سرجوخه ملک محمدی
سید محمد راثی هاشمی
عبدالله شهریاری
مکان؛پل جلفا
زمان؛ شهریور ۱۳۲۰
شیفت نگهبانی‌شان بود. به آن‌ها گفته بودند جلوی هر نیروی مهاجمی که از آن سوی مرز می‌آید را بگیرند.

?آن‌ها خبر نداشتند کسانی که آن سوی پل ایستاده‌اند نیروهای تا بن دندان مسلحی هستند که به هر نوع سلاح جنگی مجهز هستند، در حالی که آن سه فقط خودشان بود و اسلحه‌هایشان. آن‌ها روی پلی ایستاده بودند که اولین خط رسمی قطار ایران بود. پلی که خوب می‌شناختند. طول این پل در حدود ۱۱۰ متر و عرض آن در حدود ۵٫۵ متر است.

آن‌ها دو روز مقابل سپاه شوروی مقاومت کردند و در نهایت روی پل جلفا در خون خود غلطیدند.

?مقاومت شجاعانه این سه سرباز تحسین نیروهای مهاجم و خصوصاً فرمانده لشکر ۴۷ شوروی، سرلشکر نوویکف را که در مقابلشان ایستاده بودند را برانگیخت. او زمانی‌که پیروزمندانه از پل گذشت متوجه شد سربازان مسلحش ۴۸ ساعت است که تنها با ۳ سرباز در حال نبرد بودند.

?او به نشانه احترام یکی از درجه‌هایش را از روی دوشش باز کرد و روی سینه سرجوخه محمدی گذاشت و از چوپانی می‌خواهد تا ۳ سرباز شجاع را به شیوه مسلمانان کنار پل آهنی دفن کند. تدفین این ۳ سرباز با تشریفات کامل نظامی از سوی لشکر ۴۷ ارتش شوروی و در کنار خط آهن این پل صورت گرفت.

بر بالای آرامگاه آنان این بیت شعر نقش بسته است:
هرچند آغشته شد به خون پیرهن ما
شد جامه سربازی ما هم کفن ما
شادیم ز جانبازی خود در شکم خاک پاینده و جاوید بماند وطن ما

یادشان گرامی

?@Mashrootiyat

باز نشر

https://t.me/Mashrootiyat/425