیل با این کار مشکلش در لبنان را حل نمی‌کند. باید اضافه کنم در غزه هم مشکل به این شکل حل نمی‌شود. با استفاده از نیروی نظامی هم مشکلش با ایران حل نخواهد شد؛ بنابراین همه این‌ها به این معناست که اسرائیلی‌ها در دردسر بزرگی گرفتار شده‌اند و چون امریکا به‌شدت با اسرائیلی‌ها پیوند دارد ما هم در دردسر بزرگی هستیم.

✅ اسرائیل همیشه تأکید کرده است آخرین چیزی که می‌خواهد یک جنگ طولانی و فرسایشی است. به جای آن جنگ‌های سریع می‌خواهد. جنگ‌هایی که شش روز طول بکشند، مانند جنگ شش‌روزه معروف در سال ۱۹۶۷. علاوه بر این، اسرائیلی‌ها مدت‌هاست تأکید می‌کنند که می‌خواهند بتوانند این جنگ‌ها را به‌ تنهایی انجام دهند. نمی‌خواهند به کشور دیگری وابسته باشند. خوب، اگر به آنچه امروز در حال وقوع است نگاه کنید می‌بینید که آن‌ها در سه جنگ جداگانه درگیر هستند که هیچ نشانه‌ای از پایان آن‌ها وجود ندارد. حداقل یک سال است که این جنگ‌ها ادامه دارند و این بدان معناست که اسرائیلی‌ها واقعاً به مشکل خورده‌اند، چون نمی‌توانند به‌سرعت و به‌طور قاطع در این جنگ‌ها پیروز شوند.

✅باید به یاد داشته باشید در تاریخ ۱۴ آوریل که ایران به اسرائیل حمله کرد ایالات‌متحده نقش کلیدی در کمک به اسرائیل برای دفاع از خود در برابر موشک‌ها و پهپادهای ایران داشت. ما هر روز منتظر حمله دیگری از سوی اسرائیل علیه ایران هستیم و انتظار داریم بعد از آن ایران تلافی کند. خوب، اگر ایران تلافی کند، امریکا بیش از هر زمان دیگری نیرو در اسرائیل دارد تا به اسرائیل برای دفاع از خود کمک کند. چرا؟ چون خود اسرائیل نمی‌تواند حمله موشکی ایران را دفع کند؛ بنابراین با وضعیت بسیار جالبی مواجه هستیم که نه‌تنها اسرائیل نمی‌تواند در جنگ‌های پیشِ روی خود پیروز شود، بلکه این جنگ‌ها به جنگ‌های طولانی تبدیل شده‌اند و این جنگ‌های طولانی شامل وابستگی شدید اسرائیل به ایالات‌متحده است.

تاریخ انتشار: ۲۶ اکتبر ۲۰۲۴- ۵ آبان ۱۴۰۳

برای مطالعه متن کامل مقاله به آدرس https://b2n.ir/z55130 مراجعه کنید.

@cheshmandaz_iran

ایران، اسرائیل و سؤالات سرنوشت‌ساز

محمد فاضلی

به نظرم تنش‌ها و حملات نظامی چند ماه گذشته ایران و اسرائیل به یکدیگر را می‌توان از زاویه گزاره‌های زیر دید و بر اساس آن‌ها نتیجه‌گیری کرد. مهم‌تر، دو سؤالی است که در انتهای این متن طرح می‌کنم.

یک. ایران و اسرائیل داشتن اراده و توانایی حمله به یکدگر و ضربه زدن را نشان داده‌اند. هر دو طرف می‌دانند که توانایی ضربه زدن دارند، و هم ضربه‌پذیر هستند.

دو. ایران به دنبال بازدارندگی است، و با ترکیبی از قدرت نظامی و دیپلماسی فعال (از جمله سفرهای متعدد عباس عراقچی) به دنبال ایجاد بازدارندگی بوده است.

سه. ایران، علی‌رغم آن‌که با حمله محدود اسرائیل مواجه شده اما چند دست‌آورد مهم و ارزشمند داشته است:

1. خاک اسرائیل را هدف قرار داده بدون آن‌که با حمله متقابل و مستقیم آمریکا، مهم‌ترین حامی اسرائیل، مواجه شود. دور نگه داشتن آمریکا از درگیری مستقیم، دست‌آورد مهمی است.

۲.با دیپلماسی فعال، یکی از بزرگ‌ترین حمایت‌های دیپلماتیک بین‌المللی از ایران (در قالب محکوم کردن حمله اسرائیل توسط کشورهای مختلف) را رقم زده است.

1. انسجام اجتماعی کشور تقویت شده است. ترکیب قدرت نظامی و راهبرد دیپلماتیک در مسیر دور نگه داشتن ایران از جنگ ویرانگر، سطح اعتماد به عقلانیت را افزایش داده است.

چهار. ایران گزینه پاسخ نظامی را از مجموعه ابزارهای خود حذف نکرده و تهدید به کاربرد آن را حفظ کرده است. اراده داشتن برای استفاده از آن‌را هم قبلاً نشان داده است. قدرت نظامی‌ای که بدون استفاده از آن، مانع و بازدارندگی ایجاد کند، کارآمدتر است.

پنج. ایران، با ترکیب قدرت نظامی و دیپلماسی، امنیت خط قرمزهای خود (تأسیسات هسته‌ای، زیرساخت‌های نفت و انرژی و اقتصادی، و جان مقامات و شهروندان غیرنظامی) را حفظ کرده است. این در خاورمیانه بی‌‌ثبات دست‌آورد بزرگی است.

شش. هیچ گزینه‌ای روی میز نیست که با گذشت زمان، استفاده از آن ناممکن باشد. همه گزینه‌ها از جمله کاربرد توان موشکی برای حمله، در آینده و در صورت تشدید تنش یا اقدام اسرائیل فراتر از آن‌چه تاکنون انجام داده، در دسترس هستند.

هفت. ایران، اهمیت داشتن قدرت نظامی را در فضای اجتماعی و سیاسی داخلی، نشان داده و تثبیت کرده است.

?جمع‌بندی
صرف‌نظر از مسیر طی‌شده در سیاست ایران در چهار دهه گذشته، و وضعیت خاورمیانه در هشت دهه گذشته؛ ایران در یک سال گذشته (بعد از ۷ اکتبر) با منطقی ژئوپلتیک، بر اساس منفعتِ ملیِ دور نگه داشتن کشور از جنگی ویرانگر عمل کرده است.

ترکیب
۱. «دور ماندن از جنگ ویرانگر»

1. «نشان دادن اراده به کاربست قدرت نظامی در صورت ضرورت»

2. «استفاده مؤثر از دیپلماسی»

3. «نشان دادن چهره بازیگری معقول و دلمشغول امنیت خود»

دست‌آورد مهمی است.

رهبران سیاسی، نظامیان و دیپلمات‌های ایرانی در این مسیر، موفق عمل کرده‌اند. هیچ ضرورتی برای تضعیف این دست‌آوردها از طریق تشدید تنش وجود ندارد. بهتر است به این بیندیشیم که چگونه می‌توان این وضعیت جدید را به سکویی برای تأمین #امنیت‌وتوسعه تبدیل کرد. چگونه می‌توان این وضعیت را به راهبرد، سیاست و اقدام مؤثر بر بهبود زندگی ایرانیان تبدیل کرد؟

همه چیز در نهایت باید دست‌آوردهای کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت برای بهبود زندگی اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی ایرانیان داشته باشد. رهبران، نظامیان و دیپلمات‌ها چگونه می‌توانند با اولویت دادن به مردم، مطابق با مصالح و منافع ملی، این وضعیت تنش‌آلود را به ثبات توسعه‌زا و حل مسأله تبدیل کنند؟

?و دست آخر، دو سؤال مهم:

یک. پیام حکومت ایران، رو به مردمش، درباره این وضعیت، مسیر تاریخی طی‌شده تا این وضعیت، و از این وضعیت رو به آینده، چیست؟

دو. پیام ایران درباره خودش، رو به جهان، درباره مسیر تاریخی طی‌شده تا این وضعیت، و از این وضعیت رو به آینده، چیست؟

سرنوشت ایران را نه تعجیل در کاربست قدرت نظامی، یا حتی دیپلماسی، بلکه نوع و کیفیت پاسخ این دو سؤال می‌سازد.

@fazeli_mohammad

? سخنرانی محمد درویش درباره راهکار نجات نقش رستم! ?**

?** @darvishnameh

1️⃣ شامگاه دیروز، اول آبان ۱۴۰۳ پس از بازدید از آثار فرونشست زمین در محوطه تاریخی و راهبردی نقش رستم، به‌ویژه خطرات محسوس به سازه مشهور به کعبه زرتشتیان، در نشست تخصصی فرونشست زمین، آنی‌ترین تهدید کهن‌زادبوم‌های ایران مرکزی به همراه دکتر مهدی زارع شرکت کردم.

2️⃣ در این نشست که در مرکز اسناد اسناد و کتابخانه ملی شیراز برگزار شد، در ۲۳ دقیقه شرح دادم که کجا ایستاده‌ایم و چه باید کرد تا نقش رستم و دیگر کهن‌زادبوم‌های بی‌رقیب ایران در استان فارس را از دست ندهیم.

https://t.me/darvishnameh/12909

#نقش_رستم
#سخنرانی_محمد_درویش

به بهانه‌ی تغییر رییس سازمان سینمایی
باید مدیران را پاسخگو کنیم
کیوان کثیریان

ما اهل رسانه- به‌طور مشخص حالا رسانه‌های فرهنگی و سینمایی- چرا مدیران را پاسخگو نمی‌کنیم؟ چه در دوران مسئولیت و چه بعدش. چرا مدیرانی را که دورانشان تمام شده ول می‌کنیم بروند پی زندگی‌شان؟ چرا یقه‌شان را نمی‌گیریم که آقاجان بیا درباره اقداماتی که کردی و تبعاتش پاسخ بده. حالا چه عملکرد مثبت و چه منفی. بیا بنشین و بگو و از عملکردت دفاع کن، دلایلت را بگو. درباره عملکرد مدیرانت حرف بزن. رک و راست و صریح.
بابت همچه کاری که نمی‌گیرندمان. خیلی جاها به عنوان رسانه دست و دهانمان بسته است ولی بعضی جاها خودمان کم کاری می‌کنیم. کارِ حداقلی‌مان را که باید انجام دهیم دستکم.

دوم اینکه چرا ما به سرعت، مدیران جدید را وادار نمی‌کنیم که بیا بنشین ببینیم برنامه‌ات چیست. تو که مسئولیت‌ مهم پذیرفته‌ای بیا ببینیم اصلا برنامه داری؟ حوزه کاری‌ات و اقتضائاتش را می‌شناسی؟ از مشکلاتش خبر داری؟ یا می‌خواهی با تاتی‌تاتی و آزمون و خطا روی کله‌ی کچل ما اوستا شوی؟ بیا درباره عملکرد خودت در چندسال گذشته حرف بزنیم. ببینیم اصلا خودت را جزو بانیان وضع موجود می‌دانی یا نه؟ منتقد وضع موجودی یا مویدش؟ به کجاهایش انتقاد داری و کجاهایش را تایید می‌کنی؟ عملکرد کدام مدیران را تایید می‌کنی، کدام‌ها را نه و چرا؟ بیا بنشین ببینیم اصلا می‌خواهی چه کنی؟ چند مرده حلاجی؟ نباید بگذاریم کسی سه، چهارسال دیگر را با آزمون و خطا و تصمیمات غلط به باد دهد. هر مدیری وقتی می‌خواهد تصمیمی بگیرد باید بداند که هزینه‌ها و مسئولیتش را بپذیرد و پاسخگو باشد. بداند که گریزی از تبعاتش ندارد.
کار اصلی ما به عنوان رسانه باید تحلیل و مطالبه و پاسخگو کردن مدیران باشد، به اشد و اصرحِ وجه. هرکسی مسئولیت می‌گیرد باید بداند که بدهکار ماست نه طلبکار ما. ما باید مراقب حرکات او باشیم نه او مراقب ما، او باید خدمت کند و ما خدمت بگیریم. اینطور هم نیست که پایش را روی پا بیندازد و هرکاری دلش خواست بکند. اینطور هم نیست که وقتی می‌رود کسی نگوید بیا پاسخ بده که چه کردی. این ماجرا فقط به سود مدیران است و به ضرر مردم. رسانه باید جلوی این روال غلط را بگیرد.
من همینجا آقایان خزاعی و فریدزاده را جدا جدا به یک گفت‌وگوی صریح و چالشی زنده در هرکجا که بگویند دعوت می‌کنم. ببینیم کدامتان شجاع‌ترید.... پس خبر از شما.
@kasirian

تقریبا کامل منتشر شد؛
«جنگ روایت‌ها و آغاز جنگ ایران و عراق»

از تلاش دوستان اکوایران برای انتشار تقریبا کامل سخنانم ممنونم.

بر اساس فایل صوتی خودم، کمتر از دو دقیقه از مصاحبه در فایل تدوین شده نیست.
متن این دو مورد را اینجا منتشر می‌کنم؛

از دقیقه ۵ و ۳۷ جمله‌های زیر را گفته‌ام که کمتر از یک دقیقه بوده و در فیلم نیست:
«مسائل رو اغلب از دریچه‌ی نظامی دیدیم، ولی من احساس می‌کنم اگر می‌خواهیم درسی بگیریم از ماجرا و تجربه رو بررسی بکنیم، باید بیاییم از رده‌های بالاتر سوال بپرسیم و بحث کنیم و گفتگو کنیم و درس‌ها رو و تجربه‌ها رو استخراج کنیم. خب به هرحال کشور یک ساختاری داشته است که آقای خمینی در راس این ساختار بوده و رهبر بوده و تصمیم‌گیری با ایشون بوده در خیلی از مسائل و قدرت کامل کشور بودند. یعنی از این رده‌ها شروع می‌کنیم و بعد می‌رسیم به این‌که رئیس‌جمهور داریم، رئیس کل قوا داریم و مجلس داریم. بحث این‌گونه است.»

از دقیقه ۴۳ و ۱۵، حدود ۴۰ ثانیه در فیلم نیست که در آن جمله‌های زیر را گفته بودم؛
«اسناد باید منتشر شود اما وقتی شما بالاسر تحقیقات، سردار و تیمسار و مکان‌هایی مشخص می‌کنید که برای ورود به آن‌جا یک محقق باید کلی خان را رد کند تا مثلا به یک سند دسترسی پیدا کند و هرکسی هم نتواند دسترسی پیدا کند، معلوم است که بسیاری از جنبه‌ها مغفول می‌ماند. وقتی ستاد کل را قرار می‌دهید معلوم است می‌آید آن آئین‌نامه را می‌نویسد که این ویژگی‌ها باید در آثار باشد و انگار نتیجه‌ی تحقیق را از قبل مشخص کرده‌اند و تحقیقی که از قبل نتيجه‌اش مشخص باشد یک تحقیق مرده است و اصلا تحقیق نیست.»

لینک فیلم و صوت کامل مصاحبه که فقط جمله‌های بالا را ندارد ?

https://t.me/ecoiran_webtv/32705

اندر فواید ناسزاگویی به ظریف

نه اشتباه نکنید من نه اهل ناسزاگویی‌ام و نه از ناسزاگویی خوشم می‌آید.
از آن طرف هم می‌دانم که ظریف در انتخابات اخیر با در آوردن کت دیپلماتیک برای رای آوردن نامزد معتدل و اصلاح طلب منفرد- که مسعود پزشکیان باشد- از جان و دل مایه گذاشت و علی‌القاعده از ناسزاگویی به او خوشحال نمی‌شوم.

اما از طرف دیگر این را هم می‌دانم طرف شکست خورده هم نیاز به تخلیه عاطفی دارد تا شکستش به زخم عمیقی تبدیل نشود. باید راهی پیدا کنیم برای ترمیم زخم‌های زخم خوردگان.

پس از پایان بازی مسابقات حساس فوتبال دیده‌ایم که تیم بازنده دست به خشونت و تخریب و ناسزاگویی می‌زنند. دور دوم انتخابات هم چیزی شبیه حساس‌ترین مسابقات فوتبال است.

بخشی از گروه بازنده - دست‌کم برنامه‌ریزان- آینده خود را بیش از هشت سال ریاست جمهوری می‌دیدند و برای ۴۰-۵۰ سال آینده برنامه داشتند، اما ناگهان تمام رویاهای در دسترسشان ناباورانه فروریخته است. عصبانیت آنان قابل درک است و تخلیه عاطفی این شکست ضروری است.

محمدجواد ظریف در روزهای گذشته و پیش رو با شنیدن ناسزاها و دم بر نیاوردن و سکوت به ترمیم زخم رقیبان کمک می‌کند و برای رییس جمهور منتخب هم‌چون سپر عمل می‌کند.

بازتاب سانسور دوره‌ی احمدی‌نژاد و رئیسی در یاداشت‌های احمدرضا احمدی

گالری ا به همت ماهور احمدی و به مناسبت سالگرد فوت احمدرضا احمدی چیدمان گزیده‌ای از دست‌نوشت‌های روزانه‌ی ‌احمدرضا احمدی را در حوالی ۲۰ تا ۲۲ تیر سال‌های مختلف به نمایش گذاشته و ویدیویی ۲۰ دقیقه‌ای از دست‌های احمدرضا در چند روز تا آخرین روز.
این بزرگداشت هنرمندانه که روز جمعه ۲۲ تیر آغاز شد تا دوم مرداد ادامه دارد. در کنار ارزش‌های هنری و یادبودی این چیدمان برخی از دست‌نوشته‌ها توجه مرا جلب کرد. احمدرضا احمدی عادت نداشت در گفت‌وگوهایش درباره سانسور و توقیف کتاب حرف بزند. معمولا به این صفت شناخته نمی‌شد و کسی هم گمان نمی‌کرد شعرهای او نیز دچار توقیف و توقف شده باشد.
همین طور که لابلای دست‌نویس‌هایش می‌گشتم و سعی می‌کردم به زحمت بخوانم چشمم به یاداشتی خورد و در تاریخش دقیق شدم. این یاداشت ۲۰ تیر ۱۴۰۱ نوشته شده است:
روز پرحادثه‌ای بود.
صبح خانم ادیب در وزارت ارشاد هرچه کوشش کرد نتوانست مجوز کتاب شعرم با نام در خیابان‌های نیویورک {را} بگیرد. بسیار غمگین شدم. تصمیم گرفتم دیگر کتاب شعر چاپ نکنم.....

یاداشت ۲۱ تیر ۱۴۰۱
به آیدین تلفن کردم. گفتم ارشاد به کتاب شعر من مجوز نمی‌دهد.
گفت نقاشی کن!

یاداشت بعدی مربوط به چند سال پیش بود: ۲۰ تیر ۱۳۹۲ هنوز دولت جدید سر کار نیامده است:
صبح رفتم نشر ثالث. بقیه شعرهایم را برای حروفچینی دادم. بعد رفتم نشر چشمه- با این دخترک و هیچ.
....منشی انتشارات کانون با تلفن دعوا شدم. آن هفته گفت اگر پول نداری برو مسافرکشی. امرو هم باز {بی} پروایی و وقاحت داشت. نان من دست چه کسی است. به آقای ....مدیر تولید تلفن کردم . گفتم من دیگر کانون نمی‌آیم. برای تصویب قصه‌هایم هم کوشش نکن!من نمی‌خواهم تکلیف زندگی‌ام را چهار جوان عضو شورا تعیین کنند....

این سه یاداشت کوتاه و دردناک فقط احوال شخصی احمدرضا احمدی نیست. تصویری از دو دوره‌ی سیاه در رفتار نهاد دولت با پدیدآورندگان آثار فرهنگی و هنری است. در یاداشت‌های نوشته شده و خاطرات نوشته شده‌ی بسیاری دیگر از هنرمندان و نویسندگان از این یاداشت‌ها می‌توان یافت. این سه یاداشت هشداری است به همه‌ی کسانی که اتفاق آنان را در صندلی تصمیم‌گیری برای دیگران می‌نشاند. در آستانه تشکیل دولت جدید, خواندن این یاداشت‌ها برای همه‌ی کسانی که چشم به این صندلی‌ها دوخته‌اند ضروری است.