🔺کتابهای یکی از این ناشران پرکار را در سایت ketab.ir دیدم. مجموعه‌ای بود از کتابهای زیر ۴۰صفحه و نیز عناوین پرفروش بازار با اسم مترجم‌های جدید: از «آیشمن در اورشلیم» و «کتابخانه نیمه‌شب»، ... تا «فقر احمق می‌کند». قاعدتاً همه از این وضع هم راضی هستند، از آن کسی که برای ارتقای شغلی نیاز به داشتن چند عنوان کتاب داشته، ناشری که برای گرفتن امکانات نیاز به تولید سالانه فلان تعداد کتاب داشته، و مسئولان محترمی که آمار تولیدات زمان مدیریتشان بالاتر می‌رود. خدا قوت.

خداقوت، ناشران پرکار!
۱۰ ناشر پرکار کشور روی‌هم‌رفته ۴ کتاب تجدید چاپ کردند

گزارش آمار نشر کتاب در دی ماه ۱۴۰۳ نشان می‌دهد ۱۰ ناشر عمومی پرکار ایران در ماه گذشته ۶۱۶ کتاب چاپ اول منتشر کرده‌اند، در حالی که تنها ۴ کتاب تجدید چاپ داشته‌اند.
یعنی حتی ۱ ٪ از کتاب‌هایشان هم تجدید چاپ نشده؟

از نظر تخصصی، چنین ناشرانی تنها در صورتی می‌توانند ادامه حیات دهند که واقعاً ناشر نباشند و درآمدشان از جای دیگری غیر از انتشار و فروش کتاب باشد، چون کتاب چاپ اول معمولاً هزینه‌های تولیدش را هم پوشش نمی‌دهد.

🔸این هفته پویش شهرداری تهران برای سرودن مصراع دوم «به ایران سلام و به تهران درود» با استقبال مواجه شده و کاربران ادامه‌هایی عمدتاً انتقادی گفتند: در نقد شهرداری («ترافیک همت که ما را نمود» + یا «همَش ناترازی، همَش بوی دود» +)، نقد زمانه («که سهمم از این شهر جز غم نبود» + یا «به یزدان قسم حق ما این نبود» +)، نقد یار جفاکار («اگر دیر کنی seen پیامک چه سود؟» + یا «بیا تا ببینیم همو زود به زود» +)،... و نقد خود این طرح («ولی جای ویرگول آنجا نبود!» +). اما اگر فرض کنیم منظور طراح از قرار دادن فراخوان روی عکس فردوسی، این بوده که ایشان باید پاسخ بدهد، اتفاقا استاد فردوسی هم جواب‌های جالبی دارد. در تورق سرسری شاهنامه این چند مصرع پیدا شد که با دقت بیشتر، مصرع‌های مناسبتری هم می‌شود یافت:

➖که شد روی خورشیدِ تابان کبود

➖کز ایران سخن با که باید سرود؟

➖رُخَش گشت پر خون و دل پر ز دود

➖که از غم چه داری دلت پر ز دود؟

➖نوشته چنین بود، بود آن‌چه بود

➖سرِ بختِ ایرانیان گشته بود

➖کسی را ز اندیشه مایه نبود

➖چنین بازگشتی و شرمت نبود!

➖وگر من ستایم، که یارَد شنود؟

➖حکیما، چو کس نیست، گفتن چه سود؟!
➡️ @ehsanname

#حرف_حساب_بخونید

☑️ مدت مطالعه ۱۲۰ ثانیه:

تابستان سال ۲۰۰۱ میلادی شب بود و در محله ی هاروارد بودم. جایی با تابلوی دانشگاه هاروارد روبه رو نشدم اما کافه هایی دیدم به اسم هاروارد بوتیک هایی به اسم هاروارد. ساعت از ده شب گذشته بود اما خیابانها همچنان شلوغ بود. مملو از جوانهایی که دور میزهای کافه های خیابانی نشسته بودند و گپ میزدند. دانشجوهایی که کف پیاده رو ولو شده بودند و زیر نور چراغ خیابان تکالیفشان را می نوشتند. عاقبت دل به دریا زدم و از جوانی که از کافه ای بیرون می آمد پرسیدم، این دانشگاه هاروارد کجاست؟ خندید و گفت همین جا که ایستاده ای طبقه ی بالای کافه را نشان داد؛ آپارتمانی که چراغ هایش روشن بود. گفت این کلاس فلسفه ی پروفسور مک آرتور است که با رضایت استاد و دانش جو این ساعتِ شب برگزار می شود آن در را نگاه کن کنار سالن بیلیارد آن دفتر دانشکده ی منطق است طبقه ی بالای آن رستوران دانشکدهی جامعه شناسی است. پروفسور فلانی در این خانه زنده گی میکند پروفسور بهمانی که حتماً اسمش را
شنیده ای همسایه ی من است....

چرا هاروارد این گونه است؟ مگر برای این جماعت با آن رفاه اقتصادی کاری داشت که یک شهردار با سبیل هیتلری بگذارند در شهرداری بوستون که دور تا دور هاروارد را سیخ سیخ نرده بزند طوری که حتا یک گربه هم نتواند از بین نردهها رد شود؟ مگر کاری داشت که یک حراست بعثی بگذارند دم دروازه ی دانشگاه تا بدون کارت حتی رییس جمهور را هم راه ندهد؟ هاروارد میخواست که به دانش جو بیاموزد که تو بایستی زنده گی کنی برای همین کلاس پروفسور مک آرتور طبقه ی بالای یک کافه تشکیل می شود...

حتی این محله پلیس هم دارد هاروارد پلیس... در همه ی دانشگاههای آمریکا، پلیس دانشگاه با پلیس شهری نامی متفاوت دارد. تجهیزات پلیس دانشگاه اسلحه و اتومبیلش تفاوت ظاهری چندانی با پلیس شهری ندارد، اما پلیس شهری حق دخالت در مسائل مربوط به دانشگاه را ندارد. به پلیس دانشگاه آموزش داده انـد کـه بـا شـورش دانش جویی - که در همه جای دنیا چیزی مرسوم است - چه گونه تا کند. به او آموخته اند که در شورش دانشجویی حتی المقدور حق استفاده از اسلحه را ندارد جالب این جاست که پلیسهای دانشگاه اگر چه یونیفرم‌های پلیس شهری را میپوشند و همان تجهیزات را دارند ، معمولاً مسنتر و معتدل ترند و آن قیافه ی میرغضبی را به خود نمی گیرند. مقایسه اش کنید با مسأله ی حادثه ی کوی دانشگاه خودمان در سال ۱۳۷۸ اولین گروه نیروی انتظامی که وارد صحنه شد کلانتری یوسف آباد بود که تخصصش دیدن کارت ماشین و بو کردن دهان شهروندان بود. فتأمل!

?کتاب "نشت نشا"
➕نویسنده: رضا امیرخانی| ۱۰۴ صفحه
? لینک خرید از ایران کتاب

?‍?اگه شما هم حرف حسابی خوندید از لینک ناشناس بفرستید که تو کانال قرار بدیم.

✔️ اینستا کانون | ? عضویت خبرنامه

? @yeharfehesaab

? بخشی از داستان بر دار کردن حسنک وزیر، با صدای محمود دولت‌آبادی، از کتاب صوتیِ «وزیری امیر حسنک» (انتشارات فیروزی) @ehsanname

✅ با رای دیوان عدالت اداری، مصوبه دانشگاه شهید بهشتی (و رویۀ اغلب دانشگاه‌ها) برای اجبار دانشجو به درج استاد راهنما به عنوان نویسندۀ مقاله لغو شد.
@ehsanname
?بخشی از رای: مقاله علمی پژوهشی مستخرج از پایان‌نامه، اثر حقوقی مستقلی است که پدیدآورنده آن دانشجو است و مالک فکری آن محسوب می‌شود و استاد راهنما صرفا وظیفه نظارت بر آن را دارد.

گیملی گفت: بی‌ایمان است آن کس که وقتی جاده تاریک می‌شود، سخن از وداع پیش بکشد ...
➖ارباب حلقه‌ها، جلد اول
@ehsanname