صفحه #محمد_فاضلی در #یوتیوب از امشب (۱۸ بهمن ۱۴۰۳) آغاز به کار می‌کند. طیفی از محتواها عمدتا شامل گفت‌وگوها، پادکست، تحلیل‌ها درباره مسائل ایران و معرفی کتاب را در این صفحه منتشر خواهم کرد. این صفحه از طریق لینک زیر در دسترس است.

https://youtu.be/OmIYMRs3BDE

@fazeli_mohammad

‏⚛️وضعیت فعلی ایران چگونه است؟ و محکومیت به امید یعنی چه؟
🖋️امیر ناظمی

‏فرض کنید ما مسافران یک هواپیما هستیم. کاپیتان هواپیما ایمان دارد که باید هواپیما را بزند به برج‌های دوقلو. او به بهشت باور دارد و نتیجه مادی برایش مهم نیست، بلکه وظیفه‌گرا و تکلیف‌گراست.

‏مسافران هواپیما اما ناراضی‌اند. اغلب آنان نگران سرنوشت خود هستند، اما برخی هم از سرمای داخل کابین ناراضی‌اند، برخی از طعم ناهار!

‏کاپیتان پشت بلندگو اعلام کرده است که مسافران، می‌توانند از میان پرسنل پرواز یک نفر را برای انتقال مشکلات و نظرات خود به او انتخاب کنند.

‏در میان ۱۰۰ نفری که مسافر هواپیمایند (اعم از خدمه و پرسنل پرواز)، ۵۱ نفرشان در این انتخاب شرکت نکرده‌اند، آن‌ها یا فکر کرده‌اند کاری از دست نماینده‌شان برنمی‌آید، یا برخی از آن‌ها فکر کرده‌اند که پرسنل پرواز خیلی هم فرقی با کاپیتان ندارند یا …

‏اما ۴۹ نفری که در انتخاب شرکت کرده‌اند، دو گروه شده‌اند. گروه اول که حدود ۲۲ نفرند از کاپیتان می‌خواهند سریع‌تر هواپیما را به برج بزند، حتی برخی‌شان می‌گویند به هر ساختمانی که اول رسیدیم بزنیم. آنان بی‌تابان شهادتند.

‏گروه دوم یعنی ۲۷ نفر دیگر، یکی از پرسنل را انتخاب کرده‌اند تا برود به کاپیتان بگوید: داری اشتباه می‌کنی کاپیتان!

‏کاپیتان عجالتا سرعت را به سمت برج‌ها کم کرده است، اما نه مسیر را تغییر داده و نه تمایلی به تغییر دارد.

‏اما حالا کروهی از آن‌ها، مثلا ۱۳ نفرشان، شروع کرده‌اند به جشن گرفتن تغییر مسیر (در حالی تغییری مسیری در کار نیست) و وفاق (در حالی که حتی گروهی خدمه قبلی پرواز همچنان در انتهای هواپیما به صندلی بسته شده‌اند، چه برسد به سایر مسافرین) و …

‏این وضعیت ایران امروز است.

‏در این تصویر، هواپیما همچنان در همان جهت به سمت یک خودویران‌گری در حال پرواز است،
‏برخی مشغول آماده شدن برای شهادت‌اند،
‏برخی شاد از دیرتر کشته شدن،
‏و برخی دیگر (آن ۵۱ نفری که از این بازی دلسردند و آن را تهوع‌آمیز می‌دانند) چند گروه شده‌اند:
‏گروهی از آنان مشغول مسخره کردن
‏گروهی به دنبال چتر نجات تک‌نفره‌شان
‏گروهی در حال تخریب هواپیما که نشانه استیصال است

‏گروهی هرچند به نماینده دل نبسته‌اند، از کاهش سرعت اندکی خوشحالند، اما خوب هم می‌دانند که این کاهش سرعت منجر به تغییر مسیر تا کنون نشده است،
‏آنان به شما یادآوری می‌کنند که تصویر پرواز یادتان نرود!
‏آنان به شما یادآوری می‌کنند که همچنان سرنوشت این پرواز به سمت یک سقوط، قطعی است!

‏تمامی این گروه‌ها امیدهای خاص خود را دارند، گروهی امید به تغییر مسیر کاپیتان، گروهی امید به شهادت که دیر با زود برایشان فرا می‌رسد، گروهی به امید هواپیمای جنگی خارجی که کاپیتان را به زور تغییر مسیر دهد، گروهی امیدوار به تغییر کاپیتان، حتی گروهی امیدوارند که یک موشک به آنان شلیک شود!

‏«محکوم به امید» بودن یعنی همین‌که تمامی مسافران، هیچ کاری نمی‌توانند بکنند، حتی امیدشان را نیز نمی‌توانند کنار بگذارند،
‏همه آنان محکوم به امید هستند، فارغ از سرنوشتی که در انتظار آنان است،
‏امیدی که مثل خوره هر روز تکه‌تکه‌های وجودشان را می‌خورد.

https://t.me/sharenovate/545

⚛️مردان می‌نوازند
تا تو بخوانی
ای #زن

*🖊امیر ناظمی*

هوشمندی اجرا و پرفورمنس #پرستو_احمدی در #کاروانسرا، نمادین و قابل توجه بود. تمامی نوازندگان مرد بودند و تنها یک زن روی سن بود که خواننده و نماد صدای سرکوب‌شده بود.

پیمایش‌های مرتبط با حجاب در سال‌های اخیر به خوبی بیان‌گر این واقعیت خوشحال‌کننده هستند که تعداد مردان باورمند به #حجاب_اختیاری بسیار بالا است و مردان اگرچه نه به اندازه زنان، اما با اختلافی کمتر از ۲۵٪ (در بسیاری از پیمایش‌ها) به این ارزش انسانی باورد دارند یا احترام می‌گذراند.

در حقیقت حقوق زنان تبدیل به مساله برای بسیاری از مردان نیز شده است، و این نشانه‌ای بزرگ است که امید به #توسعه در #ایران_آینده را بسیار بالا می‌برد.

⭕️اما این‌که چرا این امر احتمال توسعه را بالا می‌برد؟

زنان اصلی‌ترین «دیگری» در جوامع مختلف بوده‌اند. بسیاری از حقوق مربوط به اقلیت‌ها با فاصله اندکی پس از موفقیت جنبش‌های زنان به رسمیت شماخته شده‌اند، از حقوق قومیتی تا حقوق انسانی زمانی به رسمیت شناخته می‌شوند که اغلب شهروندان توان پذیرش دیگری را یافته باشند.

جامعه‌ای که بتواند به چنین سطحی از هم‌دلی برسد، ظرفیت‌های بالاتری برای فهم «دیگری» دارد.

یادمان باشد که از منظر نورث، توسعه یعنی بازتر شدن نظم دسترسی به منابع. بازتر شدن یعنی توانایی پذیرش دیگری. یعنی «دیگری» نیز همان حقوقی که من دارم را داشته باشد.

و یادمان باشد که از منظر عجم‌اوغلو نیز، توازن قدرت جامعه-حکومت، اصلی‌ترین پیش‌نیاز توسعه است. اساسا حکومتی که پذیرش «دیگری» را به‌رسمیت می‌شناسد، می‌تواند قدرت را به جامعه واگذار کند.

نظریه‌های توسعه حاصل آزمایشگاهی به نام تاریخ هستند، تنها کسانی که تصورات ساده‌اندیشانه از جهان دارند، آن‌ها را نادیده می‌گیرند.

به‌اشتراک بگذارید تا آفریده شود @ShareNovate

? آینده‌نگاری برای مدیران

بشر در میانه گذشته پشت سر (تاریخ) و آینده پیش‌رو زندگی می‌کند. به این ترتیب هر فعالیتی که انجام می‌دهد، تاثیرپذیر از گذشته است و تلاشی است برای ساخت آینده. اما اغلب روش‌ها و ابزارهایی که برای برنامه‌ریزی استفاده می‌شود، رو به گذشته هستند. ابزارها و تکنیک‌های شناخت آینده و برنامه‌ریزی برای آینده نوظهور هستند و به همین دلیل نیز کمتر مورد استفاده قرار می‌گیرند.

این ابزارها و مفاهیم، در حوزه‌های مختلفی می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد. حوزه مطالعاتی و پژوهشی آینده‌پژوهی و آینده‌نگاری برآمده از این نگاه است. پیشینه این حوزه مطالعاتی اگرچه می‌تواند تا زمان طالع‌بینی به گذشته بازگردد، اما در عمل با توسعه ابزارهای پیش‌بینی شکل گرفته است، هرچند تجربه بشر به سرعت نشان داد که پیش‌بینی بر پایه گذشته با افزایش سرعت تحولات، ناکارآمد است و به همین دلیل نیاز به ابزارهای جدیدتر و مفاهیم به‌روزی است.

? دوره «آینده‌نگاری برای مدیران» به‌طور ویژه برای مدیران شرکت‌های فناوری طراحی شده است تا آن‌ها را با مفاهیم کلیدی، روش‌ها و ابزارهای پیشرفته آینده‌پژوهی و برنامه‌ریزی آینده‌محور آشنا کند. دکتر امیر ناظمی، مدرس این دوره، به شرکت‌کنندگان کمک می‌کند تا ضمن درک بهتر تحولات سریع حوزه فناوری، با استفاده از سناریوهای آینده، برنامه‌ریزی استراتژیک و تصمیم‌گیری‌های آگاهانه‌تری انجام دهند.

اطلاعات بیشتر و ثبت‌نام??

https://honarestan.org/courses/60

هنرستان
آموزش برای همگان

*⚛️جنسیت‌زدایی از زبان: دولتفرد، نه دولتمرد*

‏در کتاب ⁧ #ضربه_سخت⁩ به‌جای «دولتمرد» از واژه خودساخته ⁧ #دولتفرد⁩ استفاده کردم.

‏اضافه کردن واژة «مرد» به مانند یک پسوند، واژه‌هایی همچون «دولتمرد» را ساخته است؛ واژه‌هایی که در پسِ خود نوعی ⁧ #جنسیت‌زدگی⁩ را نمایش می‌دهند.

‏در دنیای امروز که بر پایة عدالت جنسیتی استوار شده ــ که خود دستاورد فرهنگی و اجتماعی بزرگی است ــ اتکا بر جنسیت‌زدگی یا هر نشانه‌ای که آن را بازتولید می‌کند باید بازبینی شود.

‏اگر جامعة ایرانی تصمیم خود را گرفته است که از کلیشه‌های جنسیت‌زده رها شود، ضرورت دارد نشانه‌های آن را نیز بازبینی کند و در نهایت تغییر دهد.

‏من تلاش کرده‌ام تا این بازبینی‌ها را در خصوص واژگان مختلف به کار ببرم. یکی از این موارد همین واژة دولتمرد است که در این کتاب، به صورت بدون جنسیت، تبدیل به «دولتفرد» شده است.

‏پیشنهاد می‌شود که بازبینی برای سایر واژگان جنسیت‌زده نیز انجام شود. در حقیقت، تغییر این واژگان را می‌توان نوعی یادآوری مداوم تغییر و کنار گذاشتن برخی از جنبه‌های نامطلوب پیشین هم دانست.

جنسیت‌زدایی از زبان جنبشی است که در خیلی از زبان‌ها شکل گرفته است.

سیاست علم و فناوری هم تاثیرپذیر از سیاست‌های دیگر سیاسی، اجتماعی و اقتصادی است و هم بر آن‌ها تاثیرگذار

‏نکته قابل توجه آن است که حوزه‌هایی مانند هسته‌ای یا فضایی ذاتا حوزه‌های فناورانه هستند، زمانی که با معیارهای صرفا سیاسی مدیریت و سیاست‌گذاری شده‌اند، منجر به فاجعه‌هایی مانند چرنوبیل شده‌اند.

‏این موضوع و تجربه‌های تاریخی آن در گفت‌وگو با پادکست فلسفه علم
‏⁦
نسخه تصویری:
https://youtu.be/Jn92ByvP5iI

*⚛️بر شانه‌های من خداحافظی کن!
?امیر ناظمی*

«جامعه ایرانی توسعه‌یافته‌تر از حاکمیت ایرانی است» این گزاره در موقعیت‌های مختلف، نمودهایی متفاوت می‌یابد.

در المپیک۲۰۲۴ این گزاره در صحنه خداحافظی صباح شریعتی کشتی‌گیر ایرانی که برای کشور آذربایجان کشتی می‌گرفت، به تصویر کشیده شده است.

حاکمیت ایرانی نه تنها آغوشی باز برای ورزشکاران و مردمانش نیست، بلکه مانند پیرمرد عبوسس و خودخواهی است که تغییرات و تفاوت‌های فرزندانش را نمی‌پذیرد و هر روز به بهانه‌ای بخشی از ایرانیان را، خواسته یا ناخواسته، مجبور به مهاجرت از ایران می‌کند.

به این ترتیب بسیاری از ورزشکاران مجبور می‌شوند تا زیر پرچم‌های کشورهای دیگر به رقابت بپردازند. این تصویر نمادی از «نظم دسترسی محدود» است، اگر این مفهوم را فراتر از اقتصاد، به فرهنگ و اجتماع نیز تسری دهیم.

نظم دسترسی محدود یعنی حاکم کردن ارزش‌ها و اصولی که تنها محدود به گروه‌های فرادستان است و دربرگیرنده‌ی ارزش‌ها و اصول کل جامعه نمی‌شود. در این نظم دسترسی محدود است، که بسیاری از ورزشکاران گاه به دلیل این تفاوت‌های ارزشی (مانند حجاب یا دیدگاهشان حتی در مورد مسائلی ریز) یا تفاوت‌های بهره‌مندی اقتصادی (گذران زندگی و نه چیزی بیشتر) یا تفاوت‌های زیرساخت‌های ورزشی (امکانات و تجهیزات تمرینی) مجبور به مهاجرت و تغییر ملیت می‌شوند.

از دید حاکمیت این افراد با برچسب‌هایی مانند بی‌غیرت بدرقه می‌شوند. نمونه‌های آن در رفتار حذفی صداوسیمای رسمی آشکار است.

اما جامعه ایرانی فراتر از حاکمیت خود، و توسعه‌یافته‌تر از او، هم‌دلی و هم‌دردی انسانی‌اش را حفظ می‌کند. امروز آغوش جامعه‌ی ایرانی بازتر از همیشه است.

در رده بندی کشتی المپیک صباح شریعتی (زیر پرچم آذربایجان) به امین میرزازاده (زیر پرچم ایران) باخت و از دنیای ورزش قهرمانی خداحافظی‌کرد.
اما در زمان بوسه‌های خداحافظی شریعتی بر تشک، و هنگامی که اثری از تیم آذربایجان بر روی تشک نیست، دو‌ هموطن ایرانی‌اش، یعنی میرزازاده و حسن رنگرز به روی تشک می‌روند تا در زمان خداحافظی، در آخرین تصویر ورزش حرفه‌ای، در کنارش باشند تا برای او یک خداحافظی باشکوهی را بسازند.

تفاوت جامعه ایرانی و حاکمیت ایرانی، همین تصویر است. آغوش باز یک جامعه برای پذیرش تنوع‌ها و تفاوت‌ها، و آغوش بسته‌ی دیگری که جایی برای پذیرش هیچ تغییری ندارد.

همین تصاویر شاید نشانه‌هایی باشد برای ایران آینده توسعه‌یافته.

به‌اشتراک بگذارید تا آفریده شود @ShareNovate

Telegram

آینده مشترک